Pff wat gaat de tijd traag. Morgen op 2e controle bij de gynaecoloog om te zien of al het bloed en weefsel eindelijk weg is. Hoop dat ik met een schone lei kan starten en dat ik meteen terug zwanger ben. Ik denk dat dat de enige manier is om het miskraam ten volle te kunnen verwerken voor mij. Het grootste verdriet is gesleten (als in: ik kan erover praten zonder in tranen uit te barsten) maar die bevallingsdatum blijft zo hangen, het feit dat ik nu 9 weken zou zijn blijft hangen, het feit dat mijn buik weer zo plat is, vind ik vreselijk, alle kwaaltjes zijn weg en die nam ik er zo graag bij...
Ik hoop dat ik hier snel weer goed nieuws kan plaatsen....
Ik vond dat wel een mooie quote om deze blog mee te beginnen... Een positieve noot al van bij het begin, dat kan niet slecht zijn! Want ondanks de lange wachttijden die wij al hebben moeten doorstaan wat onze eerste baby betreft, wij blijven - in the end of the day - altijd positief en wéten dat we ooit mama en papa zullen worden. We worden alleen maar een beetje op de proef gesteld wat die wachttermijn betreft.
Oké, van bij het begin. Eind december 2012 besloten wij de anticonceptie vaarwel te zeggen. "Ein-de-lijk" schreeuwde mijn lijf! Al van de eerste dag dat ik mijn vriend ontmoette, wist ik dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. En eigenlijk was die dag dat ik hem voor het eerst ontmoette het begin van mijn kinderwens. Ik wist wel dat ik kinderen wilde, maar tot mijn 21ste was mijn biologische klok bijlange nog niet beginnen tikken. Logisch ook leek mij, net afgestudeerd aan de hogeschool, net een nieuw lief opgescharreld, nog zoveel dingen te beleven... maar plots begon die klok te tikken. Maar jóngens toch ze begon te tikken! Maar ik verplichtte mijzelf om er nog niet mee bezig te zijn. 21, hallo zeg, dat is tegenwoordig toch nog véél te jong om al aan kinderen te beginnen. En daarbij, mijn vriend wilde toen écht nog geen kids (hij is 5 jaar ouder).
Er volgden enkele gelukkige jaren van werk, huisje kopen, sparen en leuke dingen doen. Ik voelde echter al heel snel dat ik niet gelukkig was in mijn job. Honderden sollicitatiebrieven heb ik verstuurd. Verschillende gesprekken gedaan. Helaas was ik alleen maar geschikt voor een bureaujob en dat zag ik mezelf alles behalve heel mijn leven doen. Toen ik afstudeerde aan het middelbaar, twijfelde ik tussen 2 studies. De 2e keuze was verpleegkunde. Ergens ben ik blij dat ik dat op mijn 18de niet heb gekozen. Ik denk dat ik mijn 1e stagedag meteen gestopt was met studeren. Ik was toen hoegenaamd niét klaar om konten te wassen en zo'n verantwoordelijkheid te hebben in een job. Maar op mijn 24ste was dat gelukkig anders. Ik besloot mijn stoute schoenen aan te trekken en naar een infosessie van de VDAB te gaan. Ik kreeg groen licht. In september 2012 startte ik samen met een bende "VDAB-ers" en een nog veel grotere hoop 18-jarigen de opleiding bachelor in de verpleegkunde aan de hogeschool.
Een ongelofelijke tijd die ik in juni 2015 zal afsluiten. Het waren 3 ontzettend zware jaren maar ik heb er zóveel voldoening uit geput. Een job waarbij ik me echt nuttig voel en iedere dag in contact kom met toffe patiënten en hun gehele entourage. Maar dit zou geen blog worden over verpleegkunde dus back to business: eind 2012 vonden we het dus tijd voor een 2e grote stap in ons leven: een kindje. Ik heb al-tijd een immense schrik gehad dat er lichamelijk iets zou mankeren aan mij en dat ik moeilijk zwanger zou worden. Het eerste bleek niét juist maar het laatste helaas wel. Na een jaar "oefenen" ging ik op controle bij de gynaecoloog. Niks speciaals te zien, we gaan je eens een cyclus lang monitoren via bloedonderzoeken, partner ook een bloedonderzoek en dan zien we wel. Bloed van zowel mezelf als van mijn vriend was perfect normaal.
Een 2e standaardonderzoek is een HSG-onderzoek. Dat gaat door in het ziekenhuis. Er wordt een soort contrastvloeistof door je eileiders gespoten en ondertussen worden er CT-scans genomen. Ik had veel informatie opgezocht over dit onderzoek en was dan ook niet bang. Als verpleegkundige-in-spé vind ik alles aan een ziekenhuis dan ook interessant dus ik keek er stiekem zelfs naar uit. Oh boy was I wrong! Voor mij was het een ontzettend pijnlijke ervaring. Ik had het gevoel dat de gynaecoloog mijn baarmoeder uit mijn lijf aan het trekken was en dat ik ondertussen ook nog eens mijn maaginhoud over de CT-scan zou verdelen. Het duurde maar enkele seconden maar het leek uren te duren. "Je kan het vergelijken met 3 sterke weeën" zei de gynaecoloog nog. Jezus, serieus?! Oké ik ga dus AFZIEN tijdens de bevalling! Soit. Ze kon meteen zien dat alles perfect in orde was, geen verstopte eileiders, perfecte doorgankelijkheid.
Oké stap 3 dan. Ik kon starten met een hormonenkuur (ook al had ik die niet nodig) in combinatie met follikelmeting en "seks op commando" of mooi gezegd "timed intercourse" T.I. De eerste cyclus volgde ik de regeltjes: van dag 3 - dag 7 een tabletje Clomid, op dag 12 een echo, dag 13 Pregnyl spuiten en seksen maar! Vanaf de 2e cyclus deed ik het zonder de clomid. Ik kreeg er ontzettende hoofdpijn van en aangezien ik de pilletjes eigenlijk niet nodig had, wilde ik ze liever niet innemen. 5 cycli lang werd ik zo opgevolgd. Helaas iedere maand een negatief resultaat. Nooit heb ik een zwangerschapstest gedaan, alles was gewoon zó vanzelfsprekend, alle pijntjes, alle klachten, ze kwamen iedere maand mooi terug dus ik wist steeds dat ik niét zwanger was.
Stap 4: inseminatie! Oh dat klinkt spannend! Deze keer kreeg ik in plaats van een voorschrift voor Clomid eentje voor Menopur mee. Dat zijn spuitjes. Ook deze keer volgde ik de voorschriften mooi de eerste cyclus. Van dag 3 - dag 10 een spuitje Menopur, bloedonderzoek op dag 11, echo op dag 12, Pregnyl spuiten en dan D-day: 's ochtends moest mijn vriend een potje vullen, ik bracht dat dan zo snel mogelijk naar het labo. Daar werd zijn zaad opgewerkt en enkele uren later rechtstreeks in mijn baarmoeder ingebracht. Very romantic!
Ik had goede hoop in de IUI, was ervan overtuigd dat er iets fout liep in het traject vagina - baarmoeder. Dat mijn lijf het zaad van mijn vriend aanviel ofzo alvorens het een kans had om mijn baarmoeder binnen te dringen. Helaas ook deze keer netjes 14 dagen na Pregnyl mijn maandstonden. Afspraken voor de volgende inseminatie werden gemaakt. Maar toen had ik er plots volledig genoeg van. Ik belde de afspraken af, het kon me allemaal gestolen worden. Alles wat ik de maanden ervoor had gemeden, deed ik nu: roken, sloten koffie drinken, we hebben maar 1 x seks gehad, whatever! Ik had geen idee wanneer mijn eisprong was dus ook geen idee wanneer ik mijn maandstonden kon verwachten. Maar plots had ik zo'n pijnlijke borsten. En ze bleven pijnlijk. En nog een week. En nog een week. Hmm.... toch maar eens een testje doen en wat bleek... Niet te geloven!! Een vette plus op de test. Ik liet meteen mijn bloed prikken.
Zeer hoge waarden, super... Spontaan gelukt, wat waren we content!! Ik kon het nog steeds niet geloven, had een slecht voorgevoel... Bij mijn 1e echo bleek mijn ergste nachtmerrie uitgekomen te zijn.... Een mooi klein garnaaltje van 7 weken oud maar een "defect" aan de vruchtzak en geen kloppend hartje. Ik heb gesnotterd, gehuild, overgegeven van de emoties. De echte klap kwam pas thuis, toen ik de Cytotec tabletjes moest opsteken om een miskraam op te wekken. UITERAARD doen die pillen niks bij mij "bij 10% treedt geen effect op" ja allez zenne story of my life! Er volgde dus een curretage. Mijn garnaaltje werd uit mijn lijf gezogen. Want ja, zo gebeurt dat, het is een wrede handeling en een wreed einde aan mijn 2 jaar lange droom.
Momenteel zit ik nog steeds in de "stabilisatiefase" en ligt mijn cyclus overhoop. Ik probeer positief te blijven maar momenteel nemen de hormonen het even over. Mijn vriend is er ook het hart van in. Ergens ben ik zo ontzettend blij en gerustgesteld dat ik spontaan zwanger kan worden. Ik ben ervan overtuigd dat ik lichamelijk minder gespannen zal zijn bij een volgende poging. Maar ik heb het effect van zo'n miskraam zo ontzettend onderschat! Wanneer ik het hoorde van vriendinnen of kennissen dacht ik oh hoe vreselijk.. maar gelukkig was het nog niet eens een baby'tje... het is de natuur... blabla... maar nu ik het zelf meemaak heeft dat zo'n andere dimensie gekregen. Het is wel degelijk een rouwproces, het is zo'n onderschatte situatie. Je hebt een piepklein mensje gecreëerd en hebt daar meteen al een voorstelling van: eind augustus zal je geboren worden, ik zal je graag zien, ik zal je opvoeden. En plots is dat idee wég. Wég eind augustus, er komt dan helemaal geen kindje meer. Wég vrouwelijkheid, wég positieve zwangerschapstest,.....
Maar heel binnenkort kom ik hier een prachtige foto plaatsen van een positieve zwangerschapstest, en daarna een prachtige 1e echo van een garnaaltje met een mooi kloppend hartje, daar ben ik van overtuigd!
Ik ben Sien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Babymaker87.
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is verpleegkundige.
Ik ben geboren op 16/08/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: naaien en zwemmen.
