Het is zover. Weeral lig ik wakker van mijn gedachten. Ik ben mij appartement hier zo beu. Mijn neus zit weer maar eens verstopt door de vochtigheid hier binnen. Het is niet van de kou want het is hier binnen 22 graden Celsius. Daarom heb ik een vriend geraadpleegd en hem gevraagd of hij mij kon helpen. Ik sta al 4 jaar op de wachtlijst voor een sociale woning hier in Brugge. Maar omdat ik geen 3 jaar in Brugge gedomicileerd sta heb ik geen recht op iets. Die 3 jaar is pas in maart 2016. Maar als ik hier nog zo lang moet wachten dan is er meer kwaad dan goed gebeurt. Nu, die vriend ging kijken wat hij kon doen. Hij heeft hier en daar zijn connecties. Hij heeft al een gesprek gehad met de burgemeester van brugge. Die vroeg een blad met mijn gegevens en de staat van mijn appartement. Ik heb alles opgeschreven en ga die straks gaan afgeven. Ik hoop dat er wat uit de bus komt hierdoor. Nu zei ik ook tegen hem van als ik iets terug kan doen moet je het zeker zeggen want als ik vooruit geraak hierdoor ben ik je heel dankbaar. Hij is een oude man. Waarschijnlijk even oud als mijn overgrootvader. En hij is naar mijn mening nogal pervers. Toen ik vorige week open deed toen hij 's avonds aanbelde was ik al in pyjama. Hij zei jammer dat alle knopjes dicht zijn. Reageerde ik erop om te lachen. Ik zet ze een volgende keer open. Ik denk dat hij nu verkeerde ideeën heeft hierdoor. Hij kan niet stoppen met seksistische opmerkingen te geven en over dat onderwerp te praten. Ik vind het heel vervelend maar ik wil echt graag hier weg. Ik kan er in mijn omgeving met niemand over praten. Maar ik wil er ook niet over zwijgen. Ik heb enkel angst. Mijn verleden zit mij constant op de hielen en gaat geen seconde uit mijn hoofd
