In het spoort van Bolivar, of toch een klein beetje.
Na 2 weken elke dag werken moest ik er wel even uit. En hoe? In Ecuador moet dat al spectaculair zijn en dat was het ook.
Voor ik vertrok naar Ecuador kocht ik het boek de generaal in zijn labyrint van Gabriel Garcia Marquez. Het boek vertelt het verhaal van Generaal Simon Bolivar de legendarische vrijheidsstrijder van Zuid- Amerika. Ik ben aan het boek een aantal weken voor ik er even tussen uit moest begonnen en ben geëindigd op een speciale plaats.
Mijn reis voerde mij de eerste dag richting Ambato een stad in het midden maar niet zo hoog in Andes. De reis begon al goed toen ik door de Calle S. Bolivar reed. Vandaar nam ik de bus naar Guaranda een stadje op 2600m hoogte volgens de Lonelyplanet en dat was het ook. Een rit van 99 km lang waar we meer dan 2 uur hebben over gedaan. De weg lijd ons (mij en mijn sympathieke Ecuadoriaanse buur op stoel 3 en 4 vooraan in de bus) langs eerst langs de eerste fincas, een lokaal woord voor een klein boerderijtje, die ik in de Andes tegen kom. Geen bananen en maniok meer maar patatten en bonen. Hoe hoger we gaan hoe moeilijker ik het krijg en lastiger het word met de hoogte. Op zo een 3800m zijn is alles verdwenen en is er allen maar steen meer over en zag ik hier en daar wat sneeuw. Het begon een heuse berg rit te worden. Op zo een 4000m passeren we de Chimborazo een vulkaan die ik van plan was te bezoeken. Maar zo als ongeveer altijd zit de top in de wolken. De weg naar beneden is veel korten en logischerwijs ook veel steiler. De chauffeur rijd verschrikkelijk traag niet allen om zijn remmen te sparen maar ook omdat we in een dichte mist terecht waren gekomen. Tekens wanneer meneer de chauffeur remde branden er een lichtje in een klein kistje boven hem waar een Maria figuurtje was geplakt. Later hoorden ik van iemand dat er gemiddeld 70 doden vallen per dag in het Ecuadoriaanse verkeer. Voornamelijk in het openbaar vervoer. Heb ik geluk gehad?
Ik kwam aan in Guaranda (hoofdstad van de provincie Bolivar) nam afscheid van mijn mede rijziger en zocht mijn hostel op. Mooi kamer en leuk hostel. Allen was ik de enigste. Toen ik s avonds door de straten van Guaranda wandelde op zoek achter eten was ik ook de enige. Het was zondag en dat betekend blijkbaar niemand op straat.
De volgende ochtend begon mijn dag met een lekker ontbijt met de lokale beroemde kaas. Zo speciaal was hij niet, niet meer dan wat Gouda speciaal is. maar het geheel was wel lekker. Na mijn ontbijt zette ik mij in het park. De naam van het park, ge kunt het misschien al raden, Simon Bolivar. Ik zette mij naast het, denk ik, bronzen beeld van Bolivar. Hier las ik de laatste paginas van het boek en onthouden vooral deze in.
Dan zullen we de Chimborazo beklimmen en op de besneeuwde toppen de driekleur van het grote Latijns- Amerika planten, dat tot in alle eeuwigheid verenigt en vrij zal zijn
Bolivar stierf op 1830, de eerste man op de besneeuwde toppen was in 1880. 50 jaar na Bolivars dood. Hij had hem wel beklommen maar blijkbaar nooit de top gehaald. Toch zij hij dit: Mi delirio sobre el Chimbarazo- Simon Bolivar. Wat zo goed betekend als mijn hallucinaties op de Chimborazo. Hoog dus.
Die dag bezocht ik Salinas een dorpje op 3600 m. het staat aangeschreven als een historisch waardevolle stad omwille van zijn zoutmijnen. Ik vond het eigenlijk dikke zever. Er is eigenlijk niet veel te zien. Het was wel goed om al even aan de hoogte te wennen.
De volgende dag pakten ik mijn spullen en ging naar de Terminal. Hier nam ik de bus voor een Symbolische dollar naar de ingang van het nationaal park. Ik werd afgezet op +/-3800m vandaar ging ik het park binnen opzoek naar mijn vulkaan die zoals gewoonlijk in de wolken zat. Ik ging hoger en hoger. Hoger en hoger. Fysiek was het niet echt zwaar maar de lucht. Als ge het lucht kunt noemen. Af en toe trok de mist op en kon ik eens wat zien. En kwam ik leven tegen. Ongeveer half verwegen kwam ik de eerste andere bezoeks tegen tot mijn grootste verbazing BELGEN. Hij was van Brussel en zij was van Luik. Engels praten dus. Van hem kreeg ik wast Cocabladeren om wat op te kauwen. Ranzig maar het helpt effectief. Of het nu in het hoofd zit of niet. Het helpt. Samen gingen we verder naar de eerste refugié op 4800m. Ondertussen waren we al een bus toeristen tegen gekomen die alleen maar de laatste 200 m deden naar de laatste refugié en dus eigenlijk niets zagen.
Aan deze refugié op 4800m kwamen we toch weeral een beetje verbazen weer een Belg tegen van Turnhout. Samen trokken we naar de volgende refugié op 5000m. een beetje fier mag ik toch zeggen dat ik de eerste was. Op de laatste 200 m heb ik meer dan 30 gedenk bordjes gezien van omgekomen klimmers. De laatste kilometer naar de top is dan ook op een helling van 50% - dat heb ik dus niet gedaan. De Chimborazo zou ook de hoogste berg zijn vanuit het midden van de aarde gemeten. Na de klim en genoten t hebben van de Chimborazo in de wolken reden we voor 10 dollar/3 personen naar Riobamba een uitstekende deal zeker nadat de chauffeur nu en dan is halt hield en we konden genieten van het mooie landschap en af en toe eens wat wandelen. Ook hebbe we af en toe wat uitleg gekregen bij oude Inca ruïnes en een agua con gas del vulcan.
Toen we in Riobamba s avonds incheckten hadden en een op zoek gingen naar een goeie pizza begon het te regen. Zwarte regen. As regen. VULKAAN REGEN. Na de pizza ben ik nog even op zoek geweest achter internet en ontdekte ik dat de vulkaan niet op 50 km van Puyo weer actief was. De vulkaan die ik een paar weken voordien had beklommen en dus dan ook actief was. De volgende ochtend na een goed ontbijt en een warme douche haasten ik mij naar Banos het stadje onderaan de voet van de vulkaan. Een tocht van 1,5 uur heel de tijd in de asregen. de ramen van de bus waren zo vuil dat zelfs de Ecuadorianen op bus begonnen ongerust te worden en vroegen even te stoppen. Maar nee we reiden gewoon door, denk er aan gemiddeld 70 doden per dag in het Ecuadoriaanse verkeer. In Banos veilig en wel aangekomen stapte ik uit en ging op zoek. Na hier en daar is gevraagd te hebben bleek de vulkaan ook in de wolken te zitten. Toch was de aswolk van blijkbaar 8 km hoog wel te zien. Ikbesloot dan maar mijn tocht naar mijn thuisbasis verder te zetten richting Puyo. Maar het was toch een mooi niet gepland eind van mijn trip.
