Is me dat even anders gelopen. Valentijn heeft me lang een wrange smaak bezorgd. En niet omdat het me herinnerde aan mijn echtgenoot die zijn gezin meer kwaad dan goed gedaan heeft, maar omdat het mij een gevoel van falen gaf. Ik heb nog lang na de scheiding willen vasthouden aan de herinnering aan die oorspronkelijke droom. Ik had graag oud willen worden met mijn partner in crime. Valentijn herinnerde me er elk jaar aan dat ik er niet in geslaagd ben om die droom te verwezenlijken. En ja, ik weet het wel, it takes two to tango maar toch.. 

Vandaag sta ik in elk opzicht heel ver van die valentijnsdag 1986. 

Het is een fijne dag geweest, zonder nare gedachten. Integendeel. Ik heb een nieuwe partner in crime en hoewel ik niet weet of ik met hem oud zal worden voel ik me toch super goed in mijn vel. Die no-nonsense man, zorgzaam en met een fantastisch gevoel voor humor, heeft moeiteloos alle trieste herinneringen overschreven. Hij wenste me vier dagen geleden een "Happy Valeriaan" en alleen al daarmee verovert hij mijn hart.  Als het aan mij ligt worden we samen oud. Ik zie het helemaal zitten.