Van 7 t.e.m. 21 juli trek ik met 5 andere meisjes via de bouworde naar Hongarije. Eline, Hannah, Leen, Maartje, Nele en ik gaan er onze handen uit de mouwen steken in een weeshuis. We helpen bij de verzorging van de kinderen en zullen ook kleine opknapwerkjes doen.Via deze blog kan je onze avonturen in Hongarije volgen. Enkele avonden op de week hebben we een PC ter beschikking, dan probeer ik een kort verslagje te posten. Of ik ook foto's ga kunnen toevoegen weet ik niet. Maar als het me in Hongarije niet lukt, dan zet ik ze na de reis wel online.
18-07-2010
Het Rivierenhof ligt eigenlijk in Boedapest
Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik blog vanuit Hongarije, want de vakantie loopt stilaan ten einde. Als we onze 2 laatste dagen nog kunnen vullen zoals donderdag en vrijdag, met het schema dat we hebben afgesproken met Eliza, dan kunnen we zeker met een positief gevoel naar huis vertrekken.
Gisteren zijn we in Boedapest het Margareta-eiland gaan bezoeken. Op een gegeven moment splitst de Donau in 2 en in het midden ligt een eilandje, het Margareta-eiland. Na een wandeling van 1,5 uur kwamen we er aan en ik kwam precies in het Rivierenhof aan. Het is een eiland vol met gezellige wegjes waarlangs bomen staan en grote grasvlakten waar om aschaduw te creeren her en der bomen verspreid staan.
Om het plaatje helemaal compleet te maken kwamen we ploits aan een amfitheater waar een groepje aan het optreden was. Daar hebben we dan een ijsje gegeten en iets gedronken op de tonen van Queen. Het groepje dat aan het optreden was zong covers van Queen, jammer genoeg wel in het Hongaars.
AL de hele periode dat we hier zijn hebben we tropische temperaturen van rond de 35 graden. blijkbaar is het vandaag eens een beetje afgekoeld, waar we wel blij om zijn. Maar de weersvoorspellingen geven aan dat het vanaf maandag terug 36 graden wordt. En we hebben ook gezien dat wanneer we in Belgie aankomen het ook terug temperaturen van rond de 30 graden zullen zijn.
Wanneer ik thuis ben ga ik op mijn blog nog enkele fotos uploaden, zodat jullie ook alle schattige kindjes kunnen zien en de mooie beelden uit boedapest.
Ondertussen zijn we weer enkele dagen verder en hebben we het gesprek met die tolk achter de rug. Die tolk is een dame die ondertussen in Nederland woont, maar wel in Hongarije is geboren. Haar vader is Nederlander en haar moeder is Hongaarse. Daarom trekt zij zich het lot van het weeshuis aan en heeft zij een organisatie opgericht in Nederland die hulpgoederen en geld in zamelt voor het weeshuis.
Omdat er woensdag in het weeshuis een feest werd georganiseerd was zij aanwezig in Hongarije. Tijdens het feest liepen de frustraties weer heel hoog op omdat het weer steeds dezelfde kinderen waren die naar het feest mochten gaan kijken. Degene die er te gehandicapt uitzagen mochten niet mee omdat er mensen van buitenaf naar het feest kwamen.
In de namiddag zijn we dan met Eliza gaan samenzitten en ook voor haar was het een heel verhelderend gesprek, omdat zij er nu veel beter zicht op heeft wat er eigenlijk allemaal met haar speelgoed en geld gebeurt.
Voor het gesprek werden we vaak op de leefgroepen geweigerd en tussen 11u en 15u deden we helemaal niets, want dan moesten de kinderen eten en slapen. Als we toch met de bewoners mochten spelen dan werden we vaak samen met hen opgesloten in een donkere kamer zonder speelgoed. Dan was het ook wel moeilijk om ineens 11 kinderen tegelijk bezich te houden.
Met het gesprek hebben we het volgende afgesproken: We staan nu telkens per 2 bij 1 leefgroep. Tussen 8 en 11 smorgens gaan we telkens voor een uurtje elk 1 kindje halen op de leefgroep en dan mogen we er buiten mee gaan wandelen. Tussen 11 en 15 krijgen we klusjes te doen, bijvoorbeeld afwassen van speelgoed of onkruid wieden en uiteraard krijgen we daartussen ook tijd om te gaan eten.
Tussen 15 en 18u mogen we ook weer telkens voor een uurtje een kindje uit de leefgroep gaan halen en daarmee in een van de zaaltjes met speelgoed samen gaan spelen.
Tijdens het gesprek maakte Eliza ons duidelijk dat ze in Hongarije absoluut niet bekend zijn met het concept vrijwilliger. Volgens haar zijn Hongaren ten eerste lui ( en dat hebben we inderdaad gemerkt) en ze doen alleen maar iets als het voor geld is. Nu de opvoedsters goed weten wat we hier komen doen, verloopt de samenwerking veel vlotter.
Wij zijn in ieder geval heel tevreden met deze veranderingen, en Eliza kon niet genoeg benadrukken hoe blij ze in het weeshuis zijn dat wij met de kinderen willen spelen.
Soms merken we toch nog heel erg dat de Belgische mentaliteit niet dezelfde is als die in Hongarije (Ze verbazen zich er vaak over als we spontaan kiezen om met een heel zwaar gehandicapt of heel moeilijk kindte gaan wandelen), maar daar zullen we wel niets aan kunnen veranderen. We hebben nu gelukkig veel meer het gevoel dat we echt aan het helpen zijn hier. Misschien hadden wij de pech dat wij de eerste zijn om het project uit te testen.
Ondertussen zitten we weer in het mooie boedapest om tijdens het weekend uit te rusten. En daarna kijken we zeker nog die laatste dagen met volle goesting tegemoet!
We hebben weer 2 dagen in het weeshuis gewerkt en we raken jammer genoeg een klein beetje gefrustreerd. Er is zoveel werk te doen, maar we begrijpen niet zo goed waarom ze ons hebben uitgenodigd. Heel vaak mogen we niet bij de kinderen komen, of mogen we ze niet eens op schoot nemen. We merken ook dat er heel veel speelgoed is, maar de kinderen mogen er niet mee spelen
Maandag hebben we toch een klein succesje geboekt. In de plaats waar we slapen staat een ballenbad en dat hebben we buiten in het gras opgesteld. We zijn dan enkele kinderen van de leefgroepen gaan halen en we hebben dan met hen in het ballenbad gespeeld. Dat was best wel leuk. Alleen vond de directrice het niet zo tof dat haar ballenbad buiten stond en we hebben het vanmorgen helemaal éoeten afwassen. In de namiddag wilden we met de babys en de peuters gaan spelen, maar dat vonden ze toch niet zo OK, de babys zouden teveel wenen, als ze vreemde mensen zouden zien. maar de babys waren al allemaal aan het wenen en er is niemand die eens aandacht aan hen besteed. Toen we een half uurtje later terugkwamen was de opvoedster verdwenen. We zijn dan toch maar bij de babys en de peuters gaan zitten. Na een half uurtje waren de kindjes al helemaal ontdooit en vonden ze het heel leuk dat wij er waren.
We hebben al beslist dat we gerust onze handbagage willen achterlaten als we daardoor enkele kindjes mee naar huis kunnen nemen.
Net zoals de andere dagen is er smorgens niet veel te doen. De opvoedsters willen dan het liefst dat we observeren, maar daar zijn we uiteraard niet voor gekomen. Meestal is er in de namiddag geen enkele opvoedster te bekennen op de leefgroep en doen we met de kinderen wat we willen, maar deze middag hebben ze ons gevraagd om onkruid te wieden. We konden dus weer niet met de kinderen spelen. Toen we na het wieden terug bij de babys kwamen, heeft de opvoedster ons kwaad weggestuurd.
We hebben meer en meer de indruk dat het grootste werk is dat er een mentaliteitsverandering moet komen bij de opvoedsters. Er zijn er wel, maar ze houden zich gewoon niet bezig met de kinderen. Meestal zitten ze samen te roken of koffie te drinken.
Gelukkig komt er morgen een tolk van de bouworde en die gaat alles met ens eens bespreken. En we hopen dat we dan wat meer gaan mogen.
We merken wel dat de mensen in het weeshuis, ondanks het weinige dat we er kunnen doen, wel heel tevreden zijn van ons. ze zeggen constant kussenem, wat dank u wil zeggen.
Hopelijk zal de volgende blog weer een beetje positiever zijn, we wachten vol spanning ons gesprek met die tolk af
