|
Wat als blijkt dat het krijgen van een biologisch kindje een lange weg- waar maar geen einde aan lijkt te komen- is? Voor vele vrienden, kennissen, collegas en familie is bouwen aan een gezinnetje de natuurlijkste zaak van de wereld. Ook wij startten drie jaar geleden met dat idee vol enthousiasme aan onze kinderwens. Maar al vlug bleek dat onze droom niet zo gemakkelijk te verwezelijken zou zijn. Nu, 7 kunstmatige inseminaties en 9 ivf`s later, zijn we nog steeds geen fiere ouders.
Toch groeide stilaan de gedachte dat er overal in deze wereld vele kindjes zijn, die geen ouders hebben of dat die er wel zijn, maar dat zij niet in staat zijn om voor hen te zorgen. Daarom sloegen wij 6 maand geleden het pad van adoptie in. We hadden er al eerder over gepraat en wilden zeker die stap zetten als we geen kindje op natuurlijke wijze konden krijgen. Ik begon informatie te verzamelen en las vele blogs op het internet van Belgische ouders die reeds met de procedure bezig waren of al een kindje geadopteerd hadden. In augustus 2008 schreven we ons in bij kind en gezin. Aanvankelijk stonden we nogal sceptisch tegenover de cursus die we moesten volgen, maar deze bleek heel interessant en nuttig. Het heeft ons gevoel over adoptie nog versterkt. De laatste lesdag van de cursus, hebben we dan ook onmiddellijk een aanvraag voor adoptie van 1 kindje ingediend bij de rechtbank. Volgende week moeten we voor een tussenvonnis naar de rechtbank in Leuven.
Bij de start van onze weblog wil ik alle familieleden, vrienden en collegas bedanken die doorheen deze moeilijke periode altijd een grote steun voor ons geweest zijn!!
26-02-2009, 00:00 geschreven door Annick 
|
