Als kampioen in 2^de nationale sloot Bree een schitterend hoofdstuk in zijn bestaan af en begaf het zich op een totaal onbekend terrein, namelijk dat van de Belgische topklasse, waar ronkende namen als Spirou Charleroi, Sunair Oostende en Okapi Aalst de dienst uitmaakten.

De voornaamste doelstelling was om te overleven, het behoud af te dwingen. En om die ambitie kracht bij te zetten onderging de kampioenenploeg van een jaar eerder een complete metamorfose : enkel de tot Belg genaturaliseerde Amerikaan Keith Scales en spelmaker Dirk D’Haese – twee producten van de enige Limburgse concurrent, Houthalen – zagen hun prestaties beloond met een plaatsje in het nieuwe team onder leiding van coach François Huysmans die in het dagelijkse leven de job van griffier bij het Antwerpse Vredegerecht vervulde.

De rest werd vervangen door een bont allegaartje van buitenlanders, aangevoerd door een legertje Noorderburen. Om een woordje mee te spreken in het bordenwerk, werden 2 Nederlandse dertigers ingehaald : Rob Korthout kwam over van Weert en Chris Van Dinten verliet Den Bosch om in Belgisch Limburg te komen ballen. Bij Goba werd Okke Te Velde weggeplukt, ook al een 30-plusser die voor de nodige shotkracht moest zorgen.

Maar daar liet Bree het uiteraard niet bij. Ook bij onze Zuiderburen ging men een beetje winkelen, en in de Pro B vond men daar bij Roanne de Fransman Stéphane Gazetta, een robuuste werker die de nodige adelbrieven kon voorleggen om als veelbelovend te worden bestempeld. 

En uiteraard moesten er als kers op de taart nog 2 Amerikanen aangetrokken worden. Met Duane Simpkins haalde men via Maryland een kleine maar uiterst vinnige spelmaker binnen. De razendsnelle guard kon in zijn eentje een match beslissen, bleef in alle omstandigheiden ijzig kalm, maar vertoonde ook wel enige egoïstische trekjes die Bree af en toe de zege zouden kosten.

                                                             Duane Simpkins                                                           Herb Baker

Als 2^de “yank” maakte de blanke reus David Cully zijn opwachting. Maar ondanks zijn postuur bleek hij al snel te licht uit te vallen en een vroege maar ernstige kwetsuur maakte al vrij snel een einde aan zijn Belgisch avontuur. Na 6 speeldagen werd hij vervangen door “enfant terrible” Herb Baker, een stevige, guitige maar vaak onbesuisde klasbak. En vooral dat laatste zou hem vaak zuur opbreken. Omwille van permanente foutenlast zou hij er immers zelden in slagen om het einde van een wedstrijd te halen. Daarmee zijn alle Breese aankopen in dat eerste seizoen bij de elite opgesomd. Om toch telkens 10 spelers aan te duiden op het wedstrijdblad, koos men er voor om de resterende twee plaatsen op te vullen met jeugdspelers zoals Geoffrey Pieklak en Mike Argento.

Bree was nu klaar om de vuurdoop te ondergaan. Maar elk begin is moeilijk, en ook nu werd die regel bevestigd. Matchen lang vochten Simpkins & Co als leeuwen, maar een zege zat er niet in. Nooit werd Bree in de vernieling gespeeld. Nooit werd men belachelijk gemaakt door de tegenstander. Vaak was het van “net niet”. 

Panikeren deed men echter niet, want de capaciteiten waren er ontegensprekelijk. Toch was het wachten op de komst van de eerder genoemde Herb Baker. Blijkbaar gaf deze olijke Amerikaan de ploeg een nieuwe impuls, want in zijn eerste wedstrijd op Belgische bodem hielp hij zijn maats tegen Pepinster aan een allereerste zege bij de grote jongens : 89-86 werd het, met maar liefst 25 punten op het conto van springveer Baker. Daarmee was de ban gebroken en zette men een kleine stap richting behoud. In eerste instantie werd echter gedacht aan een toevalstreffer. Niemand kon op dat moment vermoeden dat er nog véél mooiere momenten in aantocht waren.

Zo kwam in maart 1997 voormalig landskampioen en toenmalige competitieleider Charleroi op bezoek in de Olympia-hal. Enkele uren voor aanvang van de wedstrijd zei voorzitter Rik Monnens nog : <<Ik denk dat we, om ons te redden, nog voor een verrassing zullen moeten zorgen !>> Niemand geloofde op dat moment echter dat die verrassing er dezelfde avond nog zou komen, maar topfavoriet Charleroi werd wel degelijk een hak gezet door de Limburgse neo-eersteklasser. 80-77 werd het in een kolkende Olympia. “Alles zit mee tijdens avondje droomfabriek” blokletterde het Belang van Limburg. Bommen van Te Velde (22 treffers), flitsende demarrages en vlijmscherpe penetraties van Simpkins (27 punten), en een allesverwoestende teamspirit lieten het Waalse sterrenteam met lege handen huiswaarts keren. Voor jongens als Cleymans, Stas, Desy, Weatherspoon en Ellis werd het een avondje in mineur.

Een verlengd verblijf in de hoogste afdeling was met die stuntzege echter nog niet afgedwongen. Er moesten nog wat punten bijkomen om de stand in de rangschikking op te smukken. Even zag het er naar uit dat daar al in Pepinster voor gezorgd zou worden. Tot diep in de partij voerde Bree immers het commando tegen een op revanche beluste thuisploeg. Maar de Waalse coach bespeelde net iets te veel de scheidsrechters wat hem een technische fout opleverde. Even later was dat ook het geval voor David Kalut die bij een dunk veel te lang aan de ring bleef hangen en daarvoor terecht bestraft werd. Het thuispubliek pikte die interventies van de refs niet, begon massaal Bree uit te jouwen en stuwde zo de Pepins naar een helse remonte. Bree raakte in die heksenketel even totaal het noorden kwijt. Het herpakte zich nog wel, maar helaas kwam die heropstanding te laat en ging het uiteindelijk toch ten onder met 91-79.

Het seizoensslot bleef dus ontzettend spannend, zeker gezien het feit dat het absoluut niet de bedoeling was om amper één jaar in 1^ste nationale te vertoeven. Bree was echter niet aangeslagen door het verlies in Pepinster en putte moed uit het getoonde spelbeeld. Kind van de rekening werd Castors Braine, een ploeg met kleppers als Cornia, Marion, Trotter, Howell en……..Marcus Campbell in de rangen. Die laatste deed door zijn stevige interventies onder de korf een belletje rinkelen bij de Breese scouts. Ondanks zijn inspanningen kon hij echter niet verhinderen dat Bree onder impuls van een alweer schitterende Simpkins (30 punten) met de zege aan de haal ging (80-66). Maar ook de combinatie Van Dinten-Korthout was een lust voor het oog. Van Dinten deelde de meest onmogelijke passen uit : blindelings, boven het hoofd, achter de rug, noem maar op. Korthout kreeg ze bijna onbegrijpelijk allemaal netjes in de handen en dunkte of haakte zo ook 20 stuks losjes door de ring, met als resultaat een verdiende overwinning.

Alvorens Bree in de reguliere competitie een vervolg kon breien aan die zege, moest het in Maaseik eerst nog aantreden tegen Houthalen in het kader van de Beker van Limburg. Opnieuw was in die partij een hoofdrol weggelegd voor de stilaan onmisbaar geworden Te Velde die weerom 28 treffers liet noteren en er zo mee voor zorgde dat Bree na de 94-89 winst zijn eerste beker mee naar huis bracht.

Toch bleef Bree koud en warm blazen, want in het Zuidpaleis te Brussel liep het dan weer fout. Brussels – op dat moment toch ook geen echte hoogvlieger in de topklasse – stuurde Bree wandelen met 94-88. Nochtans hadden de Limburgers gehoopt om in de hoofdstad het behoud veilig te stellen. Heel de Breese entourage was er trouwens van overtuigd dat dat ook daadwerkelijk ging gebeuren. Maar liefst 350 supporters reisden hun ploeg achterna om ze aan het werk te zien tegen mannen als Hartshorne, Waitman en McSwain. Ondanks 2 gekwetsten, en ondanks een hele reeks fouten, bleef het er heel lang goed uitzien voor Bree. Tot in de voorlaatste minuut bleven de bezoekers via 86-88 aan het commando. Maar de foutenlast deed Bree de das om en pas in de allerlaatste minuut moest men lijdzaam toezien hoe Brussels van op de vrijworplijn de punten in eigen huis hield.

Nog steeds hingen er dus donkere wolken boven de Breese basketbaltoekomst op het hoogste niveau. Maar met een bezoek aan rode lantaarn Vilvoorde op het menu, diende zich een nieuwe opportuniteit aan om dat wolkendek aan flarden te blazen. En opnieuw zette een legioen van 300 Breeënaars zich in beweging richting Vlaams Brabant om hun ploeg naar de zege te schreeuwen. Deze keer met meer succes. Toch zag het er aanvankelijk slecht uit want Bree werd in de eerste minuten vlotjes aan de kant gezet. Maar Baker deed de wedstrijd dan kantelen en Te Velde ontpopte zich tot joker en bombardeerde Vilvoorde plat met 31 treffers. Toen in de slotfase Baker en Korthout met 5 fouten plaats mochten nemen op de bank naast de gekwetste Van Dinten, stond de zege al vast : 74-85.

Vreugde troef natuurlijk, maar toch heerste er nog enige ongerustheid. Was Bree nu gered of niet ? Enkel coach Huysmans slaagde erin om met een rekensommetje iedereen te overtuigen dat het behoud een feit was. Er waren immers nog tal van ploegen die in de degradatiezone vertoefden. In die context moest er ook gekeken worden naar de resultaten van Gent, Brussels, Leuven en Gilly. En doordat er in die groep nog onderlinge duels geprogrammeerd stonden was Bree volgens de berekeningen van Huysmans dan ook mathematisch zeker van een verlengd verblijf in 1^ste nationale, zelfs bij een thuisverlies tegen Leuven op de allerlaatste speeldag.

Maar bevrijd van elke druk speelde Bree in die slotmatch een dijk van een wedstrijd en gaf Leuven geen schijn van een kans. Het moest en zou een schitterend feest worden in de Olympia-hal. En heel basketminnend Bree wou daar dan ook deel van uitmaken. De tribunes zaten afgeladen vol. Er kon geen kat meer bij. De doorgangen waren dicht geslibd met fans en in het cafetaria plakte men schouder aan schouder met de neus tegen de vensters. Uit veiligheidsoverwegingen moest de politie nog ruim 120 mensen de toegang weigeren.

Degenen die er wel in geslaagd waren om een zitje te bemachtigen zullen zich dat zeker niet beklaagd hebben : 10 dunks, 20 bommen, wat wil je nog meer als echte basketfan. Van de 11 Breese driepunters nam een met de ogen dicht scorende Te Velde er 8 voor zijn rekening en dikte zijn statistieken aan met maar liefst 36 eenheden. Maar ook entertainer Baker zette opnieuw een dertiger neer. Noch vóór er afgefloten werd maakte hij na een dunk zowaar een ereronde onder luid applaus van de aanwezigen. Door de gebruikelijke applausvervangingen kreeg Danny Herman bij de bezoekers nog de kans om wat aan de achterstand te knabbelen, maar dichter dan 111-96 geraakte Leuven niet meer.

Brilcenter Bree sloot zijn eerste seizoen in 1^ste nationale dus af op een 9^de plaats (op 14 ploegen) met 46 punten uit 26 wedstrijden waarvan er 10 gewonnen werden en 16 verloren. Ruim voldoende dus om aan een nieuwe campagne op het hoogste niveau te beginnen…

13-10-2012 om 13:43 geschreven door BasketBreeMemories