Klokslag zeven uur blafte mijn deurbel. Echt waar, mijn deurbel maakte het geluid van een blaffende hond, met name “Woef! Woef!”. Zo is het al eens voorgevallen dat een vriendin van me, die op bezoek was en een heilige schrik heeft van honden, het spontaan in haar broek deed toen de postbode aanbelde met een aangetekende zending. Dit zou nog niet zo erg geweest zijn moest het enkel bij haar broek gebleven zijn, ook mijn zetel werd nat. Tjonge, dat mens kon letterlijk een stukje zeiken! Moest er ergens in de buurt toevallig een bosbrand gewoed hebben, ze had hem allicht kunnen blussen. Maar goed, waar zat ik nu? Achter mijn computer dus. En de deurbel ging. Als een hazenwind met een staaf dynamiet in zijn achterste liep ik de vierenzestig treden naar beneden, waarbij ik op de overloop van mijn onderbuurvrouw struikelde over een paar All-Stars die, afgeleid uit de staat waarin ze zich bevonden, onvermijdelijk een middelzwaar bombardement tijdens de Tweede Wereldoorlog op het nippertje hadden overleefd. Desondanks dit toch nog heelhuids beneden toegekomen, opende ik de gifgroene voordeur van het ietwat vervallen appartementsgebouw dat ik bewoonde. Het was, net zoals ik had verwacht, Ellen die bij me had aangebeld; ik herkende haar omwille van de foto die ze me eerder had doorgestuurd. Ze zag er niet slecht uit, enkel haar kapsel was voor verbetering vatbaar en kon nog best vergeleken worden met een bussel verlepte prei. Haar blonde lokken hingen verdroogd langs haar gezicht.

‘Hoi, ik ben Elke’, sprak ze me toe terwijl ze glimlachte. Ze had mooie, witte tanden die glimmend op één rij stonden en sprekende, blauwe ogen die werden gemarkeerd door middel van een streepje zwarte eyeliner. Ze droeg een blauwe, nauwsluitende jeans en een strak zwart haltertopje.

‘Ik ben Andy’, antwoordde ik, ‘volg me maar naar boven’.

Op mijn piepkleine studiootje gearriveerd, liet ik haar plaatsnemen in die zetel die ooit door die vriendin van me, Janeth, was volgeplast. Intussen was die zitplaats uiteraard reeds terug droog, enkel een verkleurde met bruin omrande plek in de groene stof verried het verleden. Nu ik eraan terug denk, Janeth had trouwens wel meer onhebbelijke gewoonten, die steeds wat te maken hadden met het ongepast verliezen van vocht. Zo gebeurde het een keer, dat ze me vroeg of ik haar even van Mechelen naar Kontich wilde brengen, het waren toen betere tijden en ik reed nog met mijn BMW M3. Onderweg kreeg ze vloeibare diarree, zomaar voor de lol. Ik bedoel, zonder enige reden scheet ze de passagierszetel van m’n auto vol. Het heeft me nadien achttienhonderd Euro gekost om een nieuwe stoel te laten monteren. Wat later, toen ik reeds in Antwerpen woonde, werd ik op een zaterdagnacht omstreeks twee uur wakker van het geblaf van mijn deurbel. Wie bleek er aan te bellen? Precies, Janeth! Ze was zo dronken als het rendier van de kerstman op paasmaandag, en ze vroeg of ze niet mocht blijven slapen want er reden geen treinen meer van Antwerpen naar Mechelen. Ik stemde toe, ten eerste omdat ze allicht gelijk had; indien ik me niet vergiste reed de laatste trein inderdaad rond halfeen. Ten tweede omdat, in geval er toch nog een trein zou rijden, ze allicht te bezopen was het station nog te vinden en àls ze dit zou vinden, misschien met haar benevelde kop per abuis op de trein richting Brugge terecht zou komen. Ten derde maakte me het geen meter uit of ze nu wel of niet op de zetel zou blijven slapen. Nu ik erover nadenk, het zou me ook geen meter hebben uitgemaakt indien ze met haar benevelde kop ergens in Brugge of desnoods ergens in Zuid – Afrika zou terecht komen. Maar goed, we dwalen af. Janeth bleef dus slapen die avond. Zij was toen nog een tweeëntwintigjarige meid (ondertussen is ze reeds drieëntwintig) en half Belgisch, half Filippijns. Ze was ongeveer een meter zestig groot en ik gok erop dat ze rond de vijftig kilo woog. Lange, zwarte haren. Twee benen, redelijk mooi van vorm doch het rechter ontsierd door een afdruk van de zool van een strijkijzer. (Naar het schijnt heeft haar broer deze daar ooit toegebracht toen hij boos was op haar. Waarom hij boos was, heb ik nooit geweten. Haar broer John was een agressieve, lelijke klootzak. En diens vriendin leek wel een Oostcanadese zeekoe; ik schatte haar op honderd vijftig kilo. Bovendien was ze ook lelijk. Erika noemde ze, die vriendin. Ze reed met een oude Volkswagen Polo die, telkens wanneer ze er plaats in nam, sterk schuin ging hellen. John reed niet, wel was hij al een keer of twintig gezakt voor zijn rijexamen. De laatste keer omdat de examinator, na een aanrijding met een betonnen bloembak, door de voorruit werd gekatapulteerd. Hij had namelijk zijn veiligheidsgordel reeds losgedaan omdat John na een, overigens zo goed als foutloos parcours, terug op de parking van het examencentrum was gestopt. Plots riep John echter uit: ‘Die Opel Corsa’s van de rijschool zijn geen cent waard en ik zal het bewijzen ook!’ waarna hij met piepende banden terug vertrok en volgas op het desbetreffende bloembak afstevende en enige tellen later de examinator tussen de geraniums terechtkwam. Ook had John eens de keuken van de ouderlijke woning met de blote vuist zowat kort en klein geslagen, nadat zijn moeder hem had verteld dat hij beter wat minder pintjes zou drinken en op zoek zou gaan naar werk. Achter zijn rug noemde ik hem dan ook John Beton; in zijn gezicht durfde ik dit niet. Ik had hem ooit (nog niet zo lang geleden overigens) drie mannen en een kapstok zien aftroeven omdat iemand hem ‘lomperik’ had genoemd. Dat gebeurde in café Tuc Tuc in Mechelen. Tijdens dat gevecht was hij evenwel zijn bril verloren, waardoor zijn visuele capaciteiten niet meer waren wat ze moesten zijn en hij bijgevolg dacht dat de kapstok hem stond uit te lachen. Ook heeft hij ooit een ganse marktkraam gesloopt omdat hij dacht dat de eigenaar ervan zijn vriendin Erika uitmaakte. Het slachtoffer, een groenten- en fruitboer uit Walem, deed nadien zijn beklag in het weekblad Blik: ‘Ik vroeg gewoon: “een zuur pruim, madam?” en die kerel dacht dat ik zijn vriendin zuurpruim had genoemd!’ Ik bedoel, je zou voor minder schrik hebben iemand in zijn gezicht John Beton te noemen, niet?)

Maar goed, ik was aan het uitleggen in welke gênante situaties zijn zus Janeth allerhande lichaamsvochten verloor. Die zaterdagnacht bleef ze dus met een flink stuk in haar voeten bij mij op de sofa slapen. Terwijl ik voor haar en mezelf een kopje thee bereidde, begon zij zich in mijn piepkleine woonkamer annex keuken, tezamen zo’n twintig vierkante meter groot, deels te ontkleden met bruuske, vierkante bewegingen eigen aan een dronken persoon. Haar ene schoen belandde, met sok en al, onder de salontafel en de andere tot in de badkamer (de deur stond open, vandaar), haar jeans belandde op een haar na in de pot dewelke ik op het vuur had gezet om water te koken (mijn waterkoker had de geest gegeven, vandaar) en haar beha, die ze had uitgetrokken zonder zichzelve van haar blouse te ontdoen, achter de sofa, toen reeds mét urinevlek. De sofa bedoel ik dan, niet de beha. Misschien eveneens de beha, zo nauw had ik het stuk lingerie niet bekeken. Daar zat ze dan; met één tiet uit haar witte blouse en haar benen wijd zodat haar foef uit haar string (van het merk Hello Kitty) kwam piepen. In no time bereikte ik dezelfde temperatuur dan de pot water die op het elektrische vuur stond te pruttelen en dat was te zien aan de erectie die zich in mijn grijze boxershort (van het merk Mexx, Carrefour) aftekende. Toen dacht ik er pas aan, dat ik even tevoren, in mijn slaapdronkenschap, vergeten was enige kledij aan te trekken alvorens aan de afdaling van de vierenzestig treden te beginnen. Uitgezonderd mijn boxershort droeg ik dus niets.

‘Je hebt een stijve’, lalde Janeth.

‘Nu je het zegt’, antwoordde ik.

‘kom hier en neuk me.’ Met haar linkerhand wilde ze haar string opzij trekken zodat ik vrije toegang zou hebben tot haar flamoes, maar die hing dus reeds opzij. En haar hand onder het bloed. ‘Shit, ik begin te menstrueren. Heb jij toevallig maandverband in huis?’

Maandverband had ik uiteraard niet in huis, wat zou ik ermee aanvangen? Nu zat er dus dankzij haar niet alleen een urinevlek, maar ook nog meerdere bloedvlekken in mijn sofa. Wat zou het volgende keer worden? Snot?

Maar goed, we dwalen af. Heden zat dus Ellen in het bevlekte zitmeubel. Ik vroeg haar of ze wat wenste te drinken.

‘Wat heb je zoal in huis?’ vroeg ze.

‘Eigenlijk enkel nog water van de kraan, thee of koffie’, antwoordde ik naar waarheid.

‘Wat voor thee is het?’

Jezus Christus, was het voor de trut nog niet gelijk welke thee het was! ‘Ik heb zwarte thee van het merk Lipton, groene thee van het merk Twinings en vanillethee van het merk Lord Nelson’, antwoordde ik.

‘Doe maar een zwarte Lipton’ zei ze, ‘met twee klontjes suiker en een wolkje melk graag.’

Een wolkje melk. De persoon die deze uitdrukking heeft uitgevonden, mag men voor mijn part aan de hoogste boom knopen. Wolken behoren in de lucht te hangen, niet in koffie, thee of andere melkhoudende dranken. Enfin, ik kookte water met mijn inmiddels nieuw aangeschafte waterkoker en bereidde haar de gevraagde drank. Zelf nam ik een vanillethee van Lord Nelson. Lord Nelson is overigens eveneens een café aan de Wollemarkt in Mechelen waar ik eens na het consumeren van teveel Duvels in een plantenbak heb gekotst, doch dit slechts terzijde. Ik denk trouwens niet dat café Lord Nelson ook maar iets te maken heeft met de gelijknamige thee. Lord Nelson was trouwens een echte piraat, zo één met een lapje voor zijn oog en een haak op de plaats waar bij z’n geboorte nog een hand zat. Horatio Nelson, zoals hij in werkelijkheid noemde, verloor namelijk in 1794 het zicht van zijn rechteroog bij een gevecht te Corsica. Drie jaren later werd zijn rechterhand verbrijzeld door een musketkogel toen hij een Spaanse zilvervloot wilde kapen voor de kust van Tenerife. En desondanks het feit dat hij een zeepiraat was, kotste hij geregeld zijn kajuit onder omdat hij aan zeeziekte leed. Al deze informatie kan je lezen vooraan in de spijskaart van café Lord Nelson.

Goed, terug naar de sollicitante nu. Het was immers de bedoeling dat Ellen voor me aan de slag ging als escortemeisje, niet als piratenmeisje of iets dergelijks. Desondanks het feit dat ik het gesprek niet had voorbereid, ondervroeg ik haar als was ik een professionele hoerenronselaar. Zo kwam ik te weten dat haar geboortedatum 12 maart 1984 was, wat haar zesentwintig jaren oud maakte, dat zij voordien had gewerkt in een club in Gent (ze had ook wel een Oostvlaams accent), dat ze één meter zesenzestig groot was en vijftig kilo woog, een tatoeage op haar arm had in de vorm van een lief hondje en aan de slag wenste als escorte omdat ze naar eigen zeggen seksverslaafd was. Nadien nam ik nog enige foto’s van haar, teneinde deze later bij advertenties die ik op het internet zou plaatsen te voegen.

‘Zo, dat was het dan, ik bel je op van zodra we van start kunnen gaan met de escorteservice’, zei ik op den duur terwijl ik opstond teneinde haar uit te laten.

‘Hoezo, dient er niet eerst een praktische test gedaan te worden dan?’

‘Praktische test? Hoe bedoel je?’

‘Moet je niet eerst een testritje doen? Nagaan of ik wel geschikt ben voor de job?’ Terwijl ze dit zei, begon ze zichzelve uit te kleden.

‘Ik… ik geloof je’, stotterde ik, terwijl ik naar haar inmiddels naakte lichaam staarde. De tepels van haar nagenoeg perfectgevormde, mooie borstjes priemden naar voren. Haar heuveltje was kaalgeschoren, ze was de eigenares van een mooi lichaam. ‘En daarbij komt dan nog, dat ik geen testritten doe zonder de bijpassende rubbertjes. Ik bedoel, ik heb geen condooms meer in huis.’

‘Is niet erg, hijgde ze opgewonden, ‘dan doen we het toch gewoon zonder? Ik wil alleen niet dat je in m’n poesje of m’n gezicht klaarkomt, spuit het maar over m’n hele lichaam, ja?’

Enfin, we gingen van hupsakee, in mijn bevlekte sofa. Terwijl we het op z’n hondjes deden, merkte ik echter op dat ze volop in mijn zitmeubel aan het kwijlen was, en nu had ik er genoeg van. Ik zou haar hier en nu straffen voor al het leed dat mijn zetel reeds was aangedaan. Toen ik voelde dat het bijna ging komen, trok ik mijn lid terug uit haar en maakte ‘klaarkomgeluiden’ terwijl ik zonder geluid op haar billen spuwde.

Toen zij zich vervolgens omdraaide, spoot ik mijn volle lading in haar gezicht.

‘Kleed je maar aan, je mag gaan nu’, sprak ik haar toe, ‘en by the way, je mascara is een beetje uitgelopen.’

16-09-2010 om 14:42 geschreven door Stefan Lambrechts  

Die middag bleek er tussen mijn smos hesp enkel hesp te zitten. Geen mayonaise, sla, komkommerschijfjes, hardgekookt ei of plakjes tomaat. Kortom, geen smos. In feite was het dus een broodje hesp. Mijn collega Anne Wally (geen familie van), die wilde dat haar mooie lijntje de moeite waard bleef om naar te kijken en zoals iedere middag een ‘broodje gezond’ had besteld, kwam dan weer verbijsterd tot de conclusie dat tussen haar halve, bruine baguette helemaal niets lag. Uiteraard nam ik de telefoon om de broodjeszaak die dit had geleverd te contacteren, hoe zou je zelf zijn. Vervolgens kreeg ik een hele uitleg waarom de leveringen die dag in het honderd liepen.

De nacht tevoren was er ingebroken geweest. Vermoedelijk hadden de daders met behulp van een boemkool of knalselder een gat in de muur gemaakt, wat in feite nogal stom was omdat het slot van de deur er één was die zelfs het kleinste kind forceren kon. Maar goed, in de muur was dus nu een flinke bres geslagen. Uit de voorraadkasten en de koeltoog waren allerlei voedingswaren verdwenen. Allicht waren de daders moslims, want in feite hadden ze enkel uit varkensvlees bestaande vleeswaren in de zaak gelaten. En de broodjes, die waren nog niet gebakken.

De eigenaar had de volgende ochtend in allerijl zijn gat gedicht met beton. Het gat dat in de muur zat, niet zijn gat. Mijn excuses. Vervolgens had hij met zijn gsm (zijn vaste toestel in de zaak was eveneens meegenomen, vandaar) naar Groenteboer Verselder en Zonen gebeld om een spoedbestelling door te geven. Onderweg met de bestelwagen werd de groenteboer tegengehouden door een trio Hongaren die met hun Opel Omega aan de kant stonden vanwege een lekke band. (Tenminste; hij dacht dat het Hongaren waren; ze roken namelijk naar goulash). Toen vader Verselder uit zijn bestelwagen stapte om een kijkje te gaan nemen, behulpzaam als hij was, gingen ze er echter vandoor met zijn bestelwagen vol groenten. Daarna huilde de groenteboer tranen met tuiten; de bestelwagen was namelijk een antieke Renault Dauphine die nog een familie-erfstuk was. Bovendien had men bij het wegscheuren hiermee over de tenen van zijn rechtervoet gereden. En wanneer hij zowel emotionele als fysieke pijn leed, kon de arme Verselder zijn tranen niet meer bedwingen, ook al was hij voor het overige een echte vent. ‘Nooit eet ik nog goulash’, was later die dag het eerste wat hij bij de politie verklaarde.

Toen ik hem vroeg waarom hij dan zelf niet gaan winkelen was voor de nodige groenten en dergelijke, kreeg ik nieuwe verklaringen. Hij was een Vietnamveteraan en terwijl hij ginds tijdens een geheime missie een inlandse aan verhoren was, werd er plots een granaat gegooid. Enige tellen later vlogen zijn benen door de lucht en dat was niet normaal. Zeker wanneer je meerekende dat hijzelf nog in bed lag (in Vietnam was het de gewoonte dat verhoren al liggend doorgingen, vandaar). Enfin, om een lang verhaal kort te maken, hij kreeg kunstbenen waarmee hij na enige training aardig uit de voeten kon. De avond tevoren had hij echter te dicht bij de verwarming gezeten en waren zijn kunstbenen gesmolten. Vandaar dat hij zelf niet kon gaan winkelen.

Enigszins onder de indruk van dit verhaal beëindigde ik het telefoongesprek.

‘En, brengt hij nieuwe broodjes?’ vroeg Anne Wally.

‘Ik weet niet, bel zelf maar terug om het te vragen…’

‘Ja zeg, lik m’n reet!’

‘Oké’, antwoordde ik, ze had immers een lekker kontje, wat een goed alternatief was voor een broodje met enkel hesp.

16-09-2010 om 14:40 geschreven door Stefan Lambrechts  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

16-09-2010 om 14:32 geschreven door