Hier zijn we dan weer met een vervolg. Zullen we het eens hebben over de beruchte ex?
Ik beloof het kort te houden....;-)
Het begon ergens in april - mei 2009. Ik was al een paar jaar bevriend met zijn beste vriend T. Die zat bij me op school, al was A. me nog nooit opgevallen. T. en ik werkten samen als extra in een jongerencafé na school en zo leerde ik A. min of meer kennen die er ook werkte. Dit was zo'n jaar eerder in 2008. Echter A. en ik kwamen eigenlijk helemaal niet overeen.
Ik ben er een tijdje tussenuit geweest en een jaar later in 2009 besliste ik als tussenoplossing weer te gaan werken in het jongerencafé. T. werkte daar nog steeds, A. ook. Ik herinner me nog grapjes te maken met T. iets in de aard van 'oh boy die A. gaat 'blij' zijn mij terug te zien, die on me niet rieken of zien'. Kort voor ik er terug begon te werken ging ik de sfeer nog eens opsnuiven en ging ik er iets drinken. En daar stond hij dan, A. Toen ik hem passeerde kreeg ik de zin 'hey trut ik kan u wel hebben he' met en big smile erbij te horen. En daar gingen we dan.
We begonnen meer en meer te praten, bleek dat hij me enorm goed begreep. Hij mijn vertrouwen won in een tempo dat ik nog nooit had gezien. Al snel was het zo dat ik 's nachts uit bed kwam om nog even via mail of chat met hem te praten na een nachtje werken, of nog even smsen en omgekeerd. Op de meest vreemde uren, het maakte niet uit. Uren konden we praten, over alles. De vlinders volgden al snel, de klamme handjes ook, knikkende knieën, je kent het wel ;-) The whole nine yards! Afspreken alleen dierven we niet, het was altijd met zijn beste vriend en zijn vriendin erbij, al deden die geweldig goed hun best ons alleen te laten. Ongeveer een maand heeft dat spelletje geduurd, en toen was het zover. De meest geweldige eerste kus volgde, en vanaf dan was het niet meer ik, maar wij.
Het was die eerste echte, head over heels, true love, liefde dat iedereen bijblijft. Aangezien we beide in de horeca werkten, elkaar heel weinig zagen, gingen we 3 maanden later al samenwonen. Iedereen vond het te snel, bij ons ging het vanzelf. Een jaar en half ging alles vanzelf bij ons, we waren het perfecte koppel.
Maar ook het perfecte koppel heeft wel eens af te rekenen met barsten, en laat dat ons nu dood gedaan hebben. Ik kwam absoluut niet overeen met zijn schoonzus, wat de relatie voor hem en zijn broer moeilijk maakte. Hij nam me te vanzelfsprekend, vond alles wat ik voor hem deed maar normaal (ook al verzette ik hemel en aarde als het moest). Daarop stopte ik ook met de kleine dingen te doen en voor je het beseft... leef je naast elkaar. En daar gaat je relatie. Toen we dat eindelijk beseften, was het te laat.We vonden de weg naar elkaar niet meer. Dus we gingen uit elkaar. 4 maart 2011 omstreeks 21u. Het staat nog steeds in mijn geheugen gebrand.
Ik ging terug thuis wonen en probeerde verder te gaan. Maanden lang huilen, niet eten, niet slapen, ronduit niet functioneren. Net zoals het de echte liefde was, was het ook het echte LDVD.
Ondertussen zijn we 1jaar 6maanden en 6dagen verder, en ik ben er nog steeds niet over. Het is me al gelukt het één en ander bij te leggen met de schoonzus, met hem... Maar een relatie, ik denk niet dat die er nog inzit. Hoeveel pijn dat ook doet.
In dat jaar en half heb ik wel de poging gewaagd met iemand niet, maar de nieuwe was gewoon A. niet, het was niet dezelfde band, niet dezelfde liefde. Het lukte niet. Kort na die relatie stopte, kam A. ineens terug. Uit het niets, zonder waarschuwing, midden in mijn verhuis terwijl mijn hoofd ergens helemaal anders was. En dat heb ik verpest en daar heb ik nog steeds spijt van. De angst opnieuw zo af te zien, de angst voor dezelfde fouten, de angst mijn idealen weer op te geven waar ik terug zo hard aan gewerkt had, heeft me verlamd. Ik was niet meer in staat te luisteren naar mijn hart.
Zowel hij en ik hebben heel veel geleerd uit onze tijd samen, maar ook uit onze tijd apart. We hebben beiden een beetje gewerkt aan onze eigen minpunten. Nu ik een paar maanden later terug de tijd en ruimte heb om hoofd en hart met elkaar af te stemmen, kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Ik had hem toen niet mogen laten gaan. Maar zoals hij mij zei toen ik op die plaats stond (ik ben vroeger zelf ook een paar keer terug gegaan omdat ik hem terugwou) dat hij niet klaar was, even tijd nodig had om alles te plaatsen, het te druk had... Zou hij dan geen begrip moeten hebben voor die ene keer dat ik het nu eens tegen hem zei?
Nu praten we nog, via mail... Als ik hem tegenkom krijg ik nog steeds het koud zweet en dezelfde knikkende knieën als het onverwachts is. Als het verwacht weerzien is, dan ben ik al een paar dagen ervoor zenuwachtig.
Elke dag is een opdracht om hem niets te laten weten, hem niets te sturen, hem niet te willen horen. Elke dag is een strijd, nog steeds.
Een tijdje geleden had ik zelfs beslist geen vrienden meer te zijn, geen contact meer, niets. Maar ik voelde me toen nog slechter dan nu, dus dan maar verder als vrienden. En ja... je weet maar nooit.
Dus voor alle hopeloze zielen out there, de echte ware liefde bestaat nog. Het fabeltje 'je komt the one maar 1 keer in je leven tegen en dan weet je dat gewoon' is geen fabeltje, dat klopt. En eens je dat tegenkomt, praat met elkaar. Heb elkaar lief, neem elkaar niet vanzelfsprekend, doe wat water bij de wijn en vooral... niet opgeven als het eens moeilijk wordt en hem al zeker niet afwijzen als hij terugkomt.
Because guess what? A year and a half later... it still bites you in the ass if you don't ;-)
Als je iemand graag ziet, van iemand houdt, dan zou dat genoeg moeten zijn. Koester de kleine dingen, koester dat gevoel. You only get it once.
Ik ben Kira
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 10/02/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: films, muziek, uit eten gaan, terrasje doen, iets drinken met de vrienden, is een danske placeren. the ordinary city lif.
ik kan u wel hebben he' met en big smile erbij te horen.
