Het aftellen is begonnen, vandaag nog 10 dagen en weg zijn wij!
Vorige week hebben de onze reisvoorbereiding gekregen van Ray of Hope (ROH). Wat een papierwinkel moeten we daar in orde brengen.
Als dat maar goed komt Ik moet wel zeggen dat ROH zijn uiterste best doet om alles vlot te laten verlopen. We hebben echt een gedetailleerd overzciht gekregen van wat we waar en wanneer moeten doen. dus het zal allemaal wel meevallen zeker. Mevr Wanyu is er ook nog om ons te begeleiden en ze heeft al heel veel ervaring hiermee want ze loopt al een tijdje mee. Gelukkig is er voor ons ook een groepje of koppel (dat weet ik niet zeker) ginds dus we zijn al geen proefkonijn. En we volgen snel dus hopelijk zijn ze het daar niet vergeten wat ze allemaal moeten doen!
Hier in België loopt het al iets minde vlot. ROH had ons aangeraden om al eens contact op te nemen met de gemeente om een afspraak te maken met de wijkagent. Deze moet komen kijken of Bent wel degelijk bij ons woont voor we hem kunnen inchrijven en voor we het adoptieverlof kunnen aanvragen, voor we hem kunnen aansluiten bij het ziekenfonds ed. Dus het is belangrijk dat de wijkagent snel komt kijken zodat we alles snel in orde kunnen brengen. We hebben dus gebeld en wat blijkt, in Sint-Katelijne-Waver is dit niet mogelijk!!!! We moeten eerst terug zijn met Bent voor we een afspraak kunnen maken met de wijkagent
Ik heb ook gebeld naar het tropisch instituut om een afspraak te maken met een kinderarts voor controle van de algemene gezondheid van Bent en voor nazicht welke inentingen hij nog moet krijgen. Maar ze hadden nog geen agenda voor half juli (we zijn al half juni!) Wat een gedoe toch allemaal, kan dat nu eens niet wat vlotter gaan!
Al mijn hoop is gericht op de chinezen. Bij hun zal het wel vlotter gaan (hoop doet leven zeggen ze dus we blijven optimistisch)
Vandaag hadden we een afspraak in de kinderplaneet om de lijst voor onze Bent samen te stellen. We hebben goed ons best gedaan hoor! Na 3u rondelopen in de winkel voelde ik mijn voeten niet meer. Ik dacht dat ik mij redelijk goed had ingehouden maar als je op het einde het eindbedrag van de lijst krijgt dan verschiet je toch wel even hoor Maar gelukkig zijn we niet verplicht om de hele lijst te kopen
Om ons kindje straks een vast en veilig thuis te kunnen geven, zouden we het fijn vinden als jullie deze pagina aandachtig doorlezen. Adoptie van een kindje is onder andere in die zin bijzonder, dat er niet vanzelf een hechte band is tussen het kind en de ouder. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge band te laten groeien. Het kindje moet leren hechten en het moet leren eenkennig te worden. Niet alleen de adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen het kindje daarbij helpen. Voordat we het daarover hebben, volgt hieronder een beknopte uitleg van het begrip hechting bij adoptiekinderen.
In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kindje hadden en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd te hechten, maar voelden zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis en daarna mogelijk door pleegouders. Wanneer een kindje geen kans heeft gehad zich goed te hechten aan een verzorger, kan het heel moeilijk zijn goed te hechten aan de adoptieouders, doordat het kindje het vertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is; de adoptieouders zien er voor het kindje vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kindje gewend was. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles nieuw, vreemd en beangstigend.
Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een hele logische en gezonde reactie op het verlies dat ze hebben gehad. Toch moeten ook deze kindjes zich opnieuw gaan hechten. Waarschijnlijk zal dat voor deze adoptiekindjes makkelijker gaan dan voor kinderen die zich in het verleden niet goed hebben kunnen hechten.
Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan of onderhouden van relaties. Voor zover dat in ons bereik ligt, willen we dat natuurlijk voorkomen.
Overigens betekent dit alles uiteraard niet dat alle adoptiekinderen uiteindelijk onveilig gehecht zijn, maar het hechtingsproces verloopt in ieder geval moeizamer.
Omgang met familie, vrienden en bekenden Zoals we al vertelden, kunnen familie, vrienden en bekenden (jullie dus) Bent en ons helpen bij het hechtingsproces. Hoe dat kan lees je hieronder.
Om de hechting van Bent zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Gedurende deze periode moeten wij er voortdurend voor hem zijn, laten merken dat hij altijd op ons kan rekenen, hem laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat hij zich bij ons veilig mag gaan voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid bezoek aan huis zoveel mogelijk willen beperken, hoe moeilijk dat ook voor jullie en ons is. Bellen, e-mailen etc. mag uiteraard altijd, graag zelfs!!
Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Bent de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten etc. Jullie kunnen ons helpen hem te leren wie zijn ouders zijn door de eerste tijd zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat het beter is Bent niet op schoot te nemen of op tillen en hem zelf niets te geven. Mocht je hem toch iets willen geven, geef dat dan aan ons zodat wij het aan Bent kunnen geven. (Voor eventuele "afhalers" op Zaventem: dit geldt natuurlijk al vanaf het moment dat we aankomen). Op deze manier moet Bent leren dat wij zijn ouders zijn en kunnen we een vertrouwensband opbouwen. Wanneer Bent niet leert om met ons een vertrouwensband aan te gaan, kan dit op latere leeftijd negatieve gevolgen hebben.
Wij begrijpen heel erg goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel heel erg belangrijk voor de toekomst van Bent. We kunnen niet op voorhand zeggen hoe lang dit alles zal duren. Dit hangt volledig van zijn ontwikkeling af. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. Wanneer de tijd van knuffelen is aangebroken laten we jullie dit heus wel weten.
Na vele jaren wachten op een kindje is het eindelijk zover. Op 26 juni 2010 vertrekken we naar China om onze zoon op te halen.
Op 19 maart 2010 kregen we het heugelijke nieuws, we hebben een zoon, He Haisheng, geboren op 29 april 2004. Het is een gezonde, actieve jongen die momenteel nog in een pleeggezin verblijft.
Op 29 april reden we dan naar Lokeren om de aanvaarding te ondertekenen en wat belangrijker was, de foto's in ontvangst te nemen. Het is een schatje hoor. Zoals beloofd hebben we dan ook zijn nederlandse naam bekend gemaakt, hij zal BENT He Haisheng Lauwers heten. De naam was een beetje moeilijk want we hadden al 4 jaar een meisjesnaam in gedachten dus we moesten opnieuw beginnen
Over zijn naam hebben we volgende informatie gekregen:
Concernant le nom de He Haisheng, les enfants de 2004 de Shanghai Childrens Welfare Institute s'appellent tous "He".
Cet institut donne un nom de famille aux enfants d'aupres un petit livre chinois qui s'appelle "Bai jia xing".
Op 10 mei 2010 hebben we nog een recente foto van Bent ontvangen. Is hij geen mooie jongen! Wij vinden in elk geval van wel!
Ik moet wel zeggen dat ROH zijn uiterste best doet om alles vlot te laten verlopen. We hebben echt een gedetailleerd overzciht gekregen van wat we waar en wanneer moeten doen. dus het zal allemaal wel meevallen zeker. Mevr Wanyu is er ook nog om ons te begeleiden en ze heeft al heel veel ervaring hiermee want ze loopt al een tijdje mee. Gelukkig is er voor ons ook een groepje of koppel (dat weet ik niet zeker) ginds dus we zijn al geen proefkonijn. En we volgen snel dus hopelijk zijn ze het daar niet vergeten wat ze allemaal moeten doen!
