Donderdag 28 december kregen we slecht nieuws bij de gynaecoloog. Het hartje is gestopt aan 8 weken en 3 dagen . Dat is nu de tweede keer dat het misloopt en telkens het hartje die stilstaat rond de acht weken, zo stom... De gyn stelde voor om de week erop de woensdag naar het ziekenhuis te gaan voor curretage maar ik wou niet, de vorige keer is het ook spontaan begonnen. Geen fijn eindejaar voor ons, de kids wisten het just en natuurlijk waren ze verdrietig hé . Me hubbie was meegeweest, beretrots om ons vierde ukje te zien en dan draait het zo uit... Ik ben nu nog aan het wachten tot het begint, het is nu twee weken geleden dat het vruchtje afgestorven is maar ondertussen ben ik nog niks, nada, zéro, gewaar. Voel me nog zwanger : misselijk, moe, alle symptomen zijn er nog maar we weten dat het er anders aan toegaat hier in mijn lichaam. 'k Wist niet dat het mij zo kon in de steek laten . Alle vragen zijn gesteld : misschien te oud ? misschien te zwaar ? teveel stress ? mag het helemaal niet meer ? Hmmmmmmm, wie zal het zeggen hé. Gisteren hebben me hubbie en ik afscheid genomen van ons "beebje", hebben gezegd dat het nu ok is en dat we verder moeten, de wereld staat stil voor een moment maar toch draait ie verder. We keken er écht naar uit en dan gebeurd zoiets...
. Dat is nu de tweede keer dat het misloopt en telkens het hartje die stilstaat rond de acht weken, zo stom... 
. Alle vragen zijn gesteld : misschien te oud ? misschien te zwaar ? teveel stress ? mag het helemaal niet meer ? Hmmmmmmm, wie zal het zeggen hé.
We keken er écht naar uit en dan gebeurd zoiets...
