Na dit hele avontuur was er 1 iets dat nog op mijn lijstje ontbrak. Ik had namelijk al heel wat cd's, maar ik had nog geen enkel gesigneerd exemplaar. Ik zag dat er op 2 november een signeersessie was in Bilbao, en daar mocht ik natuurlijk niet op ontbreken. Wat zijn 9u op een bus dan ook? Dus op 1 november rond 15u zat ik op de bus. Het maakte me niet uit dat ik een les Spaans miste, want ik zou toch de hele tijd tussen de spanjaarden zitten. Ook de leerkracht vond het een prima oefening voor mij. Rond 22u kwam ik uiteindelijk in Bilbao aan, en ik werd opgehaald door een vriend die daar woont. Bij hem zou ik de nacht doorbrengen en we zouden de dag erna samen naar de signeersessie gaan. Het toeval wilde dat ook net die dag een concert was, dus ik had ook m'n ticket voor het concert bij de hand. Rond 10u zijn we dan uiteindelijk naar de zaal vertrokken. Eenmaal aangekomen kregen we ons nummer om 's avonds een rij te kunnen maken. Rond 12u zijn we uiteindelijk naar FNAC gegaan om de rij te maken voor de signeersessie. Er waren zo'n 6 mensen voor ons aan het aanschuiven. Er was een gezellige sfeer. Na een tijdje kwamen meer en meer mensen wachten. Ook kwamen er mensen voor ons zitten, voor wie plaats werd gehouden. Dat was voor mijn vrienden en ik iets minder fijn, want wij zaten daar al een tijdje te wachten en uiteindelijk zouden we toch moeten wachten om binnen te mogen. Op een bepaald moment hoorden we gefluister van mensen in het begin van de rij. Bleek dat Auryn via de achterdeur binnengekomen was in FNAC. Na een aantal kreten van een mensen die binnen konden kijken in de winkel wisten we het zeker. Daarna liet de security van de FNAC ons in groepen van 15 naar binnen. Na 2 groepen zonder problemen kwam een groep waar slechts 14 mensen naar binnen gingen. Er ontbrak nog een persoon. Niemand wilde natuurlijk alleen naar binnen. Uiteindelijk zei de mama van de vriend waarbij ik was blijven slapen dat ik hen nog nooit echt ontmoet had en dat ik het nu moest doen... Ik ben dus alleen naar binnen gegaan. Eenmaal binnen moest ik opnieuw in een rij gaan staan. Maar door de zenuwen en de zin om hen eindelijk van dichtbij te zien ben ik naast de rij gaan staan. Ik had daar zo'n mooi zicht, haha. Na een tijdje had Carlos me gezien, en stootte hij tegen Blas, die naast hem zat. En hij schreeuwde bijna de hele FNAC bij elkaar: MIRA, SOPHIEBELGIUM (Kijk, Sophiebelgium (mijn naam in twitter)) Daar stond ik dan met een tomatenrood gezicht. Ik ben heel snel in de rij gaan staan, terwijl Blas en Carlos luidop aan het lachen waren. Wat een eerste kennismaking! haha. Na een tijdje aanschuiven in de rij was het dan uiteindelijk mijn beurt om de cd te laten signeren. Carlos was de eerste die me begroette. Hola, Sophiebelgium. Met een grote glimlach en een POR FIN (eindelijk) gaf ik een grote knuffel aan Álvaro. Daarna was Carlos aan de beurt, dan Blas, Dani en als laatste David. Na de knuffels en kussen die erbij horen mocht ik voor het eerst op de foto met hen. Ik was zo blij dat ik zelfs mijn gesigneerde cd vergat waardoor ik opnieuw met een rood hoofd terug moest keren. Na dit alles was het opnieuw tijd om een rij te vormen, maar nu voor het concert. Omdat we nu al wat verhalen te vertellen hadden, duurde het wachten niet zo lang. In het concert keken ze allemaal naar mij en nu kenden ze me ook persoonlijk.  Na het concert zijn we naar huis gegaan om te slapen want het was een uitputtende dag. De volgende dag om 10u 's morgens nam ik de bus naar Barcelona waar ik rond 19u weer aankwam. Het was een geslaagd weekend dat voor herhaling vatbaar was.