Oef, de proefwerken zijn gedaan. 
Tijd voor iets anders. 
We gaan naar zee en ... We worden meter/peter van een kindje uit de klas van juf Inge. 
Leuk! 
Maar dan komen de vragen : " Wat moeten we doen als ze wenen ? plassen ? "
Allemaal zorgen die niet nodig waren.
Het peterschap verliep vlekkeloos, want de petekindjes waren superlief.
Er werd niet geweend, niet in de broek geplast, niet gezeurd.
Tijdens de heenreis werden zelfs leerrijke gesprekken gevoerd.
Over de zee, over de koetjes en de paardjes in de wei, over grote kranen en tractors,
over patatjes die op het veld groeien en over molens.
Hun petekind werd in een mum van tijd hun oogappel.

Maar ... In Wenduine aan zee, werden ze opeens zelf weer kind.
Er werd geijverd voor volle kaarten in het duinenspel en er werden zandkastelen gebouwd. 
Pootje baden werd niet al te letterlijk genomen, zodat het nodig was een "droogmoment" in te lassen.    
Veel te vroeg was het tijd om te vertrekken.
Iedereen hielp zijn kindje op de bus, klikte de gordel vast en dan ... dan werd het stil. 
Hoe dat komt ... ? 
Dat weet je als je de foto's bekijkt. 

Juf Rita

 

 
 

24-06-2008 om 00:00 geschreven door vijfde leerjaar