|
Beklimming Mont Blanc via de Gouter route
1 september 2010
Mont Blanc, de witte reus van de Alpen, een berg die tot ieders verbeelding spreekt, die tot dromen aanzet
Ik ben er al meer dan 30 jaar door gebeten, verschillende jaren ging ik op verlof in Chamonix, 6deelnames aan Cross du Mont Blanc (bergkoers van 26 km.), in 2006 CCC Trail van 86 km., 2009 UTMB 165km. 9600m. D+ en 2 mislukte pogingen om de witte berg te beklimmen (door slecht weer!!!). Ik had hem ondertussen al van alle kanten kunnen bewonderen maar nog nooit den top, mijn honger was niet meer te stillen.
Als een puzzel valt alles in elkaar, samen met een collega - Yves - die bevriend is met een gerespecteerde berggids (59 jaar jong) opteren we om de beklimming te doen in september (= de meeste kans op succes). De beste klimmaanden zijn trouwens juni of september. In april leggen we onze gids vast alsook de refuge die ondertussen al volgeboekt was voor juli & augustus. Vanaf dan zal er ons niets meer tegenhouden.
30 aug. : we overnachten in La Clusaz bij onze berggids die ook een gezellige chambre dhôtes uitbaat, La Trace. Mijn eerste kennismaking met Joël, onze gids : een rustige man en staat scherp als een mes. Al gauw gaat het over de meteo, de vierduizenden en natuurlijk over de UTMB 2010, die afgelast werd wegens te slecht weer
31 aug. : met veel wijze raad van de avond voordien, schuimen we alle sportwinkels in La Clusaz af. We moesten nog stijgijzers (crampons) en degelijke bergschoenen huren, nieuwe handschoenen kopen van die dikke moffen die temperaturen aankunnen tot -30°!? Mijn handschoenen waren volgens de expert niet goed genoeg. Maar allé, we vinden ons gerief en keren huiswaarts met een goed gevoel. s Avonds komt Joël nog eens langs om alles te checken en hij is tevreden. Alles is oké, demain à 5h45 petit dejeuner!. We verschieten ons nen bult
zo vroeg? Oui, oui.
1 sept. : we worden gewekt om 5u30, we springen uit ons bed en kijken onmiddellijk naar buiten ; hààà bloten hemel en duizenden sterren. We voelen alle twee hetzelfde : het wordt onze dag. Weinig later vertrekken we naar Saint Gervais waar we onze ticketten (28 euro pp H/T) kopen voor de eerste trein (T.M.B. Tramway Du Mont Blanc) naar Nid dAigle alt. 2372m. Maar slecht nieuws : wegens steen-modder-lawinegevaar stopt de trein al in Mont Lachat alt. 2077m.
Om 10u vatten we onze tocht aan. Het is amper 4 graden, en een goed half uurtje later staan we al aan de Nid dAigle alt. 2372m. Nu begint onze tocht voor echt, het stijgt stevig maar nog altijd bewandelbaar. Rond de 3000 meter grens komen we un troupeau de Bouquetins (berggeiten) tegen, hàààà mijn troetelbeestjes. Voor mij een positief voorteken. Iets verder betreden we de eerste sneeuw, altijd een fijn gevoel in de zomer! Vanaf nu zijn de grapjes gedaan en wordt het opletten geblazen. Poedersneeuw, bevroren wandelpaden vergen al enige concentratie. We komen aan de glacier de Tête Rousse alt. 3173m, hier proberen we voor het eerst onze stijgijzers en lopen we in cordée. Het geeft ons een goed en stevig gevoel, na 10 min mogen de crampons weer uit.
We krijgen een korte briefing van onze gids, vanaf nu blijven we altijd in cordée, en wordt opperste concentratie gevraagd.,We steken de Grand Couloir over ; het gevaarlijkste moment van gans de onderneming. Het is hier dat de meeste ongevallen gebeuren, niet boven!
Een passage van nog géén honderd meter, maar oh zo akelig, gedonder van rollende stenen en brokken puin, maar we komen er heelhuids door. Nu zien we de refuge du Gouter pal boven ons zon 700 meter hoger. Niet te geloven, hier is gewoon geen pad meer, maar toch zien we hier en daar rode stippen die de route aangeven. Het gaat steil, heel steil. Het wordt klauterwerk op handen en voeten, we moeten ons wringen door rotsblokken en ons dikwijls zekeren aan ijzeren kabels. Mijne klimmaat schiet in paniek : langs hier kom ik morgen niet naar beneden, ge belt maar nen helicopter, je men fous
De gids knipoogt naar mij, en zegt dat het wel in orde komt, liever nu wat lawaai dan morgen.. .
15u00 : we bereiken de refuge du Gouter alt. 3817m., prachtig uitzicht en niets anders dan blije gezichten. Met veel plezier zwier ik mijn rugzak af, eentje van 60 liter, veel te groot en te zwaar, maar allé liever iets meer mee dan te weinig. Net wanneer ik mij wil installeren in de slaapzaal, overvallen Yves & Joël mij met de vraag of het nog zou lukken om onmiddellijk verder te gaan om den top te beklimmen?!
Honderden vragen schoten door mijn hoofd, maar ik stel enkel 1 vraag : Il ny a pas de danger? Joël stelt mij gerust en zegt dat het nu de moment is want la météo est parfaite!
Oké, ik trek vlug warme spullen aan en nog geen 10 min later zijn we al op weg naar onze jeugddroom. Prachtig, die stilte, alles om ons heen is spierwit en het tempo zit er goed in. Geen idee hoe lang deze tocht zou duren, stel ik toch de vraag aan Joël. Als alles meezit, zon 5 uur klimmen! Plots werd het heel stil, dit wil zeggen in t pikke donker terug? Geen eten en misschien geen slaapplaats?
Geen tijd om te piekeren, we vangen de beklimming aan van de Dôme du Gouter alt. 4304m.
Eens deze top dalen we zon 50 meter af via Col du Gouter en stappen we richting Bivac Vallot alt. 4362m. Een abri-refuge, die kan dienen om te schuilen, enkel en alleen bij noodweer.
Daar neem ik de beslissing om mijn te zware rugzak achter te laten. Nadien stapte het iets vlotter. Vanaf de bivac zagen we ook al de top in heel zijn ornaat, maar ook dat het zeer steil ging.
Nog 500 meter te klimmen, prachtige natuur, al die gletsjers, al die kloven rondom ons.
Het gaat steil, heel steil en er steekt een strakke wind op. Ijzig koud voelt het aan, en zo vangen we de laatste arête (bergrug) aan lArête de Bosses. ! SPECTACULAIR ! Een passage van maar 1 meter breed met een diepte links en rechts van meer dan 1000 meter.
De laatste 50 meter naar de top zijn steil, we kruipen bijna op handen en voeten. Onze klimkoord staat bol van de wind, die om ons heen giert en geeft ons een onzeker gevoel tot aan de top, alt. 4810m.
Stipt 19u staan we op de top
Yes, het is ons gelukt ! Wij verliezen geen tijd en schieten tientallen fotos., zàààlig
een prettig gevoel, we stonden op het hoogste punt van de Alpen, en wat nog heel bijzonder was... helemaal alleen ! Alles en iedereen lag onder onze voeten. We zweven
maar de gids houdt onze beide voetjes op de grond, stopt ons zoute koekjes toe (Tucskes) en een slokje Badoit. We koelen af, het was er -15°, nog geen 5 min later beginnen we aan de afdaling. We nemen geen risicos en dalen af via dezelfde route. Ondertussen kunnen we genieten van de zonsondergang wat een spektakel !
We bevinden ons echt in een trip, alle kleuren komen aan bod: geel, oranje, rood, purper
wat een kleurenpalet. We zijn de enigen die genieten op deze hoogte, aangezien ik vooraan in de cordée loop, lastte ik regelmatig een fotoshoot in. Maar de nacht valt razendsnel, net op tijd bereiken we onze rugzakken (Abri Vallot) en zetten onze Petzls aan. Machtig, de Dôme du Gouter is net een zwart/wit foto, links nog belicht door de zon en de rechterkant al pikdonker, we zien zelfs de lichtjes flikkeren in Chamonix.
De afdaling gaat vlot, tot de vermoeidheid toeslaat, geen energierepen meer en alle drank op! Volgens Joël was het nog een half uurtje, maar amai, mijn knieën staan op springen, moet even pauzeren. Die afdaling met de crampons is een zware belasting, nog 3 kleine bulten moesten we klimmen, maar er kwam geen einde aan. Het was ook muisstil, geen van ons drieën wou of kon nog iets zinnigs zeggen. Ik voelde dat onze koord begon te spannen en stelde vast dat Yves onze gids moest voorttrekken op die heuvels (diene was helemaal choco). Weinig later kwamen we aan de refuge, dan was het net 21uur geworden. We haastten ons naar de kantine allé ja
zoiets toch, maar alle lichten waren al gedoofd en het was er muisstil. Pech, de kantine was al dicht. Onze gids kon toch via een achterdeurtje 3 soepkes en een paar Colas forceren. Zoals drie wolven, was alles in een mum verorberd. In alle stilte gingen we terug naar buiten om ons te begeven naar het annex gebouwtje om te slapen. Onze gids had voor ons 2 bedden gereserveerd!!
Nougabollen, iedereen lag daar al goe te maffen, met veel gewring konden we nog 1 matras vrijmaken en daar moesten ikzelf en Yves op slapen
(de gidsen hebben een aparte slaapzaal)
21u30 : we lagen in onze bak, badend in het zweet, gepaard gaand met alle geurtjes
nog volledig overmand door de emotie van deze fantastische dag kon ik de slaap niet vatten, idem voor mijne klimmaat.
Het lijkt er wel echt een varkensstal ! Overbevolkt, stank, gesnurk en de rest bespaar ik jullie en dit voor de prijs van 58 euro!!!! Ontbijt inbegrepen J
Ik probeer in te dommelen, maar het lukt niet echt. Die kleuren zijn nog altijd op mijn netvlies gebrand. Om 02 uur (snachts) worden de klimmers gewekt om zich klaar te maken voor hun tocht, enkele Russen zetten den boel daar op stelten en nadien een paar Spanjaarden, iets na 04 uur konden we wegdommelen.
06u30 : debout à 07h, petit dejeuner. Ondertussen waren die Russen al terug, uitgeput, er stond een te hevige wind en ze moesten op hun stappen terugkeren. Spijtig voor die gasten maar ons geluk kon niet op. Joël had de dag ervoor de juiste beslissing genomen.
We kleden ons warm, klimgordel aan en ons terug zekeren voor de afdaling en cordée.
Ik daal als eerste, dan Yves en als laatste de gids. Zo behoud hij steeds overzicht en kan op tijd ingrijpen indien nodig, en tijdig bijsturen. We dalen rustig af zonder problemen tot we weer de Grand Couloir moeten oversteken. De spanning stijgt, nu moet ik als eerste het laatste gevaar trotseren
voetje bij voetje en bij het minste geluid, stokstijf wachten tot het rollend geluid verdwenen is
oef, we komen er goed door.
Vanaf hier is het nog een uurtje afdalen tot aan de Tramway Mont Lachat. Net op de middag toegekomen. Er is een buffet, onmiddellijk trakteren we ons op een lekker biertje bière du Mont Blanc gebrouwen met gletsjerwater
Op een lege maag en na enkele van die fameuze pinten werden de verhalen alsmaar straffer
en toch moest de gids ons nog iets kwijt. Met blinkende oogjes vertrouwde hij ons toe dat in zijn 40-jarige carrière als berggids, dit de eerste begeleiding was van op alt.2077m. naar de top van de Mont Blanc 4810m. in minder dan 9 uur.
Als twee fiere gieters namen we de Tandradtrein naar Saint Gervais met een enorm gelukkigzalig gevoel.
MountainGoat
Eddy Feliers
Klimroute & Fotoreportage
www.montagne-virtuel.com/74/alpinisme/mont_blanc/sortie.php
http://alpinisme.over-blog.net/article-831390.html
http://picasaweb.google.be/lh/sredir?uname=eddy.feliers&target=ALBUM&id=5514260640772821585&authkey=Gv1sRgCIetmO2tw9iAQA&invite=COix29wB&feat=email
|
