En wie ben ik?

Vandaag, op mijn 51ste verjaardag, kan ik een mooie evaluatie maken. Ik kan heel eerlijk zeggen dat ik gelukkig ben. Er stonden altijd heel veel rozen op mijn pad, maar het waren nooit rozen zonder scherpe doornen. Ik draag de littekens, zowel de zichtbare als de onzichtbare. Ze zijn op dit punt in mijn leven meer een bron van kracht dan wat dan ook. Een geruststelling dat ik taai en sterk genoeg ben om tegenslagen aan te kunnen. Als moeder heb ik mijn kinderen zien opgroeien tot schitterende volwassenen die elk hun eigen weg aan het uitstippelen zijn en daar iets moois van maken. We zijn nog huisgenoten maar het nest is eigenlijk al leeg en zo hoort het ook. 

Toen ik 12 jaar geleden mijn dierbare soulmate ontmoette stond ik in ziekenhuiskiel op de duikplank van een echtscheiding. Hij was toen mijn houvast, mijn reddingsboei en hij is dat vandaag nog steeds. Ik formuleerde het een paar maanden geleden als volgt:  'Het is een complex verhaal, over niet zonder en niet met elkaar kunnen. Over ups en downs. Maar we zijn er nog steeds. Voor elkaar, naast elkaar. Beschrijven wat deze mens voor mij betekent is onbegonnen werk. Ik kijk naar hem op, ben trots op wat hij doet en wie hij is. Hij haalt het beste in mij naar boven. De momenten dat hij me ergert vallen er altijd weer tegen in 't niet. Hij is onvoorspelbaar, "vreemd" soms, maar ik zie hem doodgraag zoals hij is. Mijn maatje voor 't leven, door dik en dun." 

Het is een fijn gevoel om met hem mijn toekomst tegemoet te gaan. Ik ben er helemaal klaar voor.