Het boek is uit, ik kon niet stoppen met lezen omdat het zo interessant was. Ik heb het laatste deel alle soorten emoties gevoeld. Eerst en vooral de blijdschap die Hazel voelde toen ze met haar gezin en Augustus naar Amsterdam mocht. De teleurstelling als ze bij de schrijver te rechtkomen en zien dat hij een alcoholverslaafde is. De liefde die Hazel voelt voor Augustus als ze het Anne-Frank huisbezoeken, en ze het verhaal van Anne-Frank te horen krijgt. Eindelijk heeft Hazel haar muren laten afbreken. Hier wachtte ik al hoofdstukken op. Toen Augustus Hazel vertelde dat de kanker terug is uitgezaaid over zijn lichaam, was het de eerste keer dat ik een krop in mijn keel kreeg. John Green had dit zo mooi verwoord dat ik me zo goed kon inleven met Hazel en Augustus. Ik vond dit zo stom, ik wou gewoon dat ik dit niet had gelezen. Ze zetten samen hun reis in Amsterdam zo goed mogelijk verder. Wanneer ze thuiskomen wordt Augustus alleen maar slechter en slechter. Ik had heel veel medelijden met Hazel, Augustus en de familie. Hazel verteld in het verhaal ook hoe ze denkt dat anderen hun voelen. Hierdoor lees je ook een beetje uit alle aspecten van de personages. Hierbij was het dan wanneer ik voor de eerste keer moest wenen, Augustus had niet meer langer te leven. Samen met Hazel en Augustus zijn vriend, plannen ze zijn begrafenis. Hij wil weten hoe zijn begrafenis eraan toe gaat gaan. Dit was ook een heel emotioneel stuk om te lezen. Hoe Hazel ons vertelde hoe ze zich voelde voor en na dat hij gestorven was, was zo hard. Ze verdienden dit allebei niet. Niemand verdient dit. Door John Green weet ik nu meer hoe het eraan toegaat bij mensen die kanker of een ziekte hebben. Hoe ze zich zowel psychisch als fysisch voelen. Zijn schrijfstijl is zo mooi en uiteindelijk ook nog makkelijk te lezen, waardoor dit boek beter leesbaar is. Dit zal niet het laatste boek zijn die ik van John Green ga lezen.