Viane-Moerbeke 29/03/09 - gevallen maar toch uitgereden
Ik was klaar om revanche te nemen t.o.v. vorige week. De weersomstandigheden waren perfect: frisjes met veel zon. Het was de openingskoers van de topcompetitie en mijn broer had hier 4 jaar geleden gewonnen. Het zou een zeer zware wedstrijd worden: De Bosberg, de achterkant van de Muur van Geraardsbergen en 18 km meer dan vorige week. Eerst een grote ronde van 23 km en daarna 5 lokale ronden van 9 km. 170 man stond paraat.
Nog nooit was het zo nerveus in het begin. We moesten om te beginnen eventjes achter de auto rijden en daarin in vielen al heel wat renners. Als we "losgelaten" werden vielen er ook. Ik was nochtans zeer voorzichtig, maar ik viel toch. Het was gelukkig niet zo zwaar en ik kon door rijden, al moest ik nog mijn polar bevestigen. Ik had zo'n 30 seconden verloren juist voor de achterkant van de Muur. Een 500 meter later zat ik al dicht bij het peloton, maar dan vielen er nog waardoor de auto's stopten en ik ook. Ondertussen waren al 4 renners weg gereden. Op de Bosberg ging ik goed vooruit en ik kon gelijke tred houden met het peloton. Daarna schoven de auto's op en ik kon niet aanpikken omdat ze te snel reden. Ik dacht dat ik er niet meer bij ging geraken. Met een groepje probeerde ik de kloof te dichten. Ik moest voortdurend op kop rijden en de krachten waren bijna op. Op dat moment was er even wapenstilstand in het peloton waardoor we wel succes hadden na 10 km achtervolgingswerk. Die wapenstilstand was stilte voor de storm: De klim naar Onkerzele lag nu op ons pad. Ik was totaal nog niet gerecupereerd, maar schoof toch op om niet gelost te worden. De grote ronde zat er dan op.
Ik was van die inspanning kapot en bij iedere aanval zat ik met betonnen benen. Ik dacht serieus aan stoppen door krampen. De koplopers waren nu met 7, maar werden ingelopen door het werk van de mannen van Bodysol die geen mannetje meehadden. In de voorlaatste ronde gingen Whytic Priem en Robin Van Goethem aan de haal. Dat was de goeie ontsnapping en een zevental anderen reden er naar toe. In de laaste ronde was er een valpartij van 2 renners. Ik week uit en stond op de trappers.Nu kreeg ik zo'n kramp dat ik van de fiets moest, op het gemak reed ik dan naar de aankomst. Ik vond het nog niet zo erg, want ik ging me toch niet met de debatten moeien in de sprint. Martijn Degreve won voor Robin van Goethem en Joachim Vanreyten.
Dank opnieuw aan de mensen van het Rode Kruis die achteraf mijn schaafwonden verzorgden. Ik ben goed op weg om pechvogel van het jaar te worden, maar je weet wat ze zeggen: na regen komt zonneschijn.
Het was weer een dilemma: Waar zouden we koersen? Het werd uiteindelijk Deerlijk. Ik had vandaag totaal geen verwachting, gewoon wat aanvallen en meerijden met het peloton. Er moesten 10 ronden van 5 km afgelegd worden, met aankomst op de olieberg die toch redelijk wat voorstelt. Ik had het niet verwacht maar de benen waren niet zo slecht. Er stonden niet zo veel coureurs aan de start, 77.
De start verliep vlekkeloos, maar ik zat ietwat vanachter. Op de olieberg schoof ik op. Een 500 meter later wist ik dat deze koers een drama ging worden. Mijn zadelring stond niet echt goed en door een put in het parcours kwam het los te staan. Er gingen allerlei scenario's door m'n hoofd. Ik dacht er aan om misschien eventjes te stoppen en met een umbraco het weer vast te vijzen, of de reservefiets te pakken en mijn vader de koersfiets laten herstellen en een ronde later opnieuw verwisselen van fiets. Ik koos voor het tweede. Ik trok goed door voor en op de olieberg, omdat ik dacht dat hij daar zou staan, ik zag hem helaas niet en moest nog een ronde bijdoen. Dit begon vreselijk veel pijn te doen aan mijn rug en benen. Het gaat nu eenmaal niet om in zo'n positie te fietsen: Het zadel stond nu helemaal op het laagste. De volgende keer de olieberg op, veranderde ik van gedacht. Als ik vanachter reed zou ik hem beter zien. Ditmaal zag ik hem ook en stopte. Helaas had hij de reservefiets niet bij. Ik moest nu opnieuw de fiets op voor nog een ronde. Met dat stoppen had ik 30 seconden verloren: De schoenen wilden niet direct in de klikpedalen.
Nu moest ik dus nog een ronde bijdoen. Ik maakte als een razende jacht op het peloton, hierbij raapte ik velen op, maar ze konden jammer genoeg niet aanpikken. Na 2,5 km kwam ik op 100 meter. Nu moest ik natuurlijk weer van fiets wisselen. Dit ging vlot, maar ik verloor toch weer 150 meter. Ze zaten jammer genoeg in het peloton niet stil, inmiddels waren 3 renners in de aanval getrokken. Hierna kwam ik aansluiten bij Jentel Bogaert die ook door pech was achteruitgeslagen. We werkten goed samen. Op de olieberg ging ik er echter alleen vandoor, maar nu moest ik opnieuw verwisselen. Dit ging vlot en ik reed weer bij Jentl. Bijna al mijn krachten waren op. We kwamen eventjes nog dichter, maar daarna vergrootte onze achterstand stelselmatig, je kan niet eeuwig blijven vechten tegen de grote massa. 2 ronden voor het einde werden we uit koers gehaald. In al mijn koersen nu heb ik nog geen 1 keer voluit kunnen gaan, ik word er moedeloos van. De drie die er in het begin vandoor gingen haalden het ook: Niels Houtekier won voor Robbe Dupont en Louis Convens. Martijn Degreve had geprobeerd de sprong te wagen. Hij bleef steken op 10 seconden. Paco Ghistelinck won de massasprint voor de 5de plaats.
Deze koers stonden we weer voor een totaal vernieuwende ervaring. In Ieper moest er eerst een grote ronde van 34 km afgewerkt worden en daarna 2 lokale ronden van 7 km. De benen voelden goed aan, het was prachtig weer en het was een prachtig parcours. Kortom alles wat je wil hebben. Hoewel deze koers voor geen enkel klassement telt, waren er toch 120 renners en daarbij heel wat kleppers. Ik wou er totaal in vliegen.
Naar mijn mening was dit niet echt een nerveuze koers. We moesten eerst een heel eind langs een grote baan rijden, er waren veel ontsnappingen die niet ver droegen. Ik wist dat ik vooraan moest zitten wanneer we een klein klimmetje op moesten op een smal baantje. Dit was ook het geval. Mike De Bie trok alles in brokken. Ik zat waar ik moest zitten: vooraan. Het splitste een renner of 2 voor mij, maar ik kon de kloof dichten. Mike De Bie en nog een paar andere renners hadden een serieuze ravage aangericht. Het peloton van 120 was uitgedund tot één van 50. In de volgende strook zijwind werden er nog coureurs gewoon uitgewaaid. Ik voelde me goed, maar ik had het wel lastig. Door de zijwind werd alles op een lint getrokken en een rond punt bracht hier geen verandering in. Net na de rotonde maakte een renner plots een manoeuvre naar links. Hierdoor viel Kim Van Leemput, ik zat er net achter en kon hem niet ontwijken. Het schijnt dat het weer spectaculair was: Mijn fiets en ik werden weggecatapulteerd.
Ik viel pijnlijk op mijn schouder en hoofd. Net zoals op het clubkampioenschap kon ik niet meer verder rijden. Deze keer was ik echt zeer ontgoocheld: In een sterk bezette koers zat ik vooraan en had goeie benen. Normaal gezien is er gelukkig niks gebroken. Opnieuw veel schaafwonden. Dit was een serieuze opdoffer. Met het vooruitzicht op zware koersen als Moerbeke-Viane en misschien Rhisnes wou ik conditieritme opdoen. Helaas ging dat niet aangezien ik maar een goede 20 km heb gereden. Ploegmaats Arthur & Maxime sprintten naar een knappe 5e en 9e plaats.
Ik opteerde
voor de koers in Lierde want ik dacht dat het daar een mooi parcours zou
zijn en dat er hard gekoerst zou worden. Er waren wel nog problemen door dat
spuitje van vorige week. Net als in Staden had ik geen goeie benen. We moesten
54 km afleggen over 9 ronden. Dit was totaal niet mijn traject: Het waren
van die korte kleine klimmetjes, waar je met de macht op moest gaan. 94 renners
waren klaar om te vertrekken, maar er werd eerst nog een minuut stilte gehouden
voor de vroegere sponsor van de koers in Lierde.
Deze keer werd er relatief rustig gestart,
maar er kwam direct een spervuur van aanvallen, onder meer van Bryan Rossignol.
Meestal ging het zo: er werd niet echt rap gereden in het peloton, er
demarreerde een renner, meestal werd er niet direct geantwoord, na een halve
minuut kwam dan de reactie en gingen we snel naar de vluchter(s), daarna bleef
het eventjes rustig. In de tweede ronde kon ik mij van het peloton scheiden. Ik
kreeg eventjes een vrijgeleide en kon toch een paar kilometer op kop rijden. In
deze koers waren er zoveel aanvallen dat je gewoon niet altijd mee kon zijn.
Eén keer zag ik echt wel gevaar van zo'n ontsnapping en probeerde naar voor te
rijden, wat niet zo evident is als alles op een lint is. Het jammere was dat
ook deze ontsnapping niet bleef duren. Ik ging dan zelf in de aanval omdat ik
wist dat iedereen moe was, helaas zaten er te veel renners in mijn wiel. Bijna
direct hierna demarreerde er een coureur en niemand had zin om het gat toe te
rijden. Hij had een grote voorsprong te pakken en niemand reageerde. Dit was in
de derde laatste ronde.
Er zouden er zeker wel nog naar hem toe
rijden, dus moest ik attent zijn. Juist als er 4 renners de sprong wagen zat ik
vanachter. Die vijf mochten sprinten voor de zege. Jonathan Vlaeminck won zeer
verdiend voor Ruben Van Der Haegen en Michael Cools die ook heel actief was. Ik
kon me niet plaatsen voor de sprint en werd teleurstellend 40 e. Ik hoop dat
het volgende week beter zal zijn.
Vandaag stond de koers in Staden op het programma. Mijn ouders konden niet, maar gelukkig pikten de ouders van Arthur Vanlokeren mij op, waarvoor dank. Zeer hoge verwachtingen had ik niet na mijn val van vorige week en doordat ik een spuitje tegen tetanos en nog wat ziekten kreeg; zoiets maakt je wat grieperig. Ditmaal waren er 45 kilometers af te leggen met 90 deelnemers. Toppers zoals Ruben Boons, Whytic Priem en Laurens Colle waren present.
Na een slechte start was de opdracht om zo rap mogelijk vooraan te komen. Er werd redelijk nerveus gekoerst, maar ik denk dat dat bij iedere nieuwelingenkoers zo zal zijn. Ik had geen superbenen en had soms moeite met het vele optrekken na aanvalletjes. De eerste drie ronden reed Belgisch kampioen Ruben Boons alleen voorop. Vele malen kwam het peloton dicht, maar het viel dan iedere keer stil. In de 4de ronde demarreerden er 3 renners die zich ook eventjes van het peloton konden scheiden. Ikzelf was ook actief, ik koerste meestal vooraan en trok een paar keer in de aanval. Als we met een groepje wegreden viel het op één of andere manier altijd wel stil. Ik wist op 2 ronden van het einde al dat er een massasprint aan zou komen. Toch probeerde Whytic Priem het nog in de laatste ronde. Hij werd gegrepen.
Ik moest op het laatste nog veel renners inhalen en dan zat ik perfect in 5de positie. Dan kwam er plots veel volk van alle kanten en toen er van links plots een renner de sprint aantrok zat ik helemaal ingesloten. Toch werd ik nog 20ste. Ploegmaat en trainingsmakker Arthur Vanlokeren won prachtig de sprint als eerstejaars voor Ruben Boons en Whytic Priem. Zelf was ik ook tevreden van mijn koers.
Ik heb er lang naar uitgekeken: mijn eerste koers bij de nieuwelingen. Deze keer bevond het parcours zich in Marke en het had 1 redelijk zwaar klimmetje. Het werd zeer goed georganiseerd. De deelnemende ploegen van onze categorie waren: CT DJ-Matic Kortrijk, CT Nicca Langemark, Tieltse renners en CT Force. Dit zou een totaal vernieuwende ervaring worden dacht ik voor aanvang van de wedstrijd. Ik had goeie benen. Eerst mochten de juniores starten, dan wij en uiteindelijk de beloften en elite zonder contract. We hadden dus met de nieuwelingen de koers van de juniores (van DJ-Matic) gezien en we wisten dat het anders moest gaan: zij reden het gat op elkaar toe en als er andere renners demarreerden lieten ze begaan. Wij gingen koersen als 1 blok
Er werd net zoals bij de aspiranten rap gestart. Op het einde van de eerste ronde plaatste Bryan Rossignol een aanval. Ik ging mee en wou dus niet het kloofje dichten, hij dacht dat ik dat wel wou doen en vertraagde. Ik ging door en had een kleine voorsprong. Dit was enkel om de benen te testen. Na 500 meter kwam er een renner van CT Force aansluiten. Ik had geen zin om me nu al op te blazen en pakte dus maar lichtjes over. Eventjes later werden we ingelopen. Bijna heel de koers koerste ik vooraan. In ronde 2 kon er nog een renner van onze ploeg een gat maken, maar hij werd kort hierachter opgeslorpt door een peloton waarin 59 renners startten. De 5de ronde kon ik me niet meer bedwingen: Ik zat in 2de positie, in het wiel van ploegmaat Maxime Farazijn, en demarreerde net voor de top van de klim. We waren weg met een 8-tal man. Ik vroeg aan Maxime om over te nemen met mijn linkerarm en week uit naar rechts, maar op dat zelfde moment stak Maxime mij rechts voor. Ik kon me niet recht houden en viel aan een snelheid van ongeveer 40-45 km/uur. Het schijnt dat het zeer spectaculair was. Ik had te veel pijn en moest opgeven.
Ik werd door de ziekenwagen meegenomen naar de EHBO-post. Daar werd ik zeer goed verzorgd, waarvoor dank. Mijn wonden vallen al bij al nog mee: Er is niks gebroken, 2 grote wonden op mijn heupen, 1 op mijn schouder en nog een paar kleine schaafwondjes op mijn ellebogen en knieën. In de 6de ronde viel de beslissing: Paco Ghistelinck en Joy Vanmarcke reden weg uit het peloton. Ze konden door het goeie afstopwerk in 1 ronde 53 seconden pakken. Na enkele ronden reed Paco nog eens weg van Joy. Hij kon het uithouden tot op de meet en won voor Joy en Bryan die een kleine voorsprong had. Met een machtige sprint werd Arthur Vanlokeren 4de en Maxime 5de. Zo is de top 5 helemaal van DJ-Matic. Ik was tevreden met mijn prestatie, ik weet nu dat ik niet zo slecht ben als ik voordien had gedacht. We zullen zien in het vervolg als ik mee zal kunnen spelen in sterkere koersen.
Voor de start van het nieuwe seizoen wil ik melden wat er precies in de winter is gebeurd. Na de laatste koers nam ik een 3-tal weken rust en begon dan met veldrijden, zwemmen en lopen, maar er was een probleem met mijn voet waardoor ik 4 weken niet kon lopen. Dat was heel slecht voor mijn basis. Als het probleem nog maar net opgelost was moest ik al een test doen in Gent en ik dacht dat die niet zo goed ging zijn. Tegen alle verwachting in was de test nog over het algemeen positief. Bij het bijhorende bloedonderzoek deden we navraag of ik, net zoals mijn broer, ook klierkoorts heb gehad, het antwoord was ja. Ik had meer geluk dan Tim, bij mij was het een zeer lichte vorm. Vroeger was ik soms erg moe, maar dat werd verholpen door veel te slapen. Voor zover we weten leden mijn fysieke prestaties er niet onder. Ik begon dan op mijn fiets te springen en het weer was slecht. Daardoor en omdat er zoveel ziekte in het land was, werd ik ook ziek (bronchitis en keelpijn). Een week later hing ik er weer aan (buikgriep). Als ik opnieuw kon beginnen met trainen, moest ik overgeven. Weer conditieverlies. Een zeer goeie start van het seizoen zal ik waarschijnlijk niet kennen. Ik verwacht een overgangsjaar waarbij ik nog niet zal opgewassen zijn tegen de sterke tweedejaars. Mijn ploeg CT-DJ Matic Kortrijk werd versterkt door enkele sterke renners o.m. Bryan Rossignol, Paco Ghistelinck, Arthur Vanlokeren, Maxime Farazijn, Laurens Loeters ... Op de foto staan de nieuwe truitjes.
Bedankt aan iedereen die gekomen is of ons gesteund heeft. Ik hoop dat jullie allen een leuke avond gehad hebben. Ik wil ook speciaal de man bedanken die het eten gemaakt heeft. Hugo Pateeuw, de mensen die de interviews afgenomen hebben: Nico Dyck en Patrick Cornellie en de collega-renners die bereid waren om een interview te doen: Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Jonas Rickaert en Damon Maes.
Voor foto's ga naar www.timdeclercq.be en kijk dan op foto's beloften.
Het moest er aankomen: Het einde van mijn aspirantencarrière. Ik wou het in schoonheid afsluiten, we kozen het parcours van Veldegem uit om dit te doen. Er werd ondanks dat er 51 renners waren, in één reeks gereden. Een geluk voor mij, want al de concurrentie zat in de eerste reeks. Deze keer mochten we 18 ronden van 1.850 meter afgehaspeld worden op een rechthoekig parcours. Het was de enige koers op de zaterdag dus mocht je wel wat concurrentie verwachten. Die was er ook: Niels Vanderaerden, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Arthur Vanlokeren...
Ik wist ook niet waarom, maar sommige jongens hadden veel zin om de startplaats goed te verkennen; daarom stonden ze er ook een klein halfuur. Direct van bij de start werd er goed door gereden door een Nederlander, de rest van de koers heb ik hem niet meer gezien. Ik wou revanche nemen voor mijn slechte prestatie van vorige week: aanvallen was de boodschap. Ik probeerde een paar keer, maar ik kreeg nooit genoeg ruimte vooral niet van Niels Vanderaerden die op iedereen zijn wiel sprong en meestal niet overnam. Hij wou blijkbaar een massasprint, jammer voor hem dat hij die niet zou winnen. Eén keer kwam er afscheiding, maar het gat was niet groter dan 10 meter. Ik was niet de enige die een massasprint wou ontlopen; ook vele andere renners kozen het hazenpad. Bijna altijd reed Niels Vanderaerden de kloof op de vluchter toe, deed hij het niet dan waren andere renners zo vriendelijk om het voor hem te doen. Nadat er eens 2 ronden vol aangevallen werd, ging Miel Houfflyn zijn kans. Niels had al vele gaten moeten toe rijden en kon niet direct op het wiel springen. Renners zoals Jonas Rickaert, Kevin Deltombe en ik gunden het Miel zeker dat hij eens een koers mocht winnen. Vanzelfsprekend reden wij er niet achter en probeerden zelfs een beetje de samenwerking op de vluchter te boycotten. Ik wou meegaan met Miel omdat hij de ideale partner is om weg te rijden en daarom wou ik er in mijn eentje naar toe rijden. Niels had zijn lesje geleerd en gaf me niet meer dan 5 à 10 meter. Miel kon het nog een ronde of twee volhouden, maar werd dan ingelopen. Jammer.
Na mijn demarrage op Miel kreeg ik slechte benen en kon niet direct op het wiel springen als er bommetje viel. Dan maar alles op de massasprint zetten. Naarmate de koers vorderde begon het weer wat beter te gaan. De laatste 4 ronden zat ik dan ook steevast van voor. Vastberaden om mijn plaats niet af te geven. Zoals verwacht werd het ook een massasprint. Ik zat goed vooraan, maar doordat een renner voor mij niet de sprinters kon volgen, moest ik langs hem gaan en zat daardoor tegen Maxime Farazijn. Het was ofwel hem of ik en ik trok aan het kortste eind. We waren juist voor een versmalling en Maxim zat bijna tegen een paaltje. Sorry daarvoor Maxim. Gelukkig kon hij verder sprinten en behaalde nog een 8ste plaats. Ik bevond me op dat moment op de 6e plaats. Ik kon nog een halve fietslengte goed maken op de Nederlander Etienne Van Empel, maar moest het onderspit delven met een half wiel. Kevin Deltombe won, hij reed heel het seizoen goed, maar hij had alleen de pech dat hij een paar keer tegen het asfalt ging. Niels Vanderaerden werd 2e, waarschijnlijk had hij te veel gaten moeten dichten. Thieme Van Ruymbeke en Jonas Rickaert stonden op een gedeelde 3de plaats. De Nederlander werd 5e en ik 6e. Ik kon dan toch het seizoen in schoonheid afsluiten.
We stonden deze week voor een heus dilemma: Waregem of Watou. We kozen dan maar voor het gemakkelijkste Waregem omdat het dichter bij huis is en er waarschijnlijk meer concurrentie zou zijn. Dat was inderdaad het geval: Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Seppe Verschuere, Maxim Farazijn, Arthur Vanlokeren... Het regende vandaag pijpenstelen, je zou er geen hond doorsturen. We moesten 24 ronden van 1.5 km afleggen op een kletsnat parcours. Doordat er 2 koersen waren in West-Vlaanderen, werd er in één reeks gereden.
Van bij de start werd er door Laurens Clement doorgetrokken, ik startte redelijk achteraan omdat ik nog juist voor de koers van wielen veranderde (ik kon niet goed remmen met mijn carbonnen wielen). Ik schoof stelselmatig op en wachtte rustig af. Je zou het misschien niet denken, maar de meeste renners hadden zin om te koersen behalve dan de grote kanonnen die waarschijnlijk door de regen verkleumd waren. Na een ronde of vijf zat ik helemaal vooraan. Maxim Farazijn had een paar ronden de kop genomen en ik viel eens aan in het stuk naar de meet. Het was eigenlijk meer de benen testen, ik voelde dan ook meteen dat er iets mis was. Als mijn benen wat minder goed waren dan is mijn ritueel om te demarreren omdat ze dan op het einde beter worden. Dit was vandaag jammer genoeg niet het geval. Ik reed heel de koers met zandzakken aan mijn lijf. Ik had moeite met de vele, plotse tempoversnellingen en verlangde naar het einde. Helaas voor mij waren onder andere Jonas Rickaert, Damon Maes en mijn ploegmaat Jason Vanneste het daar niet mee eens. Elk om beurt demarreerden ze. Ze reden elk een dijk van een koers en de laatste 2 hadden volgens mij een betere plaats verdiend
Voor mij kwam het einde als een verlossing. Ik wou wel nog een goed plaatsje van voor bemachtigen. In de laatste ronde zat ik vooraan, maar liet me dan een beetje wegdrummen. Ik ging ongeveer als 15e door de bocht en eindigde dan 13e. Jonas Rickaert won verdiend met een halve fiets voor op Kevin Deltombe en toekomstig ploegmaat Maxim Farazijn (die een spaak brak onderweg en knap terugkeerde). (ook)Toekomstig ploegmaat Arthur Vanlokeren en Simon Kenn sloten de top vijf af. Conclusie: Voor mij is het misschien niet slecht dat het einde van het seizoen in zicht is. En als het einde van het seizoen daar is dan ben je altijd welkom bij onze supportersavond op 7 november te Sint-Eloois-Winkel
Omdat mijn ouders zondag niet konden, gingen we nog maar eens in Wallonië koersen. Het was prachtig weer in het pittoreske stadje Pommeroeul. Wij dachten dat de koers in Bernissart was, maar het was verplaatst naar het naburige dorpje Pommeroeul. Deze keer waren 20 renners de inschrijvingstafel gepasseerd. We moesten 25 ronden van 1.4 km afleggen op een parcours met weinig bochten. De favoriet vandaag was Seppe Verschuere, samen zouden we proberen weg te rijden.
We startten relatief rustig omdat niemand waarschijnlijk zin had om de beuk er in te gooien. Ik wachtte mijn moment rustig af. Er zat in het parcours één moeilijke bocht van ongeveer 120°, na die bocht werd er veel gedemarreerd. Vanaf ronde 5 begon ik aan te vallen. Ik probeerde het zeker wel 15 keer, maar het parcours leende er zich niet toe om weg te rijden. Vooral Seppe Verschuere, Loïc Penserini en Cedric Verbeken waren actief. Er werd wel veel aangevallen, maar nooit doorgezet. Iedere keer als ik probeerde, sprong er wel iemand op mijn wiel. Ik kreeg nooit genoeg voorsprong in het begin van mijn aanval waardoor ik niet weg geraakte. Het was net alsof de rest van het peloton op een massasprint hoopte. Dat zouden ze ook krijgen. Alleen de laatste 5 ronden kreeg je wat ruimte om aan te vallen. Cedric Verbeken probeerde het de laatste 2 en hij kreeg wat ruimte, maar kon het niet halen tegen een compact peloton.
We gingen dan de laatste ronde in. Ik zat wat vanachter doordat een renner mij hinderde toen er nog een demarrage werd geplaatst. De laatste bocht lag op 100 meter van de meet en het was wind mee dus moest je aan kop door die bocht gaan. Seppe Verschuere ging aan op ongeveer 100 meter voor de aankomst en nam direct een paar meter. Er zat één renner tussen mij en Seppe. Ik had nog niet gezien dat er een gaatje was en reed dit dan toe. Ik kwam aan zijn wiel net voor de bocht, maar kon hem niet meer voorsteken. Gianni Bossuyt werd derde en zo was het podium helemaal Vlaams.
Dit was het langste parcours van heel West-Vlaanderen dus gingen we daar vanzelfsprekend koersen. Het was prachtig weer op het 3.750 km lange parcours met een vrij krachtige oostenwind. We moesten 33.750 km afzien. Er waren 2 reeksen en ik had het geluk om in de eerste te zitten. Deze koers werd er niet, zoals gewoonlijk om 4.15 u, maar om 3.30 u gestart. Ik wist dit niet dus hadden we zeker geen tijd over. Ik had zin om er in te vliegen deze koers, want de benen voelden zeker niet slecht aan.
Er werd de eerste ronde aan een traag tempo gereden. Pas in de tweede ronde plaatste er iemand een serieuze demarrage, ditmaal had Kevin Deltombe het hazenpad gekozen. Ik draaide mee met onder andere Thieme Van Ruymbeke, Miel Pyfferoen en Laurens Loeters. Ik spaarde mezelf wat voor als het weer zou stilvallen om dan zelf iets te proberen. Na een ronde werd Kevin ingelopen en dan was het mijn beurt om het hazenpad te kiezen. Ik kreeg niet zo'n grote voorsprong, maar bleef wel rijden. Na een ronde kwam hardrijder Michael Cools aansluiten. Ik was een beetje kapot en moest hem een halve ronde aan kop laten rijden. Daarna draaiden we elk om beurt rond. We reden redelijk rap en kregen voorsprong van zo'n 300 meter. Er werd jammer genoeg niet stilgevallen in het peloton. We hadden een mooi gat, maar uit het zicht blijven lukte niet. Achter ons werd er meerdere malen geprobeerd om de voorsprong alleen toe te rijden. Dit lukte niet, want we bleven ronddraaien, maar ze knaagden wel wat af van onze voorsprong. We haalden over heel de wedstrijd een gemiddelde van 38.5 km/uur. Ons mooie liedje was op een ronde voor het einde echter gedaan. Thieme Van Ruymbeke dacht dat het de laatste ronde was een reed alles uit de kast om ons bij te halen. Het lukte hem en hij stak ons voor aan de meet. Hij maakte al het zegegebaar, maar het werd hem direct duidelijk dat het nog een ronde was. Door zijn poging om ons bij te halen bracht hij een paar andere renners met zich mee. We stopten dan maar met verder rijden. De koers was een ronde te lang.
De laatste ronde reden we dan aan een slakkengangetje. Ik probeerde nog wat te recupereren voor de sprint, maar de lange aanval had veel krachten gekost. Het was een sprint naar beneden dus moest je vooraan plaats nemen. Ik zat niet vooraan en haalde een ontgoochelende zevende plaats. Arthur Vanlokeren won voor Jonas Lammens en Kevin Deltombe. Laurens Loeters en Thieme Van Ruymbeke sloten de top vijf af. Mijn medevluchter Michael Cools eindigde 10e. Ik had een mooie koers gereden, maar we hadden denk ik een betere uitslag verdiend. De toeschouwers zagen alvast een geanimeerde koers. Waren me met nog een derde renner geweest dan waren we misschien voor gebleven. Jonas Rickaert won de 2e reeks voor Maxime Farazijn en Kenny Bouvry.
filmpje zie links, zie foto's op www.deltombe.be Volgende week rijd ik in zaterdag in Bernisart, omdat mijn ouders zondag niet kunnen
Om nog eens een laatste keer echt te klimmen dit jaar, kozen we de wedstrijd in Wortegem-Petegem. Dit was de 3e keer dat ik hier reed. Vorige jaren draaide het op een massasprint uit waarin ik me niet goed kon plaatsen. Er werd in 2 reeksen gereden en ik kon een plaatsje in de eerste reeks bemachtigen. Er waren een heleboel toppers in mijn reeks aanwezig waaronder Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert... Ik wou deze keer eens alles uit te kast halen door veel aan te vallen. Het was prachtig weer op het mooie parcours van Wortegem. Er zat één klim in het parcours van ongeveer 1.3 km.
We startten relatief rustig, want er kwamen geen aanvallen. In de tweede ronde was er dan eindelijk eens een aanval, maar er werd niet doorgezet. Ik reed attent vooraan en wachtte op een serieuze demarrage. Op de klim gingen er iemand stevig door en ik nam over in de afdaling. Ik ging naar beneden met een snelheid van 63 km/uur. Op het vlakke stuk kwamen ze dan allemaal weer aansluiten. Ik probeerde nog meerdere malen, maar er sprong altijd iemand direct op mijn wiel. Ik besloot eventjes te wachten en dan eens een waardige poging te verwezenlijken. Op een aantal ronden voor het einde plaatste Kevin Deltombe net voor het einde van de klim een demarrage. Ik schoof rustig mee en wachtte tot het stil viel, maar er werd een volle ronde doorgereden. Iedereen was bijna kapot, dan viel ik aan. Ze geraakten niet direct op mijn wiel en ik nam vlug 50 meter. Ik viel niet stil en ze hadden moeite om het gat toe te rijden. Op het einde van het vlakke stuk kon Jonas Rickaert aansluiten, maar hij had de helft van het peloton meegenomen. Toen ze bij mij kwamen ging ik nog eens aan, maar Kevin kon volgen en daarom zette ik niet door. We waren dan al op een goeie ronde van het einde en ik besloot niet meer aan te vallen.
In tegenstelling tot vorige jaren kon ik me deze keer goed plaatsen. Op 175 meter van de meet ging Kevin Deltombe aan. Ik kon niet direct op zijn wiel springen, want er zat een renner in de weg. Ik kon me dan toch loswerken, maar zat dan al 5de. Ik maakte veel plaats goed en ging gemakkelijk over de 4e. Ik strandde uiteindelijk op 15 cm van de 2e en op 5 à 10 cm van de derde. Net geen podium. Kevin Deltombe won de wedstrijd voor Thieme Van Ruymbeke en de Nederlander Etienne Van Empel. Kenny Bouvry werd 5e. Had ik niet aangevallen dan was ik misschien dichter geweest, maar mijn keuze is om aan te vallen omdat ik geloof dat dat mij sterker maakt.
Na mijn overwinning vorige week zochten we het parcours van Gistel voor de derde keer in mijn prille carrière op. De weerman had regen en veel wind voorspeld. Hoewel, in de straten van Gistel was er toch geen 5 à 6 beaufort, zoals aangekondigd aan de kust, te bespeuren. We startten in 1 reeks. Toen we naar de inschrijving reden, brak er een spaak van mijn voorwiel, dat was gelukkig niet zo erg, want ik heb altijd reservewielen mee.
De start van onze wedstrijd werd uitgesteld, want er was een meisje platgevallen. Toen we daar stonden zagen we letterlijk en figuurlijk de bui hangen. Dreigende wolken kwamen op ons af. In de derde ronde regende het al. Ondertussen waren we zeer snel gestart en moest ik opschuiven. Zodra er wat getemporiseerd werd, plaatste ik een klein aanvalletje om de benen uit te testen. Ik voelde dan al dat ze niet zo goed waren. Niemand reageerde en ik reed op een slakkengangetje voorop. Nadat ik weer ingelopen was, regende het aanvallen. Vooral Miel Pyfferoen en Quentin Jauregui waren zeer actief. Na 2 ronden vol demarrages gingen Maxim Farazijn en Jauregui Quentin in de aanval. Niemand reageerde en ze hadden al vlug 100 meter. Miel Pyfferoen probeerde het gat toe te rijden. Ik zat toen helemaal van achter en opschuiven aan zo'n hoog tempo is niet evident. Van voor in het peleton ging Kevin Deltombe dan in de tegenaanval, maar hij werd gecounterd door Seppe Verschuere. Weer een compact peloton. Hierna gebeurden er weinig interessante aanvalspogingen.
We gingen dan maar weer eens de laatste ronde in. Ik zat al helemaal vooraan en moest dus niet meer opschuiven. Op een 750-tal meter van de meet hadden we een bocht van 90° met daarvoor spekgladde witte zebrapaden. Op die voetpaden viel Kevin Deltombe en nam Seppe Verschuere, Miel Pyfferoen en mij in zijn val mee. Ik ging over kop en draaide dan. Door de adrenaline stond ik direct weer op en nam mijn fiets. Ook Seppe, Kevin en Miel deden dat. Bij iedereen die gevallen was, lag de ketting eraf. Ik kreeg hem er als eerste er weer op, maar het was nutteloos om nu nog door te rijden. Op een slakkengangetje ging ik naar de meet. Na de aankomst haastte ik mij naar het EHBO lokaal. Mijn wonden vielen al bij al nog mee en werden door de mensen van het rode kruis goed verzorgd. Een grote schaafwonde op mijn heup en wonde op mijn elleboog. Met de fiets van Kevin is het erger gesteld, hij brak zijn kader en zal voor de rest van het seizoen met een andere fiets moeten rondrijden. Maxim Farazijn won overigens de massasprint voor Felix Pouilly en Quentin Jauregui. Proficiat Maxim. Ontgoocheld droop ik af door mijn valpartij.
Vandaag trokken we naar Saint Ghislain. Ik had geen zin om in Diksmuide te rijden, omdat het parcours daar niet zo geschikt was voor ontsnappingen en ik er vorig jaar gevallen was. Deze week had ik niet kunnen trainen want ik was op kamp. De verwachtingen waren dus niet te hoog. We moesten in Saint Ghislain 24 ronden van 1.4 km afleggen op een zeer bochtig parcours waar je na elke bocht hard moest optrekken in het mooie stadje dicht bij Mons. Het was wel zeer warm dus mocht ik zeker niet vergeten te drinken. De koers was goed georganiseerd. Er waren 21 renners aan de inschrijvingstafel gepasseerd, waaronder favorieten Miel Houfflyn en Loïc Penserini. Ik had afgesproken om met Miel te demarreren, want in de sprint zouden we zeker verliezen.
Ik startte rustig en reed in ongeveer laatste positie. De eerste 3 ronden gebeurde er quasi niks totdat Damon Maes en Gianni Bossuyt aangingen. Miel en ik wachtten rustig af en schoven beetje bij beetje op. Daarna sprong Jasper Dult naar de leiders, maar bleef een beetje steken. Dan voelde ik dat het het moment was en ik viel aan met Miel in mijn wiel. Eerst reden we naar het leidende groepje en daarna gingen we door. Ondertussen was Jasper Dult al komen aansluiten en jammer genoeg kregen we de anderen er niet direct af. Ik bleef aanvallen en Miel ging dan stevig door. Omdat de anderen niet vol overnamen en favorieten Vincent Scinta en Loic Penserini ons op de hielen zaten, probeerden we alleen door te gaan. We hadden hulp nodig en ik vroeg aan de anderen om mee te werken. Alleen Damon Maes deed dit en omdat er niemand anders overnam viel ik nog eens aan. Deze keer was Damon gelost. Dat was wel jammer omdat hij redelijk bedrijvig in de koers is. Miel en ik bleven doorgaan en eventjes later moesten Jasper Dult en Gianni Bossuyt ook afhaken.
Miel en ik konden een kloof slaan van een 30-tal meter en dat vergrootte alleen maar. Tenslotte werden Gianni, Jasper en Damon opgeraapt door Scinta en Penserini. Wij bleven doorrijden en ik kreeg het lastig (pijn aan mijn milt), dat was vooral door een beetje te ongezond te eten op kamp (chips). Buiten de 5 achtervolgers dubbelden we alle deelnemers. Als we na een tijdje een halve minuut hadden begonnen we wat te vertragen. We waren misschien een beetje te voortvarend, want 3 ronden voor het einde waren ze genaderd tot op 150 meter, dat was vooral het werk van Damon Maes. We reden niet rapper totdat ze op een bepaald moment naderden tot op 100 meter. Dan staken we maar een tandje bij. Voor we het wisten zaten we in de laatste ronde. We konden het ons niet veroorloven om traag te rijden, want ze waren te dicht. Op 300 meter van de meet konden ze ons niet meer inhalen. Dan reden we verschrikkelijk traag zij aan zij de laatste bocht door. De laatste rechte lijn was 200 meter tegen wind met in het midden een rond punt. Ik ging aan juist voor het rondpunt en Miel kwam niet meer over mij. Eindelijk nog eens gewonnen!!! Dat was geleden van in Herderen 2 jaar terug. Ik had wel geluk dat ik een minstens even sterke partner had. Dan moesten we een halfuur wachten op het podium. De burgemeester speechte en we kregen mooie prijzen. Over één iets was ik minder tevreden : ik was misschien wel gewonnen, maar ik moet morgen naar school. De vakantie is weer veel te rap gegaan.
Vandaag hadden we familie op bezoek en met mijn nicht ging ik naar Meulebeke. De vorige twee jaren koerste ik hier ook. Telkens reed ik een behoorlijke wedstrijd. 1ste jaar: weg met uiteindelijke overwinnaar, maar gevallen op 2 ronden van het einde. 2de jaar: goed attent gekoerst, maar wist niet dat het laatste ronde was, toch 6de. Dit jaar wou ik beter doen. We moesten 16 ronden van 2.1 km afleggen. Ik zat weer in de 2de reeks, maar deze keer waren de favorieten beter verdeeld. In de eerste reeks werd er niet zo rap gereden, maar er waren wel veel demarrages. Jonas Rickaert reed weg met Kevin Deltombe. Kevin schoot op 150 meter uit zijn klikpedaal en strandde op een paar lengten van Jonas.
Dan was het aan ons. Ik had me voorgenomen om rustig te starten en halfweg koers wat te proberen. Over het algemeen reden we rap, maar vooral in het stuk tegenwind stokte het tempo soms. We kregen de gebruikelijke aanvallen, ditmaal van Miel Pyfferoen en Jonas Lammens. Iets voor halfweg koers viel Miel Houfflyn een eerste keer aan. Ik bleef zitten. Hij demarreerde een 2de keer en nu wist ik dat ik ook iets moest proberen, maar Kenny Bouvry was me voor. Als het weer stilgevallen was, ging ik. Ik kreeg niet meer dan 50 meter en werd al na een ronde ingelopen, dus zou ik moeten proberen met andere renners weg te rijden. 2 keer probeerden Miel en ik het samen. Iedere keer reed een renner na een 500 meter het gat toe. Daarna demarreerden we afwisselend, dat lukte ook al niet. We moesten nog een sterke man mee hebben om weg te rijden. We spraken af om met drie (Miel Pyfferoen, Miel Houfflyn en ik) na een zeer scherpe bocht te demarreren. Miel Pyfferoen viel aan, ik zette de aanval door, maar Miel Houfflyn was mijn wiel kwijtgeraakt waardoor onze poging nutteloos was. We waren dan al 3 ronden voor het einde. Ik zou niet meer aanvallen omdat ik eens alles op de sprint wou zetten.
We gingen de laatste ronde in en ik had al het goeie wiel, dat van Miel Pyfferoen. Hij was de te kloppen man in de sprint. Ik gaf zijn wiel eventjes af, maar had het later weer terug. We kwamen dan in de laatste rechte lijn van ongeveer 800 meter. Ik zat perfect en had nog niets te veel moeten doen. Er werd al van heel ver aangegaan. Miel wachtte wel heel lang en ging dan door een piepklein gaatje op 125 meter van de meet. Ik kon niet volgen omdat dat gaatje te klein was en werd opgehouden. Maar daarna zag ik toch een opening en ging er vliegensvlug door. Ondertussen zaten we al op 75 meter. Ik schoof naar Miel zijn wiel en wachtte daar eventjes. Dat was mijn fout want ik ging er te laat eruit. Ik zat nog heel fris en maakte uiteindelijk nog veel goed. Uiteindelijk won hij verdiend met een half wiel voor. Kenny Bouvry sloot het podium af en Michael Cools en Miquel Peiren werden 4de en 5de. Mijn ploegmaat Jason Vanneste werd 7de na Jordy Ganseman. Miel Houfflyn werd 8ste. Had ik iets eerder aangegaan was ik misschien gewonnen. Ik was wat ontgoocheld omdat ik zo dicht bij de overwinning was, maar ik had goed gesprint en gekoerst en daar was ik wel tevreden over.
Filmpje sprint (zie mijn links). Er is ook een filmpje van het BK ingevoegd.
Vandaag zakten we af naar Wevelgem. Vorig jaar had ik hier ook gereden, ik werd toen 5de. We moesten 23 ronden van 1.5 km afleggen op een vlak parcours. Ik verwachtte dat het deze keer pijpenstelen ging regenen. Dat deed het ook, maar niet als wij moesten koersen. Er waren 2 reeksen, ik zat jammer genoeg in de tweede reeks terwijl de eerste sterker bezet was. De sterke coureurs in mijn reeks waren vooral Tiesj Benoot en Arthur Vanlokeren.
De eerste reeks moest vooral op een nat parcours rijden, maar na het einde toe begon het op te klaren zodat wij op het droge konden rijden. De eerste reeks werd gewonnen door Axel Fauville voor Seppe Verschuere en Cedric Vanhouttegem. Ik reed wat los met Arthur Vanlokeren en Tiesj Benoot. We dachten dat de eerste reeks nog niet gedaan was, daardoor stonden we als laatste aan de start. Ik ging me wat rustig houden deze koers, maar dat was niet gelukt. In de 2de ronde probeerde ik het al eens, maar ze viseerden mij wat. Ik had een voorsprong van ongeveer 50 meter voor één ronde, er werd niet stilgevallen achter mij, maar na een ronde kwamen Laurens Loeters en de Fransman Jaurequi Quentin aansluiten. Deze reden jammer genoeg niet door, daarom werden we een ronde later ingelopen. Bijna direct na deze aanval probeerde ik het nog eens. Deze keer werd mijn wiel weer geviseerd. En mijn maximale voorsprong bedroeg maar 25 meter. Na deze poging wist ik het: ik zou niet weg geraken zonder een sterke metgezel. De rest van de koers werd traag afgehaspeld afgezien van een paar pogingen van andere renners. Ongeveer iets voor halfweg koers ging Damon Maes in de aanval, er werd wat getwijfeld zodat hij 2 ronden voor kon blijven. Ook ik probeerde nog een paar keer iets, maar dat was gewoon om de benen warm te houden. De laatste ronde dan, ik wist dat ik eerste in de laatste bocht moest zitten. Ik zette mijn aanval in, maar werd gepareerd door Arthur Vanlokeren. Ik ga uiteindelijk als derde de bocht door na respectievelijk Arthur en Tiesj. Dat was ook de aankomstvolgorde. Ik werd derde, maar voelde dat er nog iets meer in zat. Ik was wel blij met mijn derde plaats, maar ik had liever in de eerste reeks gezeten. Misschien was ik dan geen derde geworden, maar er werd wel meer gekoerst.
Voor de grootste en laatste afspraak van het seizoen, het Belgisch Kampioenschap, trokken we naar Ciney. 's Middags moest ik de tijdrit afhaspelen en om 5 uur de wegrit. De tijdrit was 4.2 km lang, de langste tot nu toe voor mij. Voor de wegrit moesten we 7 ronden van 4.4 km afleggen. Het was een mooi parcours met veel wind rond de veemarkt van Ciney met vooral op het laatste een paar lastige kuitenbijters. Na onze aankomst kregen we het gebruikelijke ritueel: inschrijven, nummer opspelden, parcours verkennen en banden blazen. Maar iemand van de organisatie had mij wijsgemaakt dat ik 10 min. voor de start van de tijdrit klaar moest zijn. Ik stelde mijn opwarming daarop af en kwam 10 min voor tijd aan. Daar zeiden ze dat ik nog moest wachten. Weer geen perfecte voorbereiding dus.
Ik nam me voor om goed te doseren en pas op het laatste alles te geven. Zo deed ik het ook en op het zwaarste klimmetje zat ik nog fris. De rest was ook nog zeer heuvelachtig en ik ging goed vooruit, maar na de aankomst was ik echt kapot. Tot mijn grote ergernis kreeg ik te horen dat ik voor de klim 1 min. 20 seconden achterstand had op Miel Pyfferoen, die 1 minuut voor mij was gestart. Toen ik dit hoorde zat ik in zak en as, ik dacht dat ik ongeveer 40ste zou worden. Maar blijkbaar had ik op het klimmetje en de rest van het parcours nog 13 seconden goed gemaakt. Dylan Jaspers werd Belgisch kampioen tijdrijden, zoals verwacht, met 68 honderdsten voor op Saimen De Laeter en 3 seconden 45 honderdsten voor op Niels Vanderaerden. Miel Pyfferoen werd knap 4de en Kevin Rasschaert sloot de top vijf. Ik werd 14de, net zoals op het VK, met 11 seconden achterstand op de winnaar. Uiteraard was ik zeer tevreden. Na de tijdrit dan weer eindeloos wachten tot de wegrit.
Als het moment daar was stond ik helemaal vooraan. Ik kon bijna heel de wedstrijd vooraan rijden, vooral omdat er niet zo druk werd gekoerst. Na een paar kleine demarrages probeerde Wouter Leten het eens. Het peleton liet hem gaan en zijn maximale voorsprong bedroeg ongeveer 150 meter. Na een ronde werd hij ingehaald en op dat moment demarreerde Otto Vergaerde. Hem lieten ze ook rijden en ik wist niet eens dat er iemand weg was. Ik plaatste een kleine aanval en hoopte dat er iemand zou volgen. Dat gebeurde dus niet, maar er werd wel gereden achter Otto, ondermeer door Thieme Van Ruymbeke en Kevin Deltombe. Kevin reed het gaatje bijna helemaal toe, maar bleef een beetje steken. Op de klim probeerde ik het gat toe te rijden. Dat lukte makkelijk, maar helaas zat heel het peloton in mijn wiel. In heel de wedstrijd had ik het nooit echt lastig. Er gebeurde verder niks totdat Jonas Lammens 2 ronden voor het einde aanviel. Ook hij werd na een halve ronde ingelopen en kraakte dan. De laatste ronde zat ik niet echt vooraan tot ik door een goed maneuvre naar de eerste plaats ging. Op 400 meter zat ik nog aan kop tot de grote kanonnen zich klaarmaakten. In de laatste bocht, die ongeveer 180 graden was, gingen we snoeihard door. Het kon ook niet anders dan dat ze vielen. Ik kon mij er heelhuids door wringen en werd uiteindelijk 10de. Ondermeer Saimen De Laeter, die zijn sleutelbeen brak, Niels Vanderaerden, Kevin Deltombe (opnieuw tegenslag op een kampioenschap) en Thieme Van Ruymbeke vielen. Otto Vergaerde werd Belgisch kampioen voor Wouter Leten en James Baeyens. Dylan Jaspers en Jeff Vertommen werden respectievelijk 4de en 5de. Mijn eerste BK was geslaagd. Na het BK namen we dan een korte deugddoende vakantie, waardoor dit verslag wat later kwam.
Filmpje tijd en wegrit zie onder mijn links (klik op watch in high quality)
Voor de laatste wedstrijd vóór het BK te Ciney gingen we naar Egem (Pittem). Het was een parcours waar ik nog nooit gereden had. We moesten 30 ronden van 1.170 km in de regen afwerken. Ik voelde voor de start dat de benen niet super waren, maar ze waren zeker ook niet slecht.
Na de start werd er direct gedemarreerd, maar al de favorieten startten rustig. De bochten lagen spekglad. Ik heb waarschijnlijk wel 20 keer geslipt en ik ging dan nog supertraag door de bochten, daardoor moest ik na iedere bocht hard optrekken. Na ongeveer 6 ronden en veel demarrages probeerde ik het eens. Ik kon veel snelheid maken en had ongeveer een voorsprong van 100 meter. Ik kon in het begin goed stand houden, maar achterin werd er nooit echt geaarzeld,daardoor werd mijn voorsprong nooit groter dan 100 - 150 meter. Na vier ronden werd ik door een uitgedund peloton van 9 man weer ingelopen. Vooral de mannen van Gaverzicht (Jonas Rickaert en Miel Houfflyn) reden in de achtervolging. De volgende 10 ronden werd er weer om beurt gedemarreerd totdat ik, Jonas en Miel zouden demarreren. We zaten helemaal vanachter, maar op dat moment plaatste Maxim Farazijn een aanval. Met drie reden we het gat toe en probeerden de rest van het peloton kwijt te raken. Helaas lukte dat niet, vooral omdat er voor iedere bocht heel hard geremd moest worden.
Dan gingen we maar met een groepje van ongeveer 10 naar de meet, maar enkele ronden voor het einde kwam de sterk sprintende Jonas Lammens (die gelost was) bijna aansluiten. Geaarzeld werd er dus niet. De laatste bocht (die op ongeveer 250 meter voor de meet lag) ging ik als eerste door. Mijn vader zei dat dat de beste tactiek was, maar omdat je in die bocht weer helemaal moest remmen en dan weer optrekken had ik geen voordeel. Mijn benen waren een beetje afgesneden en ik werd nog door 3 renners overstoken. Jonas won verdiend voor Maxime Farazijn en Miel Houfflyn. Ik werd 4de voor Michael Cools. Kenny Bouvry werd 6de voor mijn ploegmaat Braam Merlier en Aimé De Gendt werd 8ste. Deze koers was toch wel een goeie voorbereiding op het BK. Aan de ene kant was ik tevreden, maar andere kant ook niet.
Voor de eerste wedstrijd na het VK gingen we naar Voorde. Vorig jaar werd ik hier derde. We moesten 23 ronden van 1,5 km op een heuvelachtig parcours afleggen. De aankomst lag na een haarspeldbocht op het begin van de Kamberg. De voorbereiding was wat minder: de vorige nacht kon ik door geluidsoverlast bijna niet slapen en ik was wat ziekjes. Juist voor we aankwamen regende het, maar daarna klaarde alles op en werd het zeer warm.
We startten in 1 reeks met 47 deelnemers. Er waren veel goeie renners: Saimen De Laeter, Otto Vergaerde, Dylan Jaspers, Toon Wouters, James Baeyens,... Van bij de start had ik een slecht gevoel in de benen. De eerste 3 ronden werden door Saimen De Laeter aan het commando in een hoog tempo afgehaspeld. En door een mindere start moest ik rap opschuiven. Daarna werd er veel gedemarreerd (ook 1 keer door mijzelf) en ik begon het zwaar te krijgen. Ongeveer halfweg koers kreeg ik dan nog eens buikpijn. 4 ronden voor het einde viel de beslissing: Toon Wouters en Aimé De Gendt demarreerden en er werd niet direct geantwoord. Dan sprongen Otto Vergaerde en James Baeyens weg. Ik zat redelijk van achter en kon niet direct antwoorden. Het slechte gevoel verdween een beetje en dan sprong ik alleen weg naar Otto Vergaerde en James Baeyens. Ondertussen hadden zij al Toon Wouters en Aime De Gendt bijgehaald. Even reden we voorop met 5, maar om dat er veel gedubbelden in onze weg zaten, kwamen er nog eens 5 andere renners aansluiten. We gingen dus naar een sprint met 10. Ik probeerde als eerste de haarspeldbocht te nemen, maar ik zat op gelijke hoogte van Toon Wouters aan de binnenkant en ik moest remmen om niet te vallen. Dan ging ik maar als 4de door de bocht.
Otto Vergaerde won voor Toon Wouters en James Baeyens. Ik werd nog nipt op de meet geklopt door Dylan Jaspers en werd dus 5de. Jens Cockuyt werd 6de op een paar lengten voor Aimé De Gendt en Anton Op De Beeck. Belgisch kampioen Saimen De Laeter werd een halve minuut later 12de. Ondanks slechte benen en een mindere voorbereiding behaalde ik toch nog een mooi resultaat.
Ik ben Benjamin Declercq
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Student latijn aan het college in Izegem.
Ik ben geboren op 04/02/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koersen, Ksa, computer,gitaar,....
Het moest er aankomen: Het einde van mijn aspirantencarrière. Ik wou het in schoonheid afsluiten, we kozen het parcours van Veldegem uit om dit te doen. Er werd ondanks dat er 51 renners waren, in één reeks gereden. Een geluk voor mij, want al de concurrentie zat in de eerste reeks. Deze keer mochten we 18 ronden van 1.850 meter afgehaspeld worden op een rechthoekig parcours. Het was de enige koers op de zaterdag dus mocht je wel wat concurrentie verwachten. Die was er ook: Niels Vanderaerden, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Arthur Vanlokeren...
