Warmte kan in technologische systemen op twee tegengestelde wijzen ontstaan waarvoor echter een twee vermogens causaliteit dient ingesteld : 1) door wrijving en elektrodynamische verliezen (eerste vermogen) : tgv. macroscopische beweging. Hierdoor gaat ze echter verloren in de omgeving waardoor ze onbruikbaar wordt 2) door koelingsreductie (tweede vermogen): tgv. microscopische beweging die het gevolg is van bewegingsinperking in een door zelfsturing gecontroleerd proces, waardoor ze wel - in het proces zelf - bruikbaar kan gemaakt worden voor opstuwing (naar Y toe) als ‘vrij van koeling gemaakte weerstandswarmte’. Deze kan ook hoger ingesteld worden per tijdseenheid dan het verlies uit het eerste vermogen. Het 'eerste' vermogen (lineaire causaliteit : empirische logica) kan enkel dienen voor het leveren van de energie en zal dus altijd warmteverlies noteren. Het 'tweede' vermogen daarentegen (cyclische causaliteit) - dat met het eerste tot integratie werd gebracht -  is in staat door 'verhoging van het potentiaalverschil' boven de 'ijkwaarde toestand', de thermische isolatie (van X,Y en Z) en de 'zelfsturing' een verdeling tot stand te brengen tussen 'vrij van koeling gemaakte warmte' voor opwaartse vloeistofdruk, en de nog resterende 'gekoelde weerstandswarmte' (neerwaartse vloeistofdruk). Dit ter uitbreiding van de beperking tgv. de 'empirische logica'.

Door het hier voorgestelde E.M.I. principe (Energie-Materie-Integratie)  - dat de invoering van een tweede tegengesteld vermogen noodzakelijk maakt - wordt het mogelijk dat tevens de eerste wet van de thermodynamica bruikbaar wordt in de energietechnologie (naar analogie met complementariteitsthese van Bohr). Het principe is daarom echter niet op te vatten als strijdig met de empirische - enkel kwantitatief bepaalde - technologie, maar wil er wel de kwalitatieve en noodzakelijke uitbreiding van zijn. Het 'empirisch' principe kan immers slechts beantwoorden aan de "tweede hoofdwet" van de thermodynamica, waardoor het - zonder deze uitbreiding naar de eerste hoofdwet toe (cyclische causaliteit) - niet in staat blijkt een zinvol humane toekomst te genereren, omdat b.v.b. de klimaatdoelstellingen - daardoor alleen - nooit kunnen gehaald worden. Het baseert zich daarvoor te absoluut binair op kwantitatief bepaald - zogenaamd positief - feitenmateriaal en toestanden uit de "waargenomen macroscopische werkelijkheid" waardoor het zich afsluit van de 'negatieve' informatie van 'de werkelijkheid zoals ze is' ook met inbegrip van haar 'microscopische' functies. Hierdoor werd nl. haar rationaliteit zelf niet onderzocht maar enkel aangenomen door de macroscopische waarneming ervan, die slechts op de positieve aanname ervan berust (op gewenning). Het verwerpt daardoor de negatieve tijdsinformatie die de werkelijkheid eveneens verstrekt in haar 'kwalitatieve conceptuele duiding'. Enerzijds gaat de noodzakelijke  'integratie' van deze twee tegengestelde waarden dus uit van de kwantitatief bepaalde  'open positieve informatie' van de waargenomen werkelijkheid maar anderzijds evenzeer van de kwalitatief bepaalde 'afgesloten negatieve informatie' van de 'verborgen golffunctie' (die ons verstrekt wordt door de mogelijkheid van zelfsturing tgv.de uitwisselbaarheid van vloeistofspanning en vloeistofstroom om dezelfde energie te kunnen behouden : zie verder). Door deze toevoeging (tijdsomkering) aan de lineaire causaliteit (tweede hoofdwet) wordt, in het techno-economisch proces, dan ook - op logische (humane) wijze de eerste hoofdwet (cyclische causaliteit) in de technologisch proces binnengehaald. Hierdoor wordt niet enkel meer het beperktere waarnemingsdenken van het individu, maar ook het gehele verklaringsdenken van de samenleving er als geheel noodzakelijk in betrokken.