Sedert 3 dagen neem ik Concerta. En eigenlijk weet ik nu niet goed of er een verschil is met vroeger. Misschien is het nog te vroeg om conclusies te trekken? Ik stel wel vast dat ik hoofdpijn heb en enorm veel zweet. Maar ik ben nog altij met meerdere zaken te samen bezig en mijn ideeen zijn nog altijd vliegensvlug. Als volwassen adhd'er kun je de verwachtingen niet inschatten. Je hebt je leven afgestemd op adhd, je gaat minder praten zodat je minder impulsieve dingen kan zeggen, je gaat minder contact zoeken met anderen zodat je gedrag minder opvalt, je wilt niet het haantje de voorste zijn. Opvallen doe je zoal genoeg door je beweeglijkheid, je snel praten, je gefriemel enz Nooit heb je geweten wat er scheelde of laat het mij zo zeggen ' er was geen naam voor je aandoening'. Je voelde je niet begrepen, waarom was de andere altijd stukken trager in handelen, denken. Ik was gefrustreerd en praatte er met niemand over. Het was zeer moeilijk om te verwoorden ook, duizenden keren zat het in mijn hoofd om het eens aan iemand te vertellen hoe snel ik handelde, hoe snel ik dacht, hoe ik maar niet kon begrijpen waarom de anderen zo traag waren. Traag voor mij niet voor zichzelf of anderen, enkel traag in mijn ogen. Hoe ouder ik werd hoe gefrustreerder ik raakte. Alles ging er onder lijden, de relatie, mijn werk, de vriendschappen. Was er nu niemand die mij begreep? Toch wel was er iemand die mij begreep. Mijn huidige manager vermoedde dat er iets was. En door haar ben ik beginnen verwoorden hoe ik mij voelde, wat ik allemaal wilde,hoe ik de dingen zag. Het was duidelijk dat er actie genomen moest worden, dat ik naar de dokter moest. De dokter vertelde mij toen dat ze ook al zo'n vermoeden had en dat het beter was dat het onderzocht werd door een specialist. Er werd een afspraak geregeld met een specialist in ADHD. Maar dan komt terug de onzekerheid opzetten, waarom ik?, wat gaat er allemaal met mij gebeuren? wil ik dit allemaal wel?. Tot op het allerlaatste ogenblik twijfelde ik om naar de eerste afspraak te gaan. Ik had tenslotte leren leven met ADHD, ik kende geen ander leven. Toch ben ik gegaan, hopende dat men zou zeggen ' er scheelt helemaal niets met jou'. Maar dat was het niet, helemaal niet. Er werden zeer gerichte vragen gesteld, diepgaande gesprekken gevoerd. Gesprekken waarbij mijn aandacht al snel zoals gewoonlijk afdwaalde naar andere zaken, de ingang van het ziekenhuis waar ik zicht op had, de zaken die gepland waren voor die avond, de inkopen die ik moest doen. Ik zat hier voor onderzoek en slaagde er zelfs niet in om gedurende anderhalf uur mij te concentreren op de vragen die mij gesteld werden.Terug frustratie. Er kwamen afspraken met het multi disciplinaire team voor psychodiagnostisch onderzoek. Uiteindelijk kreeg ik de kans om te vertellen hoe ik mij al mijn ganse leven gevoeld had. Heel snel was het duidelijk voor de dokters en psychologen dat het ADHD was. Voor mij nog niet. Het was zo zelfs zo duidelijk dat de geplande testen tot een minimum herleid werden. Uit de gesprekken en de reeds gedane testen was het duidelijk 'ADHD'. Verdere testen waren niet meer nodig. Toen was de frustratie totaal. Dit kan niet. Ik wil dit niet. Misschien moet ik toch maar eens een second opinion vragen bij een andere universiteit. Mijn voorstel stootte op ongeloof bij de dokters. HET IS DUIDELIJK,TWIJFEL NIET Dankzij de begeleiding van de psychologe werd duidelijk dat ik niet een 'probleem' was, maar een 'probleem' had. En aan dat probleem kon iets gedaan worden. Op dat ogenblik startte er een studie voor medicatie voor ADHD en men wilde graag dat ik er mee aan werkte. Ik had nog maar pas te horen gekregen dat ik ADHD heb en wilde en wil het nog steeds niet aanvaarden en men vroeg mij al om mee te werken aan een studie. No way. Laat mij gerust. Het heeft toen nog weken geduurd vooraleer er gestart werd met de medicatie. Eerst moest de medicatie die ik toen nam volledig stopgezet worden. Die medicatie moest langzaamaan afgebouwd worden en dat liep over een drietal weken. Weken die eindeloos lang leken.Weken waarin ik mij ontzettend beroerd voelde. De gedachte 'AHDH' maakte mij al lastig en de afbouw van de medicatie die hartkloppingen veroorzaakte, gejaagdheid en overmatig zweten. Maar ik keek uit naar de dag dat ik net zoals zovele anderen zou kunnen genieten van een vrije dag, een leuke film of een goed gesprek. De dag dat ik niet langer alles door elkaar deed, tv kijken, krant lezen,koken en opruimen op hetzelfde moment. Ik zette dus door, de aanvaarding kwam niet, maar ik wilde het wel proberen met medicatie. Aangezien ik in het verleden problemen gehad met medicatiegebruik, ik gebruikte te hoge dosissen of nam ze op de verkeerde tijdstippen in, werd er geopteerd voor een medicijn met langdurige werking. Het werd 'concerta'. Concerta heeft een langdurige werking, je moet het in tegenstelling met Rilatine maar een keer per dag nemen.
Vandaag denk ik terug aan de steun die ik kreeg van vrienden, collega's op het werk, mijn werkgever. ADHD heeft ook positieve kanten. Ik ben altijd de levendige, enthousiaste en positief ingestelde jongen. Dat zijn eigenschappen die ik zeker nooit wil verliezen.
Na drie dagen medicatie voel ik weinig verschil. Alhoewel het mij opvalt dat ik deze tekst in een keer geschreven heb. En niet in meerdere keren zoals vroeger wel het geval was.Zou de medicatie dan toch al een positieve werking hebben waarvan ik mij nu nog niet bewust van ben? Begin mei is er een evaluatie over de medicatie en zal er bekeken worden of de dosering voldoende is of moet verhoogd worden tot 54mg.
