Inleiding : Tijdens het bestuderen van ons adoptiekindje zagen we dat hij een nogal zeer afstandelijk mannetje is omdat hij zijn vader en moeder is verloren en ook zijn zusje heeft moeten achterlaten. Daarom dachten wij aan de onderzoeksvraag : “Hoe zal de adoptiefamilie het adoptiekindje kunnen helpen met het verwerken van zijn rouw?” We zouden kunnen opzoeken hoe de familie ervoor kan zorgen dat hij zicht niet afsluit van zijn nieuwe adoptieouders maar dat ze zijn vertrouwen winnen en dat ze samen een band kweken zodat hij zich evengoed thuis voelt als bij zijn ouders.

Midden :  Ons adoptiekindje is drie jaar oud en kinderen van drie jaar oud hebben wel al besef van verlies als er iemand doodgaat of iemand hen verlaat. Ze hebben wel moeite om de dood te aanvaarden, want vaak denken ze dat het maar een korte fase is en dat ze daarna nog verder gaan leven. We noemen dit cyclisch denken. Maar kinderen van die leeftijd moeten in hun rouwproces serieus genomen worden. Ze hebben ook verdriet en willen dit ook verwerken. Ze voelen het thuis aan als er iemand niet meer is, want de sfeer is helemaal anders thuis, ze voelen de spanning aan. Het verliezen van iemand kan een negatieve invloed geven op de gezondheid en het welbevinden van ons drie- jarig kindje. Tegenover ons rouwen ze niet 24 uur lang maar kunnen ze op sommige momenten heel gelukkig spelen, maar op andere momenten kunnen ze ook heel verdrietig zijn. Ze kennen niet de echte definitie van dood zijn, want ze denken dat een dood persoon eigenlijk gewoon slaapt en dat de dode in zijn slaap niet meer kan zien en bewegen. Hun rouwproces wordt eigenlijk een soort speelproces genoemd. Dit komt  als ze iemand verliezen gaan ze de situatie naspelen. Met playmobil of lego gaan ze kisten maken en de manier van doodgaan naspelen. Nadat ze veel vragen hebben gesteld aan hun naaste familieleden hebben ze eindelijk door dat het afscheid en doodgaan voor altijd is. De ouders van het kindje zouden hem wel kunnen helpen in zijn rouwproces. Ze zouden hem als hij woest zou spelen (zoals: de popjes laten vallen of tegen elkaar slaan zou dit een teken zijn dat hij al zou meegemaakt hebben, de mama zou bijvoorbeeld van iets gevallen zijn en dan zo de dood aantrof.), in plaats van op dat moment het speelgoed af te nemen zouden de ouders hem best laten spelen want dat helpt hem om het verlies te aanvaarden. Als hij verdrietig is en vragen stelt zoals ‘waar is mijn mama en komt ze ooit terug?’ beloof dan niet dat hij ze nooit nog terug ziet als je weet dat ze in de hemel zit. Wees dan best eerlijk want zo kunnen ze sneller verder gaan met hun leven en aanvaarden ze na een lange tijd rouwen dat hun mama dood is en dit blijft.

Slot :  Als de ouders van het adoptiekindje nu merken dat het jongetje thuis nogal afstandelijk is en op zichzelf speelt zouden ze het jongetje best laten doen want dat hoort zo in zijn rouwproces. Niet sociaal doen en bij het broertje gaan zetten als het kind het zelf niet wilt. Het kind laten spelen en zich niet komen moeien als het anders met het spel speelt dan het moet, want dat kan zijn fantasie over verlies zijn en helpt hem om het verdriet te aanvaarden en het een plaats te geven.

10-03-2013 om 00:00 geschreven door berhanu