Op de allerlaatste dag is het gebeurd: Winnie heeft met de kinderen (2-3 -jarigen) geschilderd in de groep van Nuria. Eerst met de vingertjes, de tekening van de beertjes. De begeleiding was één op één. Sommige kinderen hadden dit werkje al eerder mogen doen, andere kwamen vandaag aan bod. Nadien mochten alle kinderen tegelijk schilderen met een penseel. De begeleidster deed zelf enkele druppels verf op het blad (de appel) en de kinderen mochten dit dan verder uitstmeren. Ze deden dit graag en goed. Nadien werden er stickertjes uitgedeeld om het rupsje te beplakken. Deze stickertjes kwamen zowat overal terecht. Maar de kindern en ook Winnie hebben er van genoten. Toch een echte activiteit gezien! De rest van de dag bestond uit de gewone werkzaamheden: spelen op de patió, helpen bij het eten e.d. De Belgische chocolaatjes die we als afscheidsgeschenk hadden meegenomen werden in dank aanvaard en met veel enthousiasme besproken.
Zelf heb ik ook een geweldige dag gehad: gewerkt in de speelkamer van het ziekenhuis in Valdicella (Santander). Er werken 5 leerkrachten, die zorgen voor spel en les aan de kinderen op pediatrie (66 kinderen), op de eenheid voor kort verblijf, op de eenheid voor hematologie. Er zijn nog heel wat blokken en vleugels aan dit ziekenhuis (je moet de heuvel aflopen, de straat oversteken en dan kom je weer in andere gebouwen), overal waar kinderen worden behandeld, kunnen zij opgeroepen worden om voor die kinderen ook een aanbod te doen. Een heel gemotiveerd team dat knap werk levert. We zijn eerst naar de kinderen op de afdeling kort verblijf geweest; tekenbladen en kleurtjes gebracht, gepuzzeld, leesboekjes uitgezocht en gegeven, voor elk wat wils. Dan op pediatrie in de speelkamer met de kleinsten op de mat gespeeld, terwijl de groteren aan tafel met strijkparels een ketting maakten en er nog 1 kind les kreeg en huiswerk maakte (omrekenen van l naar hl, dl, cl, ml...). Het was er druk en vaak hectisch, verpleegkundigen kwamen binnen om bloeddruk te meten of een kind te halen voor een onderzoek; ouders kwamen een kind brengen of halen. In principe mogen ouders niet mee in de speelkamer, het is er te klein van oppervlakte. Ze hebben ook een knappe website ontwikkeld, samen met 3 andere ziekenhuizen, en de foto's en informatie die ik had meegenomen van het ziekenhuis in Malle (Zikki-project en Vonk) werden met aandacht bekeken. Nadien de heuvel af, straat over en naar het nieuwere deel van het ziekenhuis, naar hematologie. Er is daar geen echte speelkamer, maar de wachtruimte voor de liften is omgetoverd in een zeer grote speelruimte. Centraal een digitaal bord (Smartboard) waar een patiëntje memory op speelde. Er staan zeteltjes voor de ouders, er is een speelmat, glijbaan, huisje, zitbank, voetballertjes e.d. We zijn dan gaan kijken naar de kamer voor dagopnames hematologie kinderen, waar 2 grote bedden stonden en heel veel speelgoed en materiaal. Ofwel komt het materiaal van een sponsoractie, het gerief voor de klas zelf komt van het ministerie van onderwijs, de leerkrachten worden door dit ministerie betaald, los van het ziekenhuis. Ze mogen geen briefing bijwonen en krijgen geen info over de aandoeningen van de kinderen. Dit ervaren ze zelf wel als een gemis, zeker omdat ze toch ook heel wat waardevolle observaties kunnen doorgeven aan de verpleegkundigen en artsen. Er is wel een goede samenwerking met de afdeling. Ze houden een kaft bij met notities over het activiteitenaanbod per kind. Vanaf sept. tot nu hebben ze al 1300 kinderen begleid. De dag vloog veel te snel om, en na de middag nam ik de bus terug naar Torrelavega.
De rest van de dag werd besteed aan een vergadering met Fernando en Maria Jesus in de school IES Manuel Gutierrez Aragón. We hebben bekeken wat we bijgeleerd hebben, wat "good practice" is, het belang van werkplekleren, de internationale contacten e.d. Het is nog laat geworden voor we alles konden afronden. Ze hebben ons ontzettend goed geholpen!
Vandaag: de late! Rustige voormiddag, naar de markt geweest, picknick in het park en bij een tempertauur van 34°C tegen 15u naar het KDV gekuierd. Vandaag werken we bij de grotere kinderen: Winnie in de groep van de 5-6 -jarigen en ik bij de 3-4 -jarigen. Bekend terrein, want onze studenten doen ook stage in een kleuterschool en buitenschoolse opvang. Bij Winnie konden alle kinderen al vlot lezen, niet enkel woordjes maar zinnen in een leerboek. De leerkracht riep ze een voor een bij zich om te komen lezen. Ondertussen maakten de andere kinderen een opdracht in hun werkboek. De klasgroep telt hier 25 kinderen, de leerkracht staat er alleen voor; een stagiaire is er ook wel maar die mag niet zoveel doen. In de eerste kleuterklas zijn er 26 kinderen, vandaag wel enkele afwezigen. Ook hier 1 vaste leerkracht en een stagiaire kinderzorg. Deze stagiaire heeft ook weinig inbreng: ze deelt duploblokken uit (10 blokjes per kind), alle kinderen zitten in een kring op de mat en spelen braafjes meer dan een half uur met deze blokjes. Dan doet de leerkracht een gesprek (oefenen in naar elkaar luisteren), dit gaat niet zo heel vlot, de kinderen kunnen zich moeilijk concentreren. De stagiaire gaat weer rond met de blokkenbak en de kinderen brengen zelf hun blokjes naar haar als het opruimtijd is. Dan volgt een kleuropdracht: iedereen krijgt wascokrijtjes en een tekening van een lieveheersbeestje (thema la primavera). De juf. knipt dit uit en maakt er een hoedje van. Sommige kinderen zijn hier goed mee bezig, anderen kribbelen wat lusteloos of heel erg weinig; een kind dat heel beweeglijk is verfrommeld uiteindelijk zijn blad. Dit wordt in de vuilnisbak gegooid, hij kan straks geen knutselwerkje meenemen en mag ook niet meer opnieuw beginnen. Dan volgt de judoles. Een 8-tal kinderen gaat met een rugzakje met judo-kleding naar het lokaal van de baby's (die spelen dan buiten op de patió). Daar zijn al die gele matten die we eerder op een stapel zagen liggen, nu neergelegd op de grond. De kinderen moeten zich zelfstandig omkleden (dit lukt maar half, wel eerst zelf proberen vooraleer er hulp mag geboden worden). Ze leren groeten, verschillende judo-houdingen aannemen en gedisciplineerd reageren op start en stop-opdrachten. Je zag dat ze dit zeer graag doen. Ook het overbeweeglijke kind kwam hier vaak goed tot zijn recht, af en toe werd hij aan de kant gezet als zijn concentratie op was en hij storend gedrag vertoonde. Na ongeveer drie kwartier was het dan de beurt aan de volgende groep. Toen kon Winnie mee gaan kijken, ongeveer hetzelfde verhaal.
Wat ons vandaag nog is opgevallen: de hele dag door worden kinderen gebracht en afgehaald. Ook de grotere kinderen van 3-6jaar blijven geen een volledige schooldag. Sommige kinderen komen van 9u tot 2Ou15, maar de meeste kinderen komen 's morgens en gaan weg tussen 16 en 18u. Er wordt niet gewerkt met een heen- en weerschriftje, maar ouders krijgen telkens mondeling feedback over het spelen, eten en slapen van hun kind. Alle begeleiders kennen alle kinderen van alle groepen en de ouders en andere familieleden die de kinderen komen halen. Het werk wordt vaak onderbroken voor deze sociale praatjes. De kinderen zitten heel wat minuten per dag te wachten (op eten, drinken, verschonen, speelgoed, vertrek naar of terugkomen van het speelpleintje, en ook wanner er ouders een praatje maken). Ze kunnen dit opvallend goed. Er wordt weinig ruzie gemaakt en heel weinig geweend. Kinderen leren van jongs af aan zichzelf te vermaken. Ze ontwikkelen verbazingwekkend goed met weinig stimulatie, ze zijn snel zelfstandig. Wij hebben vaak meegespeeld (witte zwanen, zwarte zwanen is een hit) tot groot jolijt van de kinderen, ze zijn het minder gewoon. De begeleiders zijn warm en hartelijk, maar roepen ook vaak hard op de kinderen en zijn heel streng bij stout gedrag. Er wordt dan hardhandiger opgetreden dan wij gewoon zijn. Het is een hele ervaring om deze manier van werken te leren kennen.
Foto's ziekenhuis: - Fernando en Maria Jezus, zij deden hier vroeger zelf stage tijdens hun opleiding geneeskunde (faculteit is recht tegenover dit ziekenhuis) - Spoed: boxen en behandelkamer - Pediatrie: inkom speelkamer - Neonatologie: box
Foto's Santillana del Mar: - zicht van een typisch huis - de oude wasplaats
Gisteren werd het onverwachts heel erg warm (36°C). Dat was onmiddellijk te voelen in het KDV. Overal werd er gepuft en gezweet. Veel kinderen waren nog heel erg warm aangekleed (kousenbroek, laarsjes, lange broek, truitjes). We zijn veel buiten op de patió geweest. Winnie stond in de groep van de 2à3-jarigen. Zij hadden eerst nog een kleuractiviteit (jawel, een activiteitje!). De kinderen kregen een blad met daarop twee glazen getekend, op het ene stonden drie sterretjes, op het andere veel meer. De activiteit had als doel de begrippen veel en weinig aan te brengen (pocos - muchas). De kinderen mochten de glazen kleuren met wascokrijtjes. Zeer weinig tussenkomst van de begeleidende KV. Ondertussen was ik met de 1à2-jarigen al naar buiten. De helft van het speelplein lag nog in de schaduw, het was al zeer warm. Alle kinderen moesten een petje opzetten. Ze hebben een doos met petten (van thuis meegebracht) waarmee wordt rondgegaan, wie er geen bijhad moest er toch een opzetten van een kind van een andere groep. Maar die ukkepukken lieten die petjes helemaal niet zo goed opstaan. Klak op, klak af. En wij er steeds maar achteraan, pet oprapen, naam controleren, kind zoeken... (al die oranje schortjes, niet zo simpel). De meeste KV zaten weer rustig op de bank toezicht te houden, maar nu was er toch wat meer werk: de petjes. De babygroepen waren ook al op de patió. Sommige lopertjes hadden geen pet op, daar werd niets van gezegd... terwijl hun haardos toch heel wat minder de felle zon tegehoudt dan bij de peuters. De meerderheid van de kinderen speelt spontaan meer in de schaduw, maar enkele kleine dapperen liepen toch ook vaak in de zon. Ook hier nog veel kinderen met warme kleding. Als het etenstijd is, worden eerst alle kinderwagens en buggy's terug naar de groep gereden en moeten de kleintjes aan de poort op de grond gaan zitten wachten tot ze naar beneden mogen stappen. Dit wachten gebeurt in volle zon en duurt lang. Het kost veel tijd om al die buggy's naar beneden te doen, ook al helpen er dan verschillende volwassenen mee. Er was heel wat onrust en gehuil bij de wachtende peuters, maar eenmaal zij weer naar binnen mochten was het snel weer ok. Alle kinderen van de groep van Winnie en mijn groep eten samen. Ze werden aan tafel gezet, allemaal slab op en weer een hele tijd wachten op het eten.De kinderen blijven heel braaf op hun stoeltje zitten en wachten geduldig op hun eten. Het eten verliep zoals de vorige dagen: veel morsen met de grote lepel, de kinderen die niet aten , werden op een nogal hardhandige manier geholpen en gedwongen. Als alle kinderen gegeten hadden, werden ze te slapen gelegd ( gelukkig voor hen heeft de kamer waar ze slapen airco). In de namiddag werd er weer gespeeld op de patio. Daarna hebben we nog een overleg gehad met de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf over de taken van de stagiaires,en de aktiviteiten die zij moeten uitvoeren, die zullen we vandaag kunnen zien. Na onze dagtaak hebben we een taxi genomen naar Altamira, de zeer bekende grotten.Daarna Santillana del Mar bezocht, het middeleeuws dorpje, heel lekker gegeten, en s'avonds laat de bus terug genomen naar Torrelavega. Vandaag werken we de late shift, en gaan we eerst nog naar de plaatselijke markt.
Vandaag zijn we naar het ziekenhuis in Santander geweest, el hospital universitario Marques de Valdecilla, residencia Cantabria. We zijn er de dag begonnen op spoed. Er is een grote afdeling van spoed voor kinderen, met 7 boxen voor de "gewone" spoedgevallen, en 1 box urgencia. Alle boxen hadden een andere kleur (pasteltinten), er hing telkens 1 foto van een vogel tegen de muur; geen kindertekeningen of speelgoed. We werden meteen op sleeptouw genomen door de verantwoordelijke voor de triage van de binnenkomende spoedgevallen. Een verpleegkundige bevraagt de ouders en bekijkt het kind en geeft een score aan de situatie. Score 1 is hoogdringend, score 5 is minder dringend. De kinderen worden dan behandeld door de pediaters in volgorde van de ernst van hun toestand. Een eerste kind dat we mee volgden, kwam binnen met een letsel aan de voet. Door het voetballen tegen de hoek van de salontafel gekomen, en nu dik en pijnlijk. Score 5 en naar de wachtzaal. Daarna een kind met een fel gezwollen klier onder de rechteroor, verdikking van aangezicht en nek; geen koorts, score 3. En zo werd iedereen beoordeeld en doorgestuurd.
De anamnese van deze kinderen werd elektronisch opgevraagd, de gegevens die genoteerd worden in de centra de salud (eerstelijnshulp) komen hier weer op het scherm. De huidige toestand wordt eerst manueel ingevuld op een formulier, dit wordt ingescand en aan het dossier toegevoegd. De diagnose en behandeling wordt dan kort samengevat ingegeven en in het dossier opgenomen. Ook RX-foto's, uitslagen van onderzoeken e.d. worden bewaard en kunnen hier weer opgevraagd worden. Dit alles werd uitgebreid uitgelegd en getoond.
Na de spoed gingen we mee naar de afdeling "kort verblijf". Hier kunnen kinderen maximum 48u opgenomen worden, vaak korter (24u), krijgen een korte behandeling en gaan dan weer naar huis. Een opname op de afdeling pediatrie is niet nodig. Het hoofddoel van deze afdeling is observatie. De aard van de problematiek is bvb. kinderen met astma aanval, kinderen met dehydratatieproblemen, kinderen met convulsies. Er zijn hier 5 boxen en 2 isolatieboxen. We zagen hier voor het eerst ook speelgoed en wat speelsere aankleding van de omgeving. Hier was het niet zo druk, 1 kind werd voorgelezen uit een boek door de ouders. Er hing hier overal een TV in elke box, aangesloten op een videokanaal om tekenfilms te tonen (geen gewone TV-aansluiting).
Onze volgende werkplek was de kinderafdeling zelf, op de 10de verdieping. Hier viel meteen de speelse aankleding van de gang op, allerlei disneyfiguren en ook knutselwerk. Winnie keek naar Winnie (the Pooh) en vond dat het goed was. Er was ook een speelkamer, een "klasje" waar een leerkracht (betaald door het ministerie van onderwijs) van 9u tot 12u en van 15u tot 17u30 werkt met de kinderen, hetzij in dit klasje, hetzij individueel op de kamers bij kinderen met een besmettelijke aandoening. Tot mijn grote spijt was het al middagpauze voor de leerkracht toen wij op deze afdeling kwamen, maar daar is al een mouw aan gepast. Ik mag vrijdag een dagje stage komen doen in de speelkamer, terwijl Winnie in het kinderdagverblijf in Torrelavega verder haar stage doet. (Yes!)
Onze laatste werkplek, in de namiddag, was de 7de verdieping, de neonatologie. In dit universitaire ziekenhuis is ook een NICU afdeling, waar de premature pasgeborenen uit andere ziekenhuizen uit de regio naar toe gebracht worden als ze intensieve zorgen nodig hebben. Hier gebeurt ook chirurgie voor deze kleintjes, uitgezonderd hartchirurgie. We hebben veel incubators gezien, en hele kleine kindjes. Uiteraard konden we zelf hier niet echt veel meewerken, en was het meer informatie krijgen en uitwisselen. Een van hun grote aandachtspunten is de integratie van de familie (de ouders) op de afdeling. Men zoekt nog naar allerlei manieren om aan ouderparticipatie te doen. Binnenkort verhuist deze afdeling naar een nieuwe vleugel (die mochten we ook al bekijken), waar men een gezinskamer wil installeren. Broers en zusjes mogen niet op de NICU-afdeling komen, zij kunnen dan spelen in deze gezinskamer terwijl de ouders/grootouders beurtelings bij het opgenomen baby'tje kunnen zijn. Naast de NICU-eenheid is er ook een eenheid "intermedio"zorg en een eenheid "minimum"zorg. Men wil nog een psycholoog aanwerven, die zowel begeleiding kan bieden voor de ouders als voor de ziekenhuismedewerkers. Er is hier ook een aparte kamer waar ouders in alle rust kunnen afscheid nemen van hun kindje als dat met zeer ernstige, niet levensvatbare aandoeningen wordt geboren. Op dit moment is er noggeen psycholoog in dienst, men kan een beroep doen op 4 psychiaters van een gezondheidscentrum uit de buurt, waar men de ouders naar door verwijst bvb. bij postnatale depressie.
We hebben hier een hele interessante dag gehad.
's Avonds nog eens met de bus naar Suances geweest, een dorpje aan de zee. Mooi weer, door de wind nog steeds wat frisjes.
En nu weerom te laat om nog aan de foto's te beginnen. Nog even geduld. buenas noches
We zijn de week begonnen met een vroege dienst in het kinderdagverblijf. We stonden allebei in een verschillende groep, telkens bij 20 twee-jarigen en één begeleidster. In de voormiddag komen de kinderen niet allemaal tegelijk aan, eerst worden ze in 1 groot lokaal onthaald, nadien vertrekt elke groep naar zijn eigen lokaal. Daar begint de dag met vrij spel, verschonen en water drinken en een koekje eten.Iedereen wordt op de mat gezet voor een zangstonde.
doe maar mee, op de toon van broeder Jacob: señor manos, señor manos, (zwaai beurtelings met linker- en rechterhand) donde estàs? aqui estoy (vraaggebaar met linkerhand, bevestigen met rechterhand) gusto saludarle, gusto saludarle (klap in beide handen) ya me voy, yo tambien (wuiven links en achter rug, wuiven rechts en achter rug)
We hebben natuurlijk ook ons Nederlandse repertoire gezongen, en twee handjes op de tafel vertaald en aangeleerd. (in beide groepen werd gezongen)
Na de zangstonde iedereen op het potje en dan naar buiten, spelen op de patió. Daar kwamen Winnie en ik elkaar tegen, want alle groepen spelen buiten als het mooi weer is. Iedereen van de begeleiders helpt mee om de kleintjes in de kinderwagens naar het speelplein te brengen (zigzagweg bergop). De buggy's en kinderwagens worden dan netjes op een rij gezet aan de kant waar de zitbanken voor de begeleiders staan. De lopertjes en peuters mogen dan vrij rondlopen, met loopfietsjes rijden en met de bal spelen. De begeleiders doen niet mee, ze houden toezicht. Voor ons wat moeilijker om op de bank te zitten, we spelen kiekeboe en verstoppertje aan het speelhuisje, helpen mee aan de glijbaantjes of rollen met de bal naar de enthousiaste voetballertjes-in-spé, we wandelen rond met kinderen aan de hand, troosten en drogen traantjes enz.
Al gauw is het tijd voor het middageten, alle peuters die blijven eten worden samen in 1 groot lokaal aan lage kindertafels gezet. Iedereen een slab om, een groot bord met spaghetti en zeevruchten (geen saus), te eten met een soeplepel. Tot 2-jaar worden kinderen gevoerd, vanaf 2 mogen ze zelf eten. heel wat spaghettig belandt op de tafel, op de grond,... zoals dat gaat bij deze leeftijd. Als tweede gerecht is er vlees, een soort rosbief geprakt in kleine stukjes met was saus, dit eten ze met een klein vorkje. Als dessert nog een potje yoghurt met aardbeismaak, nu met een klein lepeltje. Kinderen die allergisch zijn voor vis of zeevruchten krijgen groentenpuree, wie niet goed eet krijgt ook nog puree. Alle kinderen moeten hun bord leegeten, lukt dat niet zo best dan wordt er geholpen. Mond en handjes worden met natte doekjes afgeveegd, en dan mogen ze gaan slapen in het lokaal van de kleintjes op de stretchers.
Dan is het tijd voor onze middagpauze, we eten samen met een stagiaire kinderzorg waar we ook altijd een interessante babbel mee kunnen doen. Zij doet hier haar eindstage (3 maanden), ze studeert in een school in Santander. We eten hetzelfde als de kinderen: spaghetti gevolgd door de vleesschotel. We hebben de gewoonte om nadien een kwartiertje koffiepauze te nemen in de cafetaria van het bejaardencentrum.Vaak worden we daar ook aangesproken door de mensen die er langskomen. Griet en Monique worden vaak vernoemd, iedereen kent hen nog. Groetjes hé.
Dan gaan we weer aan de slag, ditmaal bij de grotere kinderen (3-5-jarigen). De kleintjes slapen nog, daar is geen werk meer. We gaan dan met alle grote kinderen mee naar buiten, opnieuw vrij spel op de patió. Deze keer hebben we hen witte zwanen, zwarte zwanen aangeleerd. Ze verstonden het liedje helemaal niet, maar hadden snel door wat er moest gebeurten. Telkens opnieuw vroegen ze "otra vez" en begonnen we weer van voor af aan. Deze grotere kinderen komen ook vanalles vertellen en vragen. Ze waren verontwaardigd dat we niet mee gekomen waren naar hun Engelse les van de voormiddag. Ze vinden het geweldig dat we er zijn .
Na het buiten spelen zijn we nog op gesprek geweest bij de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf, Piedad. We hebben deze keer vooral vragen gesteld rond de veiligheid, het open deurenbeleid, het breng- en haalcontact met de ouders, de regeling rond gemachtigde afhaalpersonen enz. We hebben ook de website van kdv Kind Jezus getoond, met de foto's zodat ze een idee hebben van inrichting van lokalen en tuin van het kdv in Turnhout. Een fijn gesprek, een soort van tussentijdse evaluatie.
En na het werk... opnieuw op uitstap. Deze keer namen we de bus naar Suances, een dorpje aan de zee. Mooi gelegen, prachtig strand, volop zon vandaag maar heel frisjes door de wind. Een café dulce is dan wel lekker. 's Avonds in Torrelavega zijn we gaan eten hier in de buurt, in het restaurantje van de hespen (bedankt Griet voor de tip), hééééél erg lekker. Alweer een fijne (en drukke) dag geweest. Te laat om de foto's nog op de pc en de blog te zetten, dat komt nog wel.
