Ik wist al vroeg dat ik anders was dan anderen. Buitenbeentje, verlegen, stil, observerend... Tot mijn 19e wist ik niet wat er met mij scheelde, totdat mijn toenmalige beste vriend het woord hoogsensitief liet vallen. Alles werd plots duidelijk. 

Maar het lastigste moest nog komen: ermee leren omgaan. Emoties beheersen is moeilijker dan ik dacht. 

Niemand begreep waarom ik sneller boos of verdrietig werd. Ik ging (en ga nog steeds) door een hel als ik heftige emoties ervaar. 

Men moet met heel veel dingen rekening houden, maar dat is niet altijd even makkelijk. En omdat het niet makkelijk is voor de mensen rondom mij, krijg ik vaak te maken met onbegrip. Van al mijn "kenmerken" kan ik intussen al een heel boek schrijven, ik kan soms zelf niet om met mezelf. Als ik het nog niet eens onder controle krijg, hoe kunnen mensen mij dan begrijpen of helpen? Het is een dagelijkse sleur: wat zal ik nu weer meemaken, wat wordt er vandaag tegen me gezegd, ... Mijn humeur is even verrassend als het weerbericht. Het kan veranderen van stralende zon naar donderwolken. 

Maar ik hou me overeind aan mijn muziek en mijn vriend. Er bestaat geen enkele andere persoon die me beter kent dan hij (zelf beter dan ik mezelf ken). Een schat van een kerel...een veel te goed mens. Dankzij hem probeer ik er nu beter mee om te gaan, al is het verdomd moeilijk om elke dag zoveel energie op te brengen voor zo'n ingewikkeld "mankementje" (zoals ik het zelf noem).