De laatste maanden heb ik het ontzettend moeilijk. Begrijp me niet verkeerd. ik heb nog steeds een schat van een dochter en ik hou er nog steeds zielsveel van! Maar een kindje hebben, houdt ook een spiegel voor je. Je wordt opnieuw geconfronteerd met je verleden, je hoopt niet dezelfde fouten te maken als er bij jezelf gebeurd zijn, en dan...tja, dan raak ik wat in paniek. VOrig jaar al heb ik de stap gewaagd om in begeleiding te gaan. Iemand om mee te praten over hoe ik de "kuren" van mijn stieffamilie het beste opneem, hoe ik er het beste mee opga in plaats van me er iedere keer ellendig door te voelen. Maar die gesprekken gaan telkens dieper en intenser. Het is zoveel zwaarder dan ik dacht, er komt zoveel meer naar boven dan verwacht. Momenteel ben ik al van begin maart thuis van het werk. Eerst met een pijnlijke rug (stress???). Het thuiszitten, het weinig kunnen doen, de gesprekken die in aantal en zwaarte verhoogden resulteerden dat ik langzaamaan naar beneden gleed en dat ik langer moest thuis blijven omwille van een depressie. Ik moet medicatie nemen, nog steeds op gesprek gaan en proberen te eten, want dat valt me de laatste tijd moeilijker en moeilijker om te doen, met als gevolg dat ik in korte tijd ettelijke kilo's ben kwijtgeraakt. Om het nu helemaal compleet te maken, heb ik vorige week ook nog enkele tenen gebroken. Dus voorlopig ben ik nog thuis tot eind mei om die tenen te laten herstellen. Dat maakt het natuurlijk gemakkelijker om uit te leggen waarom je niet gaat werken (ik ben niet zo de persoon om te vertellen dat ik een depressie heb). Zoals mijn begeleidster al verschillende keren gezegd heeft en zoals ik eerlijk gezegd zelf ook ondervind, mag ik enorm blij zijn dat mijn kleine meid er is. Voor haar MOET ik doorzetten. Hoe aanlokkelijk het ook is om op te geven, de boel de boel te laten, toch mag ik haar dit niet aandoen. Zijn is echt wel het lichtpuntje in mijn leven, mijn houvast, mijn alles. Ik hoop dat zij dat ook ooit van mij voor haar kan zeggen.
Zo, dat moest er even uit.
meerdere keren je leven leven maakt het haast onmogelijk je leven verder te leven
