Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
dagboek
gedachten en overdenkingen
01-05-2010
Mijn relatie
Ik heb mijn vriend ongeveer 2,5 jaar geleden leren kennen via internet. Ik had gehoopt een leuke vent tegen te komen via een datingsite, maar dat schoot niet zo op. Ik had de ene naar de andere date, maar uiteindelijk gaf ik het op. Geduld is een schone zaak en mijn geduld werd gewoon nog even op de proef gesteld, had ik bedacht. Mijn tijd zou nog wel komen, alleen was het eigenlijk ook wel best! Toen ik dat bedacht had, kreeg ik nog 1 berichtje: van mijn huidige vriend! Leuke vent, dus ik dacht: laat ik hem nog maar een kansje geven. En met een leuk resultaat! We hadden het erg leuk samen! Ook al wel wat moeilijke dingen overwonnen, maar na 'n jaartje was ik wel zeker van mijn zaak.
Mijn vriend en ik waren dus ongeveer 1 jaar samen en inmiddels aardig zeker van elkaar. We willen allebei graag kinderen dus hadden we besloten dat ik zou stoppen met mijn pil. Dan kon die rotzooi vast uit mijn lichaam gaan voordat we serieus aan kinderen wilden beginnen. Lekker naief! Achteraf... We hadden bedacht dat we eind van dat jaar op huizenjacht zouden gaan en dan zou een kindje ontzettend welkom zijn! Maar het liep iets anders... Ik was eind van dat jaar al ruim 2 maanden zwanger! Mijn vriend wist niet meer hoe hij het had en heeft behoorlijk wat rare bokkesprongen gemaakt. Hij zag ineens zijn leven aan zich voorbij gaan, daar ging zijn vrijheid! Buiten dat ik hem ruimte moest geven om het te accepteren, moest ik ook op zoek naar woonruimte, want in mijn appartementje konden we niet samen wonen met een kindje erbij en mijn vriend woonde toen tijdelijk bij zijn ouders. Dus eigenlijk volop zorgen! In plaats van genieten van een ontzettend mooie zwangerschap! Uiteindelijk trok mijn vriend een beetje bij, legde zich erbij neer dat hij weg ging uit zijn stad en in mijn dorp kwam wonen en kregen we een woning toegewezen, weliswaar te laat, maar toch. Met hulp van de hele familie en vriendenkring was ons huisje snel klaar en konden we eindelijk samenwonen, met ons kindje erbij!
Toch had hij soms wat rare dingen: sprak vaak af met vrienden waardoor ik toch wel regelmatig een avondje alleen zat. Gelukkig is dat minder geworden, we hebben nu ook vaker een avondje samen. Nog zit ik regelmatig alleen, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg, want ik hecht ook wel waarde aan mijn avondjes thuis. Heerlijk met mijn meisje en mijn series kijken op tv. Ook mijn vriend zit regelmatig alleen samen met zijn meisje, want ik werk nog steeds onregelmatig. Dat gaat hopelijk wel veranderen binnenkort, want ik ben op zoek naar ander werk, met meer regelmaat en dus de avondjes thuis. Dan komt misschien ook ons sociale leven weer aan bod, en kan ik vaker gaan sporten en kunnen we vaker samen genieten van ons meisje! Ook komen we dan misschien wat meer toe aan onze relatie, want daar moeten we nog hard aan werken. Daarover meer in een volgende blog...
Waarom deze blog? Simpele vraag, minder simpel antwoord... Op dit moment gaat het minder goed op meerdere vlakken in mijn leven: - 9 maanden geleden ben ik bevallen van mijn 1e kindje, ik vind het nog steeds moeilijk om afstand van haar te nemen en te gaan werken/ sporten/ leuke dingen doen voor mezelf... - ik heb een ontzettend leuke en interessante job waarin ik elke dag weer uitdaging zie, maar toch ben ik op zoek naar iets anders, een baan met meer regelmaat, waarin ik minder avonden, geen nachten en geen weekenden meer hoef te werken. - mijn relatie... Als ik eerlijk ben ben ik niet gelukkig met mijn relatie, ik merk dat we beide ons best doen, maar ik weet niet of het gaat werken... Enig tijd geleden heb ik veel in dagboeken geschreven, maar op de een of andere manier kan ik dat nu niet. Het schrijven duurt me te lang, ik ben in mijn hoofd al 4 stappen verder dan ik met mijn hand op papier kan zetten. Typen gaat me beter af, ik hoop dat me dit kan helpen. Dat dit bloggen me kan helpen om het een en ander op papier te krijgen, kan helpen om orde in mijn hoofd te scheppen, de warboel te ontwarren en misschien wel om me uiteindelijk keuzes te laten maken die goed zijn voor mij (en mijn omgeving). Elke keer weer zal er een stukje op deze blog verschijnen, de ene keer een duidelijk en overzichtelijk verhaal, de andere keer een chaotische mix van woorden die in mijn hoofd blijven rondzweven. De ene keer een verhaal van een gelukkige moeder, trots op haar kindje, de andere keer een wanhopige jonge vrouw die niet weet wat ze met haar relatie aan moet. Waarom anoniem? Dan weet niemand dat ik het ben, kan ik m'n verhaal kwijt zonder dat ik hier op aangekeken wordt. Waarom via een blog? Zodat niemand het kan lezen, mijn dagboek kan vinden, mijn pc kan nazoeken, zodat het alleen voor mij is (en de mensen die dit lezen). Mocht je iets lezen waar je je vraagtekens bij wilt zetten, waar je je mening over wilt geven, waar je iets over kwijt wilt, dan mag dat natuurlijk! Ik hoop dat snel mijn eerste echte verhaal komt...
