Het is vrijdag 25 september.
Deze avond vertrek ik op weekend met "Un Techo Para mi pais". Ik zit momenteel thuis naar men verloren VISA kaart aan het zoeken, maar nog steeds opgetogen over het weekend. Onder het zoeken zal ik uitleggen hoe U.T.P.M.P in mekaar zit.
U.T.P.M.P is een vrijwilligers organisatie die in heel Zuid-Amerika actief is en dus ook in Paraguay.
Om de zoveel weken organiseren ze weekenden waarin, met een groep vrijwilligers vanuit heel het land, huizen worden gebouwen. Deze huizen zijn bedoelt voor gezinnen die het nodig hebben, maar het ook willen.Voor het huis moet het gezin zo een 100 dolar betalen 1/10 van de totale kostprijs.
Misschien denk je dat dit niet veel is, of net te veel is aangezien het voor arme mensen zijn, maar de organisatie doet dit omdat ze die mensen hun levenshouding willen veranderen. Ze willen die gezinnen aantonen dat als ze een beter leven willen er ook voor moeten werken en niet zomaar krijgen omdat ze willen of nodig hebben.
Het is wel een goed idee vindt ik van deze organisatie. Het zet hen aan tot werken voor een beter leven. Ook al is dit huis maar een kleine stap, het is een start.
Je moet je ook geen prachthuis voorstellen met 2-3verdiepingen. De huizen zijn gelijkvloers en bestaan uit hout, maar ze zijn een hele verbetering dan hun vorig huis. Het regent niet binnen, heeft ramen en een deur en is 0.50 cm van de grond zodat ze niet in het vuil zitten.
Het is makkelijk om te bouwen en in 1 weekend zwaar werken ( dat was het ja ).
Dit weekend zijn er 600 vrijwilligers en worden er 60 huizen gebouwd. We worden verdeeld in scholen ( waar we slapen )en dan nog eens in quadrillas( groepen van ongeveer 8 man die aan 1 huis werken).

De VISA kaart is niet gevonden, dus vertrek ik maar naar het basketbal stadium waar we met de hele groep hebben afgesproken.
Nu ik hier ben, is het een beetje onwennig aangezien mijn Spaans nog niet goed is en ik geen idee heb wat te doen. Gelukkig zijn er een aantal mensen die ik ken. Ik word ingeschreven en verdeeld in men school en quadrilla. Het valt me op dat iedereen heel enthousiast is: ze zijn aan het zingen en spelen.
Er gaat 3 u voorbij voor iedereen er is en we wat video's over de organisatie ( ik noem het "de organisatie" omdat het anders wat veel tijd kost) zien en alle introducerende dingen hebben gedaan, je kent dat wel.
Het is nu 23 u en we zitten in de bus naar god weet waar. Toevallig zit er een ex-AFS student naast me die juist een jaar terug is van de VS.
De hele weg praten we over onze ervaringen. Hij verlangde om terug te zijn in de VS, moet wel raar zijn om heimwee te hebben naar een ander land.
Een half uur zitten we in de bus tot als de bus stopt omdat hij niet verder kan vanwege de wegen. Ik stap uit en merk direct waarom hij niet verder kan. De wegen zijn een mix van gesteenten, grond, plastiek(veel plastiek), afval(ook veel afval) en putten..
Het is hier wel verdomd stil er is geen auto verkeer, niets.
We gaan nog een 10 min stappen naar de school en dan kunnen we eindelijk gaan slapen. Het voordeel is wel dat ik de omgeving kan bekijken. Het uitzicht is boers, oud en verwilderd. Je hebt die beelden wel al op TV gezien. De huizen zijn klein, oud ( meestal geërfd van grootouders) nooit een 2de verdieping en soms geverfd.
Uit sommige huizen komt nu muziek uit krakende boxen van een gerepareerde CD speler die gevonden is op de vuinisbeld.
Na een tijdje klinkt er overal muziek, net alsof er een feest was. Een feest om te vieren dat ze geld hebben verdiend vandaag. Wat naar het schijnt hier de gewoonte is. De moeder en kinderen gaan werken en de vader blijft thuis en drinkt: goedkoop bier of tereré, en slaan een praatje met de andere vaders die thuis zijn. Ze drinken en praten zoals oude gepensioneerde mannen die geen idee hebben wat te doen en hun “levenswijsheden” onder de begeleidende zang van alcohol verkondigen aan iedereen die kan horen. Je moet wel verstaan dat dit niet voor elk gezin zo is, maar toch is er een groot deel van de gezinnen waar dit in gebeurt.

We zijn ondertussen aangekomen bij de school. Eerlijk gezegd had ik erger verwacht, maar deze school was vrij in orde, ook al ontbraken er ramen in de meeste raamkozijnen.
Het is momenteel rond 12u en iedereen wil gaan slapen omdat we morgen om 6u moeten opstaan. Toch moet er nog een aantal dingen gedaan worden: eten en de uitleg krijgen voor morgen, hoe het huis moet gebouwd worden.Na een uitleg van 1u, waar ik weinig heb uit gehaald, kunnen we eindelijk gaan slapen het is 1.30u.

Het is dag 1 van het weekend. Het is moeilijk om wakker te worden na 3u slaap, er zat een vleermuis in het dak die vrij pist was om iets en dus veel lawaai maakte.
we ontbijten en krijgen nog wat meer uitleg over hoe de dag er uit gaat zien.
Oke, het is nu 9u. We zitten bij ons gezin waarvoor we gaan bouwen.
Het bezin bestaat uit een zwangere 32jarige moeder en een 28 jarige vader en voor zover ik kan zien hebben ze 3 kinderen. Hun huis kan je vergelijken met een stal die je op weiden ziet staan. Het bestaat uit wat houten latten met metalen platen als muren en als dak, oude verroeste golfplaten. Ze leven aan de rand van een moeras en 100m verder zie je de vuilnisbeld in hun achtertuin. Ze leven dus echt wel aan de rand van de vuilnisbeld.
Er werd me verteld dat er zo een 80-90 procent van Paraguay op deze manier leeft, ongelofelijk.
De familie is aardig en anders dan ik had verwacht, gelukkig. Ik verwachte niet dat ze enorm ongelukkig gingen zijn, maar zei waren echt wel gelukkig, maakten plezier. De kinderen ook, die speelden met kapot speelgoed en ze waren er blij mee.

De kennismaking met de familie is op zijn einde gelopen en we beginnen aan het huis. Als fundering moeten we 15 gaten graven om er daarna boomstammen in te plaatsten. “Een makkie” denk ik. We beginnen er aan, alles normaal. Na de eerste 10 cm aarde weg te graven zit ik in afval. Plastiek zakken, stukken stof, rietjes,… “Het is niet zo dat deze mensen aan de vuilnisbeld leven, ze leven er gewoon op.” dacht ik. Een raar gevoel van onbegrip, afkeer, kwaadheid overvalt mij. Kun jij begrijpen dat er nu nog, in de 21ste eeuw, mensen zijn die OP en IN afval leven? Oke, je ziet deze beelden op de televisie en je hoord er over praten in de lessen godsdienst. Je zegt ooh ja dat is erg en je vergeet het. Ik zie het nu met men eigen ogen en het is onbegrijpelijk, dat dit nog kan. Het is een mensonwaardige manier van leven.
Ze leven in, op, naast en van het afval. Zijn ze dan het afval van deze maatschappij? De staat doet er niet veel aan. Vinden zij het dan correct hoe deze mensen leven? Of vindt de staat ze handig omdat ze het afval recyclere, opruimen en doorzoeken naar dingen die kunnen gebruikt worden? Zo ja, worden ze dan door sommigen beschouwd als de wormen van de maatschappij? Want net zoals wormen kuisen ze afval op.
Het zijn toch mensen niet? Verdienen zij dan niet beter? Het komt bij mij gewoon niet op dat dit kan. In ons RIJKE Europa hebben we dit niet meer gehad sinds de middel eeuwen.
Ik besef nu heel goed hoe blij we mogen zijn dat we in Europa leven en zo een beetje alles hebben wat we hebben en eigenlijk geen enkele reden hebben tot klagen, wat te veel gebeurt om de kleine dingen.
Ik stel vragen hierover aan mijn teamgenoten en het ergste is eigenlijk dat deze mensen er zelf niet veel aan willen doen. Ze kunnen er ook niet veel aan doen. Ze hebben bijna geen andere keuze dan van het afval te leven. Er is te weinig werk voor hen want met wat geluk is hun hoogste diploma dat van de lage school. Wat voor werk kunnen deze mensen dan doen?
Ze hebben dus niet de middelen om te veranderen. Dus blijven ze generatie op generatie hier, hetzelfde doen als hun ouders en grootouders: de afvalruimers van het land.

Na een paar uur graven was het tijd voor het middageten. De moeder heeft gekookt voor ons. Niet op een kookfornuis, maar op een houtvuur. Iets wat ik in België enkel gewoon ben om te zien in de scouts.
We zitten hier allemaal samen bij hun huisje. Het is de eerste keer dat ik het huisje goed kan bekijken. Wij zitten onder het afdak dat een meter uit het huisje steekt met links een muur bestaanden uit platen. Wanneer je onder het afdak staat met je gezicht naar het huis is er in het midden de duur die naar een enkele slaapkamer leid voor alle gezinsleden, dat een 12 vierkantemeter beslaat. In de slaapkamer ben ik niet geweest, ik heb enkel een glimp opgevangen en ik kan je verzekeren dat een verniste parket vloer die elke week met mnr. Proper wordt gekuisd er niet bijhoorde. Hun vloer is de aarde waar ze oplopen.
Onder het afdak is links de vuurplaats en rechts een kastje met wat kommen en eetgerei.

Ik denk dat ik het een beetje te lang aan het maken ben. Ik hoop dat je een indruk hebt over de armoede die hier heerst.
Uiteindelijk is het huis goed afgeraakt. We hebben plezier gemaakt samen met de familie en het was leuk. Een zeer rijke ervaring.

13-11-2009 om 17:37 geschreven door Ben