POP GAAT HET BREIN

Nederlandse teksten over pop, film & media door Eugène Baak
20-09-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ROBBIN' THE CLASSICS
Klik op de afbeelding om de link te volgen Waarin grappige held Robbie Williams zichzelf uitvindt aan de hand van Kiss, James Bond en Frank Sinatra. Nu alleen die Oscar nog.

De laatste keer dat we het controleerden, woonde Robbie Williams nog altijd op onze planeet. Waar hij geniet van dezelfde films, boeken en muziek als u en ik. Maar anders dan wij, eenvoudige loonslaven, maakt Williams alle kunst opzichtig deel van zijn eigen werk. Hoewel. Aanvankelijk doet hij maar wat. Zijn geglazuurde jaren in Take That, inclusief schreeuwende tieners en voorgekookte perspraat, duwen Williams als vanzelf richting de popcliché’s. Zuipen en snuiven. Meisjes voor één nacht. Rondhangen met Oasis, want de Gallaghers zijn halverwege de jaren negentig even de nieuwe Beatles. Het moet allemaal groots en meeslepend, maar Robbie Williams wordt er alleen dikker van.
Life thru a lens (1997) is Williams’ eerste soloplaat en het ontroerende Angels redt zijn carrière. Daarentegen is het fanfavoriet en concertopener Let me entertain you dat de weg wijst. In de clip is Williams geschminkt als Gene Simmons, bassist van Kiss. En da’s lachen. Het betekent: ook deze jongen stond vroeger voor de spiegel I was made for loving you met een tennisracket te playbacken. Williams brengt het even tongue-in-cheek als schaamteloos, ook een prima manier om serieuze rockers op je hand te krijgen. Zonder dik te worden. Op vervolgplaat I’ve been expecting you (1998) komt Kiss nogmaals voorbij. I look like Kiss, but without the make-up, zingt Williams in Stronger.
Daarnaast introduceert hij een ander pop-icoon waarvan het leuk lenen is : de gedistingeerde meneer in avondkleding die zijn drankje shaken, not stirred prefereert. Die dames met één blik tot de daad beweegt en ondertussen de planeet redt. Bond. James Bond. Sfeervolle hit Millennium is gebouwd rond een sample van You only live twice. In de clip herkennen we de befaamde beelden: snelle auto’s, paradijselijke oorden en vrouwelijk schoon dat opmerkelijk vaak een doctorstitel draagt. De foto’s op het hoesje – Williams in smoking - lijken gemaakt door een geweervizier, zoals in de openingstitels van de Bond-films.
Deze opzichtige flirt zal niet meer ophouden. Later, in het vrolijke Kids, zingt Williams: I’m an honorary Sean Connery – precies, de eerste Bond-vertolker. Die andere, Roger Moore, wordt genoemd in Handsome man. Niet verwonderlijk dat de media Williams tippen als de nieuwe Bond. Uiteindelijk gaat de baan naar Daniel Craig, maar op de making of-dvd van zijn laatste plaat imiteert Williams nog een andere kandidaat: Clive Owen uit de film King Arthur.“Excalibur, I’m ready,” rochelt Williams herhaaldelijk. Zijn studiopersoneel ligt in een deuk.
Met de stoere mannen in pak is het even gedaan als Sing when you’re winning (2000) verschijnt. Voor wie het wil zien, verbeeldt de clip van Rock DJ een wedergeboorte. Ten overstaan van vrouwelijke fans ontdoet Williams zich van al zijn kleren. Dat moet natuurlijk wèl vettig rock & roll: ook het vlees – stukje dijbeen, stukje schouderblad - komt er in de laatste minuut af. Lekker smerig, lekker tussendoor. Want met opvolger Swing when you’re winning (2001) zet Williams zijn citeerdrift uit het stijlboek voor grote jongens voort. De collectie covers van Frank Sinatra en zijn vriendjes – de zogeheten rat pack - is natuurlijk niks anders dan 007, 008 en 009 die gezellig liedjes zingen. Een interpretatie die het publiek pikt. Waar de kritische lat voor een jonge crooner als Michael Bublé hoog ligt, mag Williams zich onbekommerd vergrijpen aan klassiekers als It was a very good year, Well, did you evah en Mr. Bojangles. Het is immers Robbie. Die doet de dingen met een knipoog. En dat werkt aanstekelijk.
De èchte femme fatales melden zich. Althans, die met gevoel voor humor. Kylie Minogue leent zich voor een duet in het eerder genoemde Kids. En Nicole Kidman – die juist haar eigen theatergevoel heeft geëtaleerd in de film Moulin Rouge – zingt met Williams het liefdesliedje Somethin’ Stupid, bekend van Frank en Nancy Sinatra. Op volgende plaat Escapology (2002) is het de beurt aan een andere actrice: Daryl Hannah. Zij staat opnieuw in de schijnwerpers dankzij Quentin Tarantino’s Kill Bill, geldt daarmee als cool, en rijdt paard in de clip van Feel. Uiteraard blikt Hannah een beetje mysterieus voor zich uit. In een andere liedje, Me and my monkey, haalt Williams er nòg een schoonheid bij. Got tickets to see Sheena Easton, zingt hij. Overigens ook de vertolkster van een Bond-liedje. En het bevalt goed: Sheena was a blast, baby.
Netjes in het pak gehesen, Sinatra gezongen, beroemde vrouwen kirrend aan de zij – missie volbracht, zou held James Bond zeggen. Waar moet het nu heen met onze classy dude? Op laatste plaat Intensive care (2005) schiet Williams verschillende kanten op. Wederom kunnen we ons een filmpersonage in smoking voor de geest halen. Namelijk bij deze tekstregels in ballade Advertising space: I saw you at the gates, when Marlon Brando passed away. Hoewel Williams beweert dat het over Elvis gaat. Uitschieter Trippin’ noemt hij verrassend “een gangster-opera a la Snatch”. Elders komt Jocelyn Brown ter sprake. En wordt Aleister Crowley genoemd, een occulte praatjesmaker, sexfanaat en druggebruiker van honderd jaar geleden. Huh? Misschien heeft iemand Williams per ongeluk een boek gegeven.
Het hoesje is dan weer van tekenaar Frank Quitely, verantwoordelijk voor de stripreeksen New X-Men en All-Star Superman. Dat snappen we wèl. Williams riep zichzelf vorig jaar - half voor de grap - uit tot nieuwe King of Pop. Titelhouder Michael Jackson had “toch even niks te doen”. Zo iemand kan natuurlijk alle hulp van een superhelden-ontwerper gebruiken.
Het is diezelfde blije ironie die de Amerikanen houden voor arrogantie en zelfverheerlijking. Reden waarom Williams in de USA nauwelijks een voet aan de grond krijgt. Terwijl alles erop wijst dat daar z’n grote ambitie ligt: niemand gaat alleen voor het weer in L.A. wonen. Hij ontkent het, maar het liefst wil Williams een nummer één-plaat én een Oscar. Waarom ook niet? Barbra Streisand, Bing Crosby en – daar is-ie weer – Frank Sinatra gingen hem voor. Vorig jaar lukte het Jamie Foxx, nog zo’n acterende musicus. Het is wachten op dat ene offer he can’t refuse. Een interessant script over de maffia of iets met spionage, dan moet ook dat Robbie Williams lukken.

20-09-2006 om 00:00 geschreven door Eugène Baak  




E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


{TITEL_VRIJE_ZONE}


Blog als favoriet !

HET IS WEER TIJD OM TE RUSTEN

Rondvraag / Poll
Elvis bestiert de campingwinkel te Wuustwezel
Ja, maar alleen 's middags
Nee, te Reet
Ik ben helemaal klaar met het hebben van een mening
Bekijk resultaat



Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs