Angstig, ik dool rond in een verre dimensie. Schijnbaar onbewogen peddel ik, vol in de storm. Niemand duwt me, niemand leidt me naar de kant. Ik weiger, elke hand negeer ik.
Ik kies, ik bepaal. Bij onmachte om mezelf te plaatsen, hoe kan ik dan behagen?
Bonkend, als het ware schreeuwend om bevrijd te worden. Mijn lippen iets uit elkaar, de enige manier om nog wat lucht binnen te krijgen. Ogen die als een jagende kat haar prooi volgen, niets ontgaat ze. Mijn lijf tintelt, zelfs het gewicht van een vlieg zou me nu kunnen breken.
