Life moves pretty fast, if you don't stop to take a look once in a while, you could miss it
29-12-2007
De VTM-kerstparade
Jaja, er gebeurt wel eens wat in Ieper. Enkele dagen geleden kregen we een stoet bv's over de vloer, 't is te zeggen: de VTM-kerstparade. Mooie zaak om een stad te promoten tijdens de winterperiode. Ik zelf was niet van de partij. Ik ben sowieso al geen grote VTM-liefhebber en daarbij, ik moest blokken. Ik heb wel het één en ander opgevangen over de parade. Er hing ontgoocheling in de lucht, een aantal aangekondigde bv's waren blijkbaar niet van de partij. Het zou gaan over onder andere Jean-Marie Pfaff en ook Martine Dejonckheere stuurde haar kat naar de kattenstad. Vreemd, vonden de mensen, haar man is nochtans van Boezinge. Het is toch raar dat sommige mensen zich zo kunnen vereenzelvigen met bepaalde personages. Zo zijn ze er bijvoorbeeld ten stelligste van overtuigd dat die één van Familie naar haar zwaaide en die ene knipoog van die andere van de Planckaerts was ook zeker voor haar. Mensen kunnen soms toch naïef zijn.
Jammer genoeg liep niet alles op wieltjes tijdens de stoet. Organisatorisch waren er een aantal vreemde beslissingen genomen. Toen ik het traject onder ogen kreeg, gingen mijn wenkbrauwen spontaan de hoogte in. Er werden namelijk nogal wat kleine straatjes aangedaan, iets wat met meterslange opleggers niet zo voordehandliggend leek. En inderdaad, er kwam miserie van. Blijkbaar moest een treintje volledig losgekoppeld worden (inclusief de locomotief) omdat het anders niet kon draaien. De reden van dit gesukkel was dat het oorspronkelijke traject, via de grotere straten van het Ieperse centrum, te lang was naar de zin van de organisatoren. Dus maar liever 500 meter korter en een hoop miserie dan, moeten ze gedacht hebben. Eén ding staat echter vast, de horeca beleefde een ongeziene topdag. Om negen uur 's avonds, zo'n drie uur na de optocht, was het nog altijd aanschuiven in diverse frietkoten. Waarschijnlijk is het vooropgestelde aantal kijklustigen van 60.000 niet gehaald, maar ik denk dat er qua consumatiegedrag weinig te klagen viel.
Op aanvraag kan ik inderdaad die opdracht wat meer toelichten. Het is de bedoeling dat wij een evenement organiseren dat in het teken staat van een racespel. Dus de locatie, decors, inrichting,... moeten op de één of andere manier met snelle wagens e.d. te maken hebben. Ik kan misschien wel een voorbeeld stellen om jullie in de juiste richting te helpen. Stel dat wij een personeelsfeestje moeten organiseren voor PlayStation België en dat zij als thema één van hun racespellen willen. Hoe zou je dan bijvoorbeeld de zaal inrichten, welke originele locatie zou je daarvoor kunnen gebruiken, ... Zo kreeg ik kreeg al een leuk voorstel: Het lege motorcompartiment van een wagen opvullen met ijs en deze dan gebruiken als 'champagnefrigo'. Naar zulke ideeën ben ik op zoek.
Ik ben net terug van mijn eerste businessmeeting in Brussel.
Zoals ik in een vorige blog al wist mee te delen, doen we ons jaarproject voor
PlayStation België. De opdracht werd ons begin november toegewezen, wat
ondertussen al meer dan een maand geleden is, maar tot voor vandaag wisten we
aan geen kanten wat er nu precies van ons verwacht wordt. Wel, daar hebben we
nu eindelijk zicht op.
Eerlijk gezegd wordt er nog wel veel van ons verwacht.
Gezien het feit dat we nog studenten zijn en dus bijgevolg geen beroep kunnen
doen op jarenlange ervaring, laat staan een vorig gelijkaardig project, wordt
deze klus allesbehalve makkelijk om te klaren. De bedoeling is dus dat we
iets doen rond een racespel van Playstation. Ik ben mij er volledig van bewust
dat iets totaal niet definieerbaar is, maar het zogenaamde beroepsgeheim
verbiedt mij om meer te lossen dan dit.
Nu hoor ik jullie zichzelf afvragen: waarom begint hij er
dan over als hij toch niets mag zeggen? Wel, ik zou een beroep willen doen op
jullie creativiteit. Wij zelf hebben al enkele leuke plannen, maar misschien
schuilt er in elk van jullie ook wel een fantasierijke event-manager. Bij deze
wil ik jullie dan ook beleefd vragen om alle ideeën, visioenen en wat weet ik
nog allemaal, hier onder deze blog te posten. Alles wat jullie te binnen schiet
zou ik graag horen, de zotste ideeën eerst. Het gaat dus om een iets, een
gebeurtenis, een evenement als je wil, in verband met een racegame. Waar ik naar op zoek ben zijn: unieke locaties, indrukwekkende concepten en ga zo maar door. Wat zou jij
ervan maken om het spraakmakend te maken?
Zoals reeds aangekondigd, een kort verslag van de stage in Krakow. Misschien eerst de context wat toelichten. Ik ging, samen met nog twee vrienden uit mijn klas, mee met een firma genaamd Hasbro. Hasbro wie? Hasbro is wereldleider op gebied van gezelschaps- en andere spelen en tevens de organisator van de toernooien voor het Magic kaartspel. Als stagiairs gingen wij helpen bij de opbouw/afbraak en de organisatie van de Grand Prix in Krakow.
De stage bestond vooral uit "eerste keren": de eerste keer dat ik letterlijk van de grond ging (lees: gevlogen heb), de eerste keer dat ik in Polen was, de eerste keer dat ik in een vijf sterren hotel verbleef,... en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Het ziet er allemaal erg mooi uit: reisje met het vliegtuig, vijf sterren hotel en dan heb ik er nog niet bij verteld dat alle consumaties op kosten van de firma waren. Maar het bleef niet zo amusant. Jawel, het bleef wel erg amusant eigenlijk. Ik heb waarschijnlijk nog nooit zoveel gelachen in 5 dagen tijd als toen. Maar er moest natuurlijk hard gewerkt worden ook. De zaterdag hadden we er bijvoorbeeld een shift van meer dan 18u op zitten, en de zondag was het weer om 6u 's morgens opstaan. Het kruipt wel in de kleren, zo'n stage.
Maar alles was zeker de moeite waard. De groep was fantastisch en de sfeer mogelijk nog beter. Na iedere werkdag zat de hele bende samen in de bar om te bekomen van de geleverde prestaties, en daar werd wat afgelachen. De rode draad doorheen onze lachbuien was zonder twijfel Marcel, een memorabel figuur. Marcel is de Poolse verdeler van de Magic-kaarten en onze tolk op het toernooi. Ik geef jullie wat anekdotes ten beste, ik weet niet of het hier even grappig zal zijn als in het echt, maar ik zal mijn best doen.
Op een bepaald moment komt een speler naar Marcel en vraagt hem: 'Do you know where Marcel is?' waarop Marcel antwoordt: 'I don't know Marcel, maybe he's in the other room'. Daarna wendt hij zich tot een Vlaamse collega en zegt doodleuk: 'I told him that I don't know Marcel, but I am Marcel.' Waar slaat dit nu op? Ik kan er nog altijd niet bij. Een tweede vreemde uitspraak: Marcel zegt: " I'm going home, I have to go carpetcrawling." Wij vragen verbaasd aan Marcel: " Why do you have to go carpetcrawling?" De uitleg van Marcel: "Because that's what I do when I go home." Tot op de dag van vandaag zijn we er nog altijd niet uit wat 'carpetcrawling' dan wel mag betekenen en waarom hij het doet. Marcel was trouwens ook diegene die 8 taxi's besteld om meer dan 100 man thuis te krijgen en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Het lijkt me toch een raar volkje, die Polen. De uitspraak van de organisator was dan ook de nagel op de kop slaan: "Marcel, we have to plant you, and grow a field of you" en daarmee was alles gezegd.
Ja, het was wel de moeite en als deze stage toonaangevend was voor de komende, ben ik zeer zeker kandidaat om nog mee te gaan. Ik zou gerust nog 3 blogs kunnen vullen over Krakow, maar ik denk dat ik het hierbij zal laten. Voor verdere informatie kunt u gerust bij mij terecht.
Na enkele maanden van afwezigheid, ben ik er opnieuw toe geraakt om mij achter mijn laptop te zetten voor wat blogwriting. Het is druk geweest de laatste tijd, ik heb dus heel wat te melden. Voor de lezers die mij niet persoonlijk kennen: ik ben in mijn tweede jaar eventmanagement geraakt. Ik slaagde op 7 van de 9 herexamens en werd dus goed bevonden voor de dienst in het tweede jaar. De groep waar we mee begonnen zijn in het eerste jaar, zo'n 42 man, is ondertussen gereduceerd naar 13. En ik behoor na wat vakantiewerk ook tot de survivors.
Nu begint het echte werk pas. De cursussen zijn, eindelijk, afgestemd op de richting die we volgen (bijvoorbeeld: eventmarketing i.p.v. algemene markting). Ook de opdrachten en projecten stapelen zich op op mijn bureau. We zijn bezig met een benefietavond, een weekend voor buitenlandse militairen in België, een ethische benadering van het auteursrecht en meer van dat fraais. Daarnaast heb ik er ook al een stage in Krakow opzitten (waarover ik uitvoerig zal berichten in een volgende blog) en het jaarproject voor Sony Benelux ofte Playstation staat ook op het punt van start te gaan. Jammer genoeg staan de partiële examens ook al weer voor de deur, maar ik heb mij voorgenomen om de klus dit jaar in twee examenbeurten te klaren zodat ik de vakantie kan gebruiken om uit te rusten...
Eindelijk vind ik nog eens vijf minuten om een blogje neer te pennen. Er is weer eens wat gebeurd. Vorige donderdag was er proclamatie voor de eerstejaars. Dat is het moment waarop je zwart op wit je resultaten krijgt. Op mijn eerste rapport stond dat ik het jaar afsloot met 7 tekorten. Met de partiële examens van nieuwjaar was ik al zeker van 6 herexamens, dus was er kennelijk nu eentje bij gekomen. Ik kon daar wel mee leven. Toen ik echter zag dat het zevende herexamen 'Frans' was, voelde ik het ongeloof en de ontgoocheling naar boven komen. Met de partiële had ik namelijk een 12 op 20 behaald en dat werd plots gereduceerd naar 7 op 20.
De dag nadien, de vrijdag dus, konden we de examens van de afgelopen examenperiode inkijken. Ik spoedde me naar mijn docent Frans om wat duidelijkheid te krijgen rond het toch wel onverwachte herexamen. Na enkele minuten was alles duidelijk. De niet nader genoemde docent B.D. had mijn behaalde resultaat op het mondeling examen niet meegeteld voor de einduitslag. Zodoende had ik een buis aan mijn been die er eigenlijk geen was. Gelukkig werd alles snel rechtgezet op het secretariaat en kon ik tevreden naar huis met mijn tweede rapport én met een herexamen minder. Eind goed al goed, maar het zou toch niet mogen gebeuren vind ik.
Eventjes een update van mijn leven tijdens de afgelopen week posten. Ik ben vijf dagen thuis en wat heb ik al gedaan: gewerkt. Ik stel mij nu verontwaardigde en ongelovige lezersgezichten voor. Inderdaad: gewerkt. Ik heb zelfs nog geen tijd gehad om het einde van de examens te vieren. Maar dat komt nog, volgende week. Eerst wat verdienen voor je kan uitgeven.
Ieper staat dit weekend op zijn kop. Voor de 29e keer vindt de Belgium Ypres Westhoek Rally plaats en dit zorgt altijd voor enorm veel ambiance in het centrum. Van vrije parkeerplaatsen is gedurende het hele weekend geen sprake meer, maar het heeft wel iets, het rally-weekend in Ieper. Er is echt wel sfeer. Als kleine jongen ging ik steevast op handtekeningen-en fotojacht. Ik stond op één van de minder bekende check-in plaatsen in Ieper en klampte iedere bekende en onbekende piloot vast om een handtekening te krijgen. Zodoende kreeg ik eens drie kussen van Hilde Gijsbrechts (die meereed als co-piloot), mijn dag kon niet meer stuk. Een kinderhand is gauw gevuld, niet waar?
Die tijden liggen reeds enkele jaren achter mij. Als kind verlangde ik naar de rally, nu heb ik iets van: "och, is het weer rally?". Vroeger wist ik het halve deelnemersveld van buiten en wist ik de exacte uren van aankomst en vertrek, nu weet ik enkel dat de start op de markt is. Ik heb er geen tijd meer voor. Ik worstel met een chronisch tijdstekort. Dat is trouwens ook de reden waarom ik gedurende een week al geen nieuwe berichten meer gepost heb. Het leven van een student stopt namelijk niet na de examens. Integendeel dan begint het allemaal pas: geld verdienen en weer uitgeven, uitzoeken welke feestjes je zal doen en hoe je er zal geraken, vrienden contacteren,... in elke student schuilt wel een beetje een manager. Het moet wel, anders loopt je studentenleven volledig in het honderd.
Het is zover, het einde is in zicht. Morgen nog een laatste examen, dat van Event en Vrije tijd. Eindelijk een examen dat echt te maken heeft met de richting die ik studeer. Alle andere vakken zijn ook wel nuttig, dat niet, maar meer dan de helft ervan staan volgend jaar niet meer in ons lessenrooster. Normaal gezien toch niet.
Ik word morgen om kwart voor tien verwacht voor de laatste test. Van uitblazen zal nog niet direct sprake zijn want eerst moet mijn kamer nog ontruimd worden. Na het examen zal ik dus, wellicht niet met volle goesting, een sponsje en wat kuisproduct ter hande nemen en als een bezetene beginnen schrobben. Niet dat het hier zo vuil is, maar een mens zou ervan verschieten wat je zoal verzamelt in een jaar, vooral aan stof dan. Voor de rest zal ik de helft van mijn paperassen in de vuilbak deponeren en de muren kaal plukken. De kamers moeten eruit zien zoals we ze in het begin van het academiejaar hebben gevonden. Ik zal dus toch nog wat stof moeten rondgooien en hier en daar een spinnetje neerpoten.
Veel studenten staan argwanend tegenover 'de peda'. Hier valt het allemaal best mee. Je bent vrij om te doen en te laten wat je maar wilt. Het eten wordt drie maal per dag geserveerd in het restaurant (wij kunnen dus iedere dag zeggen dat we op restaurant gaan eten) en iedere week komt de kuisploeg eens over de vloer. Het enigste probleem van de peda heet geluidsoverlast. Van isolatie hebben ze hier kennelijk geen pap gegeten. Het scheelt niet veel of ik kan exact zeggen hoeveel keer mijn buurvrouw zich in haar slaap heeft omgedraaid. Als er iemand doortrekt op het toilet aan het begin van de gang kan je dat tot drie kamers ver horen, maar voor de rest is het hier aangenaam vertoeven.
Ik zal het wel missen, het leven op de hogeschool. Het zal raar doen om weer twee en een halve maand volgens de regels van het huis te moeten leven in de plaats van je eigen regels. Hier ga je binnen en buiten wanneer je wilt, je gaat slapen wanneer je wilt, je eet en drinkt wat en wanneer je wilt, dat zal vanaf overmorgen wel even anders zijn. Ach, een student is nu eenmaal een flexibel wezen, het went wel weer...
Vandaag geniet ik van de tweede dag zonder examens. Gisteren heb ik mijn opdracht van Frans tot in de puntjes voorbereid, dus ben ik vandaag op mijn gemak. Gisterenavond hebben we weer wat meegemaakt. Om 18u speelden de Jonge Duivels een belangrijke wedstrijd tegen Israël, een partij die ze moesten winnen om door te stoten in het EK. Het groepje voetbalfreaks van de peda had zich verzameld om samen de match te beleven.
We arriveerden in de televisiezaal maar wat bleek: het toestel was reeds ingepalmd door een vrouwelijke medestudente die de wacht hield om zeker 'One three hill' te kunnen zien en daarna 'Home and Away'. Van onderhandelen was geen sprake en dus trokken we noodgedwongen naar het andere pedagebouw om daar naar het voetbal te kunnen kijken. Volgens mij hadden alle meisjes van de peda samengespannen om de voetbaluitzending te boycotten, want ook daar was de tv al bezet. Het ergst vanal: opnieuw om 'One three hill' te bekijken.
Na twintig minuten gezap met twee afstandsbedieningen (wij 1 en zij 1) verlieten ze al mopperend toch eindelijk de tv-zaal. Gedurende een kwartier konden we rustig van het Belgische voetbal genieten, maar dan kwam er weer een horde vrouwen binnen die de tv-rechten opeisten. Uiteindelijk belandden we dan toch weer in onze eigen tv-zaal waar we ongestoord het verdere verloop van de match konden aanschouwen. Wat een miserie omdat 5 jongens één keer per jaar de woensdag om 18u naar het voetbal willen kijken.
Maar het was de miserie waard vond ik. De Belgen moesten jammer genoeg na 20 minuten al met 10 verder, maar in de 83e minuut scoorde Mirallas beheersd te O-1. We veerden met 5 gezamelijk recht en werden meteen op de vingers getikt voor geluidsoverlast, door de vrouwelijke pedaverantwoordelijke. Blijkbaar was er gisteren geen enkele vrouw die ons, mannen, kon verstaan. Maar soit, het was een amuzante avond.
Vandaag had ik zoals gezegd dus niet veel te doen. Ik probeerde eens uit te slapen, maar dat was buiten enkele pedagenoten gerekend. De eerste twee kloppartijen op mijn deur heb ik nog kunnen negeren, maar de derde was er teveel aan. Met tegenzin stond ik op, niet meteen van plan om er een productieve dag van te maken. Ik zal toch nog best eens mijn Frans wat overlopen als ik morgen indruk wil maken op het mondeling examen. Vanavond ga ik nog wat sportief doen (dat zal dan al de derde avond deze week zijn) en ondertussen zal ook deze dag weer gepasseerd zijn. Nog twee examens te gaan, en dan is het afgelopen. Ik verlang al...
Ik zat eventjes zonder inspiratie. Wat doe je dan als je als beginnende blogger zonder inspiratie zit? Je licht eens bij de collega's gaan opsteken. In mijn geval bezocht ik de blog van een goeie vriend (www.bloggen.be/groen_zwartn), een blog die ik zou aanraden aan het studentenpubliek. Die goeie vriend is trouwens de reden waarom ik met al deze gekkigheid ben begonnen, waarvoor ik hem hier nogmaals wil bedanken.
Goed, ik heb dus weer inspiratie. Ik denk dat iedere stemgerechtigde blogger er wel iets over schrijft, dus kan ik niet achterblijven: de verkiezingen anno 2007, het was me wat. Plichtsbewust trok ook ik zondagmorgen naar het stemhokje. En ik had geluk: van ellenlange wachtrijen was geen sprake, de klus was in een handomdraai geklaard. Ik ben tevreden met de uitslagen. Als Ieperling ben ik trots op de behaalde resultaten van CD&V/NV.A, vooral op die van CD&V dan.
Yves Leterme zat gisterenvoormiddag op een terrasje op de Grote Markt van Ieper en wist mij toen al te zeggen dat alles goed zou komen. Gelijk had hij. Vlaanderen heeft kleur bekent en kiest radicaal voor een andere aanpak dan de voorbije acht jaar. Wat er nu zal volgen op politiek gebied moet je absoluut niet aan mij vragen want ik versta niets van coallities of zetelverdelingen. Maar ik heb vertrouwen in een goeie afloop.
Als passieve sporter geef ik ook nog kort een samenvatting van wat er dit weekend zoal te beleven viel op sportgebied. Justine heeft het weer voor elkaar gekregen, een derde opeenvolgende overwinning op Roland Garros. De frisse verschijning Ana Ivanovic kwam goed voor de dag, maar miste toch duidelijk wat ervaring en preciesie om het Justin echt moeilijk te kunnen maken.
De Jonge Duivels gaven gisterenavond partij tegen Portugal. We zagen een mooie wedstrijd, goed combinatievoetbal, een aantal kansen, veldoverwicht voor de Belgen,... vooral hetgeen we bij de Rode Duivels niet zien dus. Jammer genoeg wisten onze landgenoten geen overwinning in de wacht te slepen, maar een reeks van 13 ongeslagen wedstrijden op rij is ook niet mis.
En ik houd het beste tot het laatste: de formule 1. Het F1-circus streek dit weekend neer in Canada voor de Grote Prijs Gilles Villeneuve. Het was een incidentrijke race, slecht 12 van de 22 rijders haalden de eindstreep. Het moest ervan komen, wonderkind Lewis Hamilton liet zijn eerste overwinning in de koninginnenklasse optekenen. Na de dictatuur van eerst Michael Schumacher en daarna twee jaar Fernando Alonso, biedt de Formule 1 eindelijk weer het spectakel van weleer.
Voor de mensen die eraan moesten twijfelen, ik heb dit weekend wel degelijk geblokt ook. Vandaag had ik mondeling examen van Recht maar jammer genoeg heb ik de reeds opgelopen schade niet meer kunnen goed maken. "We zien elkaar terug in augustus" gaf de docent mij nog laconiek mee bij het verlaten van het lokaal. Het was te verwachten. Ik zal nu proberen om zoveel mogelijk positieve crediten te halen op de komende examens, zodat ik toch over mag naar het tweede jaar. Het komt allemaal wel goed...
Iedereen heeft er ondertussen al wel van gehoord: een kolonie processierupsen teistert sinds enkele weken de provincie Limburg. Waarom dat de uiterst trage diertjes zich nu net in Limburg vestigen is mij nog altijd een raadsel (mensen die wat tussen de regels kunnen lezen verstonden de mop meteen, de anderen zullen hem nu wel verstaan). Het is toch zo voor de hand liggend hé, die moppen over Limburgers. Ik kan echter enkele Limburgers tot mijn vriendenkring rekenen, dus wil ik verder geen kwaad woord over hen zien op deze blog. Terug naar het onderwerp nu, die rupsen.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze echt zo'n probleem vormen. Er werd al een legertje militairen op afgestuurd samen met wat civile beschermers, maar de opmars van de processierups valt blijkbaar moeilijk te stoppen. Momenteel is een Nederlandse firma bezig om de beestjes met een stofzuiger te verwijderen. In de krant van vandaag stond een poll: vinden de lezers dat er overdreven wordt met het gedoe rond die rupsen of niet? Ik zou deze vraag ook hier wel eens durven stellen. Wat vinden jullie van alle commotie rond de processierupsen in Limburg?
Ik voel mij moreel verplicht om volgend bericht te posten. Ik krijg van
alle kanten lofbetuigingen en dat vertaald zich in de statistieken.
Gisteren zat ik nog op te scheppen met mijn 70 unieke bezoekers, wel
dat getal is vandaag al opgetrokken naar 100, van populariteit
gesproken. Mijn blog is zelfs al tot in Nederland doorgebroken (en dat
weet ik niet enkel uit de statistieken). Aan alle lezers kan ik meer
twee dingen zeggen: nogmaals bedankt en ik blijf er mee doorgaan. Hou
deze blog in de gaten, hij gaat gegarandeerd brokken maken!
Ik kan er niet omheen. Het relatief mooie weer van de voorbije dagen, de lange avonden, de zomerhitjes op de radio, ... het begint te kriebelen. Spontaan begin ik te mijmeren over vroegere vakanties. Tien dagen naar de Provence, een weekje Barcelona,... Deze zomer zal het anders worden. Samen met heel wat lotgenoten wijst de zomer dit jaar in de richting van herexamens. Het hotel zal plaats moeten maken voor een verblijf op peda.
Ik vind het soms raar dat iedereen tijdens een vakantie wegvlucht van de vertrouwde leefwereld. Voor meer dan de helft van werkend Vlaanderen gaat de vakantie naar het zuiden. De Japanners komen massaal naar Brugge, wij trekken naar Spanje, de Nederlanders vind je overal. Het is logisch, dat wel. Maar ik houd toch ook erg mooie herinneringen over aan de vakanties in eigen land, vooral die in de Ardennen dan.
We hadden everzwijnen die aan onze tent kwamen sabbelen, aliens in het water om 1uur 's nachts, talloze crashes met mijn fiets, dijken graven rond de tent om een overstroming te voorkomen. Het moment zelf is het één en al miserie en wil je het liefst je koffers pakken. Maar achteraf zijn dat de mooiste herinneringen: weet je nog toen... Binnen enkele jaren heet dit 'jeugdsentiment'.
Jammer genoeg zitten zulke straffe verhalen er deze zomer niet echt in. Maar toch heb ik dat zomergevoel in mij en dat gevoel maakt me vrolijk. 'It keeps me going' zoals de Engelsen zeggen. Ach, we maken er wel wat moois van, een barbeque met vrienden op een zwoele zomeravond kan ook genieten zijn.
Vandaag stond het examen economie op het menu, een examen dat makkelijk te verteren viel. Ik moest mij om negen uur aanmelden en ik was tegen kwart voor negen al terug buiten, van een recordtempo gesproken. Het examen economie was een batje. De geziene leerstof werd met de nodige humor en kalmte ondervraagd. Na twee vragen wist de docent in kwestie meteen dat ik een geboren economist ben en bedankte dan ook hartelijk voor de geleverde antwoorden. Na nauwelijks tien minuten mocht ik beschikken. Ik vermoed dat mijn leerkracht al plannen heeft gemaakt voor deze zomer en dat 'herexamens opstellen' daar geen deel van uitmaken.
Maar de vrolijke gemoedstoestand waar ik momenteel in vertoef zal niet van lange duur zijn. Voor mij, op de muur, staan boekhouden en fiscaliteit dreigend te blinken in de gele fluo. Dat voorspelt niet veel goeds. De vrolijkheid van het moment zal binnen enkele ogenblikken omslaan in regelrechte stress met een vleugje faalangst. Nu komen de examens van de waarheid, de examens van erop of eronder, nu moet het gaan gebeuren. Morgen heb ik een examenloze dag, een voordeel dat ik voor de volle 100% zal moeten uitbuiten. Hopelijk kan ik na het examen boekhouden opnieuw een positieve balans opmaken van de examenreeks tot dan toe. Ik stort mij nu dan ook met volledige toewijding op mijn cursussen. U hoort er nog van...
Gisterenavond was er weer een komedie op tv: België - Portugal. Wat is er toch aan de hand met het Belgische voetbal? Dat onze rode elf verliezen van Portugal, dat al niet op volle sterkte was, is nog geen regelrechte schande. Maar de nederlaag van gisteren is enkel een bevestiging van wat we de voorbije jaren reeds te zien kregen: België stelt niets meer voor in de voetbalwereld.
Vroeger was het veel beter! Het is een cliché en ik als 19-jarige student kan het eigenlijk totaal niet weten, maar toch ga ik ervan uit dat het waar is. Tot voor enkele jaren maakte de term Rode Duivels toch nog enigszins indruk. Nu verschijnt er spontaan een glimlach bij de tegenstander als wij uit de bus komen, zowel bij de loting als bij de aankomst aan het vijandige stadion.
Ik herinner me nog het WK van 2002, ik zat toen in het tweede middelbaar. Gedurende de deelname van België aan het wereldkampioenschap was de kapel van mijn school omgebouwd tot een kleine en oncomfortabele cinemazaal. Iedereen die ook maar een beetje nationalistisch was, kon de wedstrijden live volgen op een groot scherm . Ik herinner me nog dat België 0-1 voorkwam tegen Brazilië, het dak van de kapel vloog net de lucht niet in. Het Belgische voetbal leefde.
Nu is het anders, België stond sindsdien niet meer op de affiche van een EK, laat staan een WK. Gezien de huidige verwikkelingen en prestaties van de rooien zal daar niet snel iets aan veranderen, vrees ik. Maar er is hoop! De Belgische voetbaljeugd laat in positieve zin van zich horen. Misschien wordt de vaderlandse voetbalgeschiedenis toch nog uitgebreid in de komende jaren. Ondertussen moeten we het als Belg stellen met Justine Henin op Roland Garros en dat is dan weer letterlijk niet veel vets
Ik begin deze blog in wat ongetwijfeld de zwaarste periode uit een studentenleven is: de eindexamens. Tijdens het jaar zijn studenten meestal de relaxheid zelve, maar in de laatste maand van het schooljaar worden alle mogelijke tandjes bijgestoken. Het doel: ervoor zorgen dat je tijdens de zomervakantie toch nog iets anders kan doen dan de geziene leerstof van het voorbije jaar nogmaals tussen je twee oren proberen te stoppen.
Ik ben nu twee examens ver, so far so good. Frans en ethiek zijn reeds de revue gepasseerd, maar de echte zware kleppers staan pas later op het examenprogramma. Mijn examenrooster is wel goed opgesteld, moet ik bekennen: een opbouwperiode met vakken als frans, ethiek en economie, daarna de climax met boekhouden, fiscaliteit, Engels en recht om dan uit te bollen met informatica, Frans mondeling en mondeling van event en vrije tijd. Voor de mensen die mij niet persoonlijk kennen: ik zit momenteel in mijn eerste jaar Eventmanagement aan de Katho in Kortrijk.
Nu staat het weekend voor de deur, tijd dus om al even te analyseren wat er in de voorbije dagen gebeurd is. De spanning begon al op woensdag: the day before. Dat is de dag waarop je bij je medestudenten nog rap even checkt of je wel degelijk de juiste hoofdstukken hebt geblokt, om alle commotie op het examen te vermijden. Het is dag waarop je jezelf voortdurend inprent dat alles goed zal komen, jezelf ervan overtuigt dat je er helemaal klaar voor bent en dat je alles onder controle hebt. Maar het is meestal toch ook de dag waarop je ontdekt dat je nog vanalles vergeten bent, al dan niet voor het examen van de volgende dag. Dit was bij mij echter niet het geval en ik ging dus met een gerust geweten slapen.
Het examen Frans verliep zoals verwacht vlotjes. Geen onoverkomelijke blackouts en geen schuldgevoelens in de aard van: had ik dat stuk toch maar beter geleerd. Na het examen volgde de gebruikelijke bespreking met de medestudenten. Dit kan bevestigend zijn (als jij het zelfde hebt als hen) maar het kan ook totaal anders uitdraaien (als jij net het tegengestelde van hen hebt neergeschreven). Het beste wat je na een examen kan doen is naar huis gaan (of naar je kot) en je volledig focussen op wat nog komen moet.
En wat nog komen moest, was het examen ethiek. Voor de onwetende lezers: ethiek gaat over filosofie, de standpunten van Sartre ten opzichte van de menselijke vrijheid en een uiteenzetting van Girard over de jaloezie en rivaliteit onder de mensen, gebaseerd op het mimetische stelsel. Onnodig om nog te vermelden dat het examen ethiek niet van de poes zou worden. Meer dan je grondig voorbereiden en afwachten wat het wordt kan je in zo'n situatie echter niet doen en dus trok ik opnieuw met goeie moed naar mijn tweede examen. De bijna obligatoire vraag na het examen: "Was het goed?" valt momenteel moeilijk te beantwoorden. Als de docent zich kan vinden in mijn standpunten en bijhorende argumentatie over de maatschappelijke problemen, dan zal het inderdaad wel goed zijn.
Soit, gedane zaken nemen geen keer en gewoontegetrouw richt ik mij nu volledig op mijn examen van maandag: economie. Dit zou normaal geen onoverkomelijk obstakel mogen vormen in mijn weg naar het tweede jaar, maar wat is nog normaal in deze wereld. Kortom, ik blijf mijn best doen en we zien wel...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
