Roland, de lange man met zwart, kort haar en een zwart kostuum aan, ging met de trein naar Brussel voor een zeer belangrijk gesprek. Om 10.25 was de trein op het stadion en Roland stapt in. De trein vertrekt en slingert van links naar rechts en vliegt over de heuvels. Roland voelt zich al na 15 minuten niet meer goed en zoekt naar een maagtablet. Hij zoekt en vraagt -tussen de krampen door- maar niemand heeft er een. Wanhopig strompelt hij naar het toilet. Roland strompelt de hele trein door tot achteraan de trein door en net als hij de deur klink van het toilet wil omdraaien en naar binnengaan krijgt hij een hevige pijn en er komt een ontploffing van vuiligheid in zijn broek. Door deze ontploffing verschiet de conducteur van de trein zich en maakt een verkeerde afslag naar gent waardoor de trein omrijd. In gent stapt Roland af en haast zich naar de supermarkt. Daar koopt hij een nieuw kostuum met bijpassende schoenen. Wanneer hij aan de kassa komt lacht de kassierster lief en rekent zelfs minder aan. Dat heeft weinig gekost denkt Roland en stapt terug op de trein naar Brussel. In de trein gaat hij snel naar het toilet en wast zich. Gooit de vuile kleren door het raam. Hij opent de zak en ziet dat er alleen een grote roze coltrui in zit.
Dit is BeQ's eerste post Laten we eerst beginnen met een stukje van een verhaal. Geschreven door Claes Jolien. Inleiding:
Hij keek naar het bloed waar hij in lag en keek met grote ogen naar zijn vader die de kamer verliet. Daarna keek hij naar van wie, of zou hij nu wat moeten zeggen, het bloed vandaan kwam. Hij smeekte daarna dat hij niet gekeken had. Het lijk van zijn moeder... Berooft van haar schoonheid. Verminkt, verwond, dood... Ze was dood... Zijn moeder... "MAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM!!!"
Geschrokken werd hij wakker. Hij hijgt licht. Hij zag twee grote vriendelijke ogen zijn richting in kijken. "Het gaat Black Spirit, het was een nachtmerrie. Niets meer." De hengst schudde zijn hoofd op en neer alsof die knikte en ging verder met grazen. Langzaam stond die op en liep naar het riviertje niet ver weg. Hij knielde neer en maakte zijn handen tot een kommetje om daarmee water op te scheppen dat hij in zijn gezicht gooide. Hij keek naar de lucht, het was een heldere nacht. Je zag de sterren fonkelen. Zo bleef hij daar zitten, genietend van de frisse lucht die zijn hoofd helder maakte. De wind blies zachtjes en speelde met zijn zwarte haren.
Dit was een stukje van een super verhaal van Claes Jolien. Heb je een grote fantasie en ben je al van een vervolg aan het dromen bedenk je niet en pak je pc. Start zelf een vervolg en misschien posten we het hierwel op.
Leuk weetje: De schrijfster is nog maar 15 en al zo goed en Dalton Pierce , vind ik , was de beste James Bond die er ooit geweest is.
Bedankt om de blog te lezen, schrijf jullie zo
Nota bene: elke dag loaden we meestal een leuke (maga) foto op.
