Ruziemaken en je vervelen zijn de twee stomste tijdsverdrijven. In de tijd waarmee je daar mee bezig bent, kan je zoveel andere nuttige dingen doen en soms dingen doen die je eigenlijk moet doen, maar dan niet doet. Ik verveelde me nochtans de hele dag en vanavond hebben ik en mijn vriendin ruzie gemaakt. De verwijten vlogen weer over en weer. We denken beiden het Grote Gelijk te bezitten, maar het is stom dat ik nu alleen alweer een saaie vrijdagavond moet doormaken, zoals ook zij nu gaat doen.
Daarnaast is mijn grootmoeder ook gevallen op haar hoofd en ze zit nu omzwachteld en met een oog dat toezit thuis. Ik ben daarom ook wel naar huis gekomen ingeval er iets gebeurt. Ik hoop altijd bij ruzie dat ik alles snel kan bijpraten, want ik haat discussiëren. Er zijn zoveel leukere andere dingen die je anders kan dien in plaats van je korte tijd hier op aarde te verdoen met nerveus gedoe.
Ik ben vanochtend vroeg naar Gent vertrokken om een vriendin te vergezellen naar haar werk, maar dat betekent ook dat ik nog enkele uurtjes moet wachten vooraleer de introductiedag begint. Maar ik weet me wel bezig te houden, onderweg naar de Oude Houtlei kocht ik in Delhaize op de Kouter een lekker knapperig broodje, een smoothie en een stuk rijsttaart. Ik had er een goed gevoel over en het was nog vrij gezond ook. Maar groot was mijn verrassing toen ik de patio van onze campus binnenstapte: vier tafels lang ontbijt, gratis en voor niks. Ik nam nog twee croissants, maar mijn honger was eigenlijk al over. Dju, had ik dat geweten van dat ontbijt...
Zoals ik in mijn vorige post al even aanhaalde, is het morgen introductiedag voor de studenten Journalistiek aan de Arteveldehogeschool in Gent. Ik begin er aan mijn hopelijk laatste jaargang als student, met vrijstellingen voor hedendaagse ontwikkelingen en actuele feiten, maar voorlopig nog stageloos.
Mijn gedachten verglijden momenteel waar naar vroeger en mijn loopbaan als student. Ik was een speelvogel die discipline haatte in het middelbaar en omdat ik zo graag in het Sint-Lodewijkscollege zat, heb ik er een extra jaartje over gedaan, wat in die school nog niet veel was gezien.
Ik zocht daarna naar een richting zonder wiskunde, met niet al te veel talen en iets wat me interesseerde. Ik kwam terecht bij Journalistiek, een keuze die ik me nu niet beklaag, al was dat na het eerste jaar anders. Ik telde op mijn rapport vijf buizen en wierp kortstondig de handdoek om Communicatiewetenschappen aan de Universiteit Gent te studeren. Een stomme vergissing van me, maar eentje waaruit ik wel des te gemotiveerder in Artevelde terugkwam. In een semester tijd haalde ik via diverse examencontracten nog wel wat op, maar de schade kon ik niet volledig herstellen. Afgelopen academiejaar was dan voornamelijk gericht op het afronden van de tweede schijf, met enkele vakken van het derde jaar erbij. Een missie die bijna leek te mislukken, omwille van mijn grootste pijnpunt Frans, maar ik sleepte me er in tweede zit, dankzij veel steun van vriendin en vrienden toch een 10 uit de brand.
Een puike prestatie die ik niet gehaald zou hebben zonder mijn vriendin en een paar vrienden. Mijn moeder had het al opgegeven na het eerste jaar, ikzelf twijfel elke examenperiode wel eens over al dan niet doorgaan. Maar nu ik in het laatste jaar zit, moet ik het nu ook maar eens afmaken.
En bovendien ben ik zelfs al ingeschreven voor de start van het academiejaar en kreeg ik zelfs al een boekenlijst toegestuurd. Toegegeven, heel ingewikkeld wel opgesteld, maar in vergelijking van de vorige academiejaren lijkt Artevelde organisatorisch een stapje vooruit te hebben gezet. Toch wat dat betreft...
Het nieuwe academische schooljaar begint officieel pas volgende week, maar morgen staat er al een belangrijke introductiedag op het programma. Hoog tijd dus om ook weer de actualiteit van naderbij te gaan volgen en me dus niet enkel meer te beperken tot wat nieuwsflitsen op toevallige radiozenders en een losse krant.
En zo keek ik vanavond eens naar Volt!, een informatief programma op Eén, met Martine Tanghe en Kobe Ilsen. Een van de onderwerpen was het onderwijs in Vlaanderen: waarom krijgen onze kinderen minder kennis en meer vaardigheden, in een toch prestatiegerichte maatschappij? Het werd een pikant debat tussen Jean-Marie Dedecker (Lijst Dedecker), Mieke Vogels (Groen!) en een tweede Mieke, Mieke Van Hecke (directeur-generaal van het VKSO, of kortweg het katholiek onderwijs).
Het programma was naar 2 scholen geweest met 50 vragen over diverse onderwerpen. Slechts 57% slaagde voor de Volt-quiz. Zelfs een vraag over de Holocaust moesten veel kinderen het antwoord op schuldig blijven. Dedecker vond dat uiteraard bedroevend, maar wat me vooral opviel was zijn, maar ook Martine Tanghe's elitaire visie op het Vlaamse onderwijs. Het Lijst Dedecker-boegbeeld had het over onze topleerlingen, de latijn-wiskunde en vond het opmerkelijk dat zij in informatieve vaardigheden (Word, Excel en Powerpoint) even slecht scoorden als leerlingen uit het technisch- en beroepsonderwijs.
Als ex-student economie-moderne talen begrijp ik niet waarom de studenten die Latijn of Grieks studeren of veel wiskunde aankunnen als 'meer' worden beschouwd dan de andere? Omdat zij een dode, laat staan dode of dode variant van een taal studeren of omdat rekenen en logica hen meer aanspreekt. Wat ben je trouwens met een universiteitsrichting waarin je klassieke talen bestudeert? Het enige wat je volgens mij dan kan worden later is leraar Latijn, Oud-Grieks of kunstgeschiedenis en dan moet je al aangelegd zijn om leerkracht te worden.
Mieke Van Hecke trok eerst de steekproef terecht, maar om de verkeerde reden in vraag. De vragen waren best representatief, maar een oordeel vellen over het hele Vlaamse onderwijs na twee klassen te hebben ondervraagd is best wat cru. Waar ze wel overschot van gelijk in heeft, is dat het waardeoordeel dat nog altijd heerst over het ASO, TSO en BSO nog altijd stigmatiserend werkt en het 'watervalsysteem' in de hand werkt. Toen moest Dedecker wel wat binnen en stak hij wat politiek correct gepalaver af over iedereen zijn talenten, maar de denigrerende onderspraak was duidelijk, net als zijn tegenstrijdige verklaringen.
Mieke Vogels pleitte dan voor een Engels systeem, waarin in de eerste twee jaren van het secundair onderwijs alle leerlingen een gemeenschappelijk programma zouden moeten volgen, om pas later en dus beter te kunnen kiezen wat ze met hun leven aanwillen. Misschien wat overdreven, want 12 jaar is nu niet meer zo overdreven jong om een keuze voor middelbaar onderwijs te maken en volgens mij wordt er wel degelijk goed op deze keuze voorbereid.
Ik vind gewoon dat je niet kan spreken over minder kennis op basis van zo'n beperkte steekproef en van veel kennis die ik vroeger heb geleerd, ben ik al het meeste vergeten. Erg vind ik dat niet, want die heb ik niet meer nodig in mijn huidige studierichting en zal ik niet meer nodig hebben later. Wat heb je aan kennis waarmee je niets kan doen? Wel, dan vind ik vaardigheden die je in het leven kan en zal moeten gebruiken toch veel belangrijker.
