Een blog...waarover ga ik schrijven...wat heb ik te vertellen dat mensen zou kunnen aanzetten om het te lezen...
Eigenlijk gebeurt er in een mensenleven alle dagen genoeg om een bladzijde mee te vullen, het leven van iedere dag kan beste boeiend zijn...
Het is vooral de bedoeling om hier te schetsen wat er in mijn leefwereld omgaat, wat me beweegt, wat me stil maakt, wat me aan het lachen brengt, wat me laat wenen, waar me blij maakt, wie ik ben, wie ik niet ben, wat ik wil, wat ik niet wil, wat ik meemaak, waar ik van droom het te kunnen beleven.
Vijftig ben ik ondertussen, zelfs als vijftig en half,... Dat is een halve eeuw, een hele tijd dus...
En toch heb ik vaak het gevoel alsof ik nog net zo jong ben als die kleine meid die vroeger aan de hand van de mama over straat liep en ervan droomde ook later zo'n hoge hakken te kunnen dragen, zo'n panty te passen, haar haar zo mooi te mogen hebben, helemaal gestyled en geparfumeerd door de haarlak...
Ik ben die kleine meid niet meer en mijn mama is overleden. Nog niet zo lang, het wordt 4 maanden op 7 juni...het lijkt alsof het gisteren was en toch ook al zo ver weg.
Vaak heb ik mensen horen vertellen over het overlijden van één van hun ouders en altijd was ik onder de indruk van het verdriet dat dit teweeg bracht, ik dacht dat ik ze begreep, dat ik me kon inbeelden wat ze doormaakten. En zoals iedereen probeerde ik haar of hem te troosten met lieve woorden of een schouderklopje, en het gekke is dat ik nog dacht dat dit hielp ook.
De waarheid is dat niemand je kan helpen bij zo'n verlies, dat het overlijden van je ma zo'n intense pijn en zo'n immens verdriet veroorzaakt dat het écht fysiek pijn doet, dat het voelt alsof je lichamelijk iets mankeert, terwijl het de geestelijk pijn is, het niet-te-vatten-alles-verterende gevoel van onmacht en woede. We weten het allemaal, het hoort bij het leven, maar toch blijft het een gevoel van onrechtvaardigheid oproepen dat niet getemperd kan worden.
En dan prijs ik mezelf heel gelukkig omdat ik de wetenschap heb dat mijn ma niet echt dood is, dat het enkel het lichaam dat zij in dit leven gebruikte tot stilstand is gebracht, te rusten is gelegd, terugkeert naar de aarde,...
Maar haar ziel, haar ware ik, leeft voort in een andere dimensie die zich onopgemerkt mengt met de onze, die langs ons heen beweegt en af en toe een glimp gunt aan degenen die het kunnen voelen, zien, ruiken of horen. Daar bereidt neemt zij afscheid van dit leven, van ons,haar kinderen, van haar man, van haar familie en vrienden, van de persoonlijkheid die zij in dit leven heeft neergezet. Daar maakt ze de balans, het kosten-baten plaatje van het leven dat wij samen deelden, waarin zij mijn ma was, hét meest dierbare wezen in ieders leven. Daar bereidt zij zich voor op het volgende avontuur dat haar ziel zal aangaan, het volgende leven waarin wij misschien opnieuw een rol in zullen spelen, maar dan op een andere manier, misschien als haar grootmoeder, moeder, enzovoort...
Ik weet dat ik gelukkig moet zijn voor haar, en écht, dat ben ik ook, maar ik mis haar zo verschrikkelijk hard, ik mis het om een kind van iemand te zijn, ik mis het om me tegen haar aan te kunnen leggen, bij haar m'n hart te kunnen luchten, ik mis het om het gevoel te hebben dat er iemand is die het altijd voor me zou opnemen.
's Nachts, en zelfs overdag, bezoek ze me om me te troosten, om naar me te lachen met haar beroemde lieve glimlach, met haar ondeugend tinkelende ogen, met haar schaterlach en op het randje van schuine humor... Ze streelt dan m'n haar of m'n wang en zegt me niet triest te zijn, maar verder te gaan, verder te leven, dat het haar goed gaat en dat ik voor onze pa moet zorgen, want hij is zo verdrietig...
Als ze naar me lacht smelt m'n hart, ben ik zo droevig en blij tegelijk, springt m'n hart van vreugde en verdriet uit m'n borst.
Dag ma, tot vannacht of tot morgen, of overmorgen en op een bepaald moment tot je opnieuw geboren wordt. Ik hou van je, weet dat met zekerheid, ik hou oneindig veel en diep van je. Ik weet dat we niet altijd de beste vrienden waren, maar we waren dan ook zo gelijk aan elkaar, ik een bijna-duplicaat van jou...en dat is niet eenvoudig, dat weet iedereen.
