De vermoeidheid begint toe te slaan… na het varen op Lake Powell haalde Henri het avondeten niet meer…. Bij aankomst in het hotel had hij eerst een grote ruzie met Arthur voor een zak M&M’s (al een teken aan de wand dat er iets niet juist was) en nadien is hij al snikkend als een blok in slaap gevallen. Ocharme…. Hij had ook al gezegd dat hij geen honger had, dus gingen we na een uurtje alleen eten en gingen we uiteraard af en toe eens een kijkje nemen (dit schrijf ik er bij voor de volledigheid om ons oma gerust te stellen ;-)

De ochtend nadien was het humeur gelukkig al terug op peil want we hadden Grand Canyon voor de boeg. We bezochten de Zuidelijke meest ‘toeristische’ kant – de Noorkant is veel moeilijker toegankelijk en dus niet haalbaar binnen ons tijdsbestek. We beginnen met de East Rim waar er op heel wat plaatsen view points zijn, waar je meestal een paar honderd meter wandelt voor een mooi zicht op de canyon. We hadden ons afgevraagd of de Grand Canyon ons nog zou kunnen verrassen na zoveel natuurschoon dat we al gezien hebben….  OP het eerste zicht krijg je zichten die we al gezien hebben – we hebben, maar doorheen de dag wordt de grootsheid van dit spektakel echt wel duidelijk. De omvang van de canyon is werkelijk niet te vatten. OP een bepaalde plaats zien we wat stilstaande wagens langs de weg – we stoppen ook en er blijkt daar een reuze eland (Elk in het Engels) te staan – zijn rughoogte was +/- 2 meter en hij had een enorm gewei. Hij was aan het eten van de bomen en ondanks de vele toeschouwers ging hij ongestoord verder.

In de namiddag bezoeken we de West Rim. Die is niet met de auto toegankelijk. Er rijden bussen en tijdens de heenrit kan je aan elke halte afstappen. Je kan ook delen te voet doen – en we belissen dat te doen. Dit was echt de moeite, want dan wandel je op een wandelpand ‘naast’ de afgrond van de canyon en beleef je de natuur nog veel beter. Na een paar ‘tussenstops’ begint het weer ons parten te spelen - er komende dreigende wolken af, het begint te bliksemen en te donderen en we beslissen aan de volgende halte de bus te nemen. Terwijl we aan het wachten waren op de bus begon het fel te regeren, gelukkig kwam een lege bus ons ophalen. Iedereen werd verplicht op de bus te stappen ook voorbijgangers die van plan waren door te wandelen werden door de buschauffeur verplicht op de bus te stappen – ‘to save their lives’ – blijkbaar hebben nogal wat mensen hun leven al gelaten tijdens een dergelijk onweer…. Met procedures gaan ze echt wel heel correct om in The States – streng zelfs maar altijd heel vriendelijk.

We komen aan in het hotel rond 17 uur en gaan later op de avond nog kijken naar een film die vertoond wordt in een cinemazaal van National Geographic en die in ons roadbook aangeduid staat als een ‘must’. De film toont op heel aantrekkelijke manier de ontwikkeling van het leven in de canyon doorheen de eeuwen – het is zodanig gefilmd alsof je het zelf meemaakt. Op weg naar de film kwamen maar liefst 3 elanden parmantig uit het bos gewandeld om wat te grazen op een weiland nabij de straat… Echt wel bangelijk hoe dicht sommige mensen er bij gaan staan om te fotograferen en te filmen. Ik ben blij dat we een goeie lens hebben en niet al te dicht moeten ;-)

We besluiten de avond in een leuke pizzatent.

De wekker staat terug vroeg – want tegen 8.30 uur moeten we al op de luchthaven zijn voor onze helikoptervlucht over de canyon. De vlucht zelf duurt +/- een uur – en voor zover we nog niet overtuigd zijn van de grootsheid van de canyon – maakt dit echt wel alles duidelijk!! Eerst vlogen we een 5-tl minuutjes van de helihaven over bossen naar de canyon – het moment waarop je die canyon ‘induikt’ is echt wel heel speciaal – precies alsof je een vogel bent. Als je ’t mij vraagt is dit de enige manier om de Grand Canyon min of meer wat te vatten.

Na dit avontuur reizen we door naar Scottsdale onze laatste verblijfsplaats…. Het is hier 40 graden!! Penta Reizen heeft ons hier gelogeerd in een prima hotel – we zullen eindigen in schoonheid! Morgen nog een dagje rust en zwembadplezier en dan terug naar ons Belgenland. Het ging te snel voorbij – maar het is goed geweest, wat zeg ik, super goed!