Inhoud blog

	vervolg verhaal
	wat ik tot nu toe al heb van het verhaal
	Welkom iedereen

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

forum

Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum

forum

Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum

Anne's Verhalenwereld

Susan en co

10-02-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

vervolg verhaal

[20:42 08-02-2016] Anne Albertð: Twee weken gingen voorbij sind Susan en Kenji in het observatorium waren. Morgen was de talentenshow, wat gelijk stond aan de bevrijding van haar vrienden. Susan en haar vervloekte vrienden gingen in "hun" hoekje staan. Ze leunden tegen de muur en staarden. Behalve Susan. Zij ijsbeerde.
Lilly zag dat. Ze vond deze vier raar, alsof ze iets te verbergen hebben. Susan was de laatste tijd diegene die nog het aardigst was. Lilly wou meer over haar te weten komen. Ze stapte met een glimlach op haar af en vroeg heel onschuldig:
'HÃ©, Susan. Ga jij morgen iets doen?'
Susan keek haar even onderzoekend aan en antwoorde toen: 'Ik ga zingen met een vriend die op een andere school zit'.
Overmoedig vroeg Lilly:
'Je vrienje?'
Eerst leek het alsof Susan kwaad zou worden maar dan moest ze lachen en knikte. Susan vond Lilly wel aardig. Misschien was het niet zo slecht om wat meer met NORMALE mensen om te gaan.
Het leek alsof Lilly nog meer wou zeggen maar toen ging de bel.

Tijdens de les voelde Susan de hele tijd dat Ander zich aan het verplaatsen was. Van noord naar west naar noordoost enzoverder. Het leek alsof hij niet stilbleef en Susan voelde het allemaal door haar ring. Ze merkte ook op dat Lilly haar uit haar ooghoeken steeds aankeek.

Ander reisde met behulp van magie van het ene naar het andere land en daar van het ene naar het andere bos. En steeds weer openiew blies hij in zijn magische elfenhoorn. Na een tijdje hoorde hij uit de ferte hoe enkele horens hem antwoorden. Hij moest tegen de avond in meer dan 50 landen met grote bossen geweest zijn. Hij had nadat Susan hem over de situatie in het observatorium verteld had, besloten om een elfenvergadering bijeen te roepen. Dat mag alleen als het uiterst dringend is. En dit begon serieus te worden vond Ander. Hij hoopt alleen dat ze zouden luisteren, tenslotte was hij de jongste en onervarenste elf. En hij hoopt ook vurig dat ze Susan zullen accepteren. Hij bleef even staan om in zijn hoorn te blazen, wachtte tot hij een antwoord hoorde en opende toen een portaal voor het volgende land.

School was uit. Susan had het gevoel dat er iets aan de gaande was. Ze moest ondekken wat het was en ze vertelde haar ouders dat ze bij een vriendin wou blijven slapen. Zodra ze toestemming had vertrok ze. Door de ring voelde ze dat Ander weer dichterbij was als daarstraks. Toen hoorde ze iets. Iets wat haar hart sneller deed kloppen. Iets wat haar kippenvel bezorgde. Iets wat haar zonder na te denken naar het bos deed rennen. Ze hoorde de hoorn. Onderweg kwamen haar vleugels te voorschijn en haar oren waren net iets puntiger dan anders. Ze rende en vloog om zo snel mogelijk aan de oproep gehoor te geven. Haar instinkt dreef haar voort. En tot haar verbazing stond ze na tien minuten bij de grot van Ander.
'Wat is er aan de hand? Hoe kom ik hier? Waarom...?'
Ander keek gespannen en antwoorde met een fluisterende stem: 'Ik heb een elfenvergadering bijeen geroepen. De andere elfen zullen zo een voor een komen. Blijf achter me. Ik weet niet hoe ze op jou zullen reageren. Dat zijn volwassen en ervaren elfen, die zullen niet aarzelen zoals ik. Die doden je gewoon'.
Geschrokken ging Susan achter Ander staan. De veren van haar vleugels stonden ver uit elkaar, wat haar groter de uitzien. Ze hield Ã©Ã©n hand op de dolk in haar riem en in de andere had ze een boog.
Zo wachtten ander en Susan op de andere elfen. Na een tijdje hoorden ze twee paar voeten gelijkmatig door het bos rennen.
En opeens stonden daar naast hun vuur twee bewapende elfen die hun oplettend bekeken
[14:20 09-02-2016] Anne Albertð: De elfen die het eerst aankwamen waren de leider en zijn vrouw. Daar stonden ze, de ene met een boog, de andere met een zwaard.
Ander boog zijn hoofd.
'Cervo, chiva. Welkom. Dit is Susan. Ze is deels elf'.
Met een waardige blik zei Cervo:
'Gegroet Ander. Kan jij ons beloven dat wij niets van haar te vrezen hebben?'
'Dat kan ik zeker. Laten we nog even op de anderen wachten voor ik aan mijn uitleg begin'.
Zoals Ander al voorspeld had, kwamen de elfen een voor een aan en gingen rond het vuur zitten. Susan was verbaasd over hun aantal. Ze wist dat ze met veel minder dan de engelen waren, maar zÃ³ weinig? Het waren amper 50 stuks! En dat terwijl de engelen met duizenden en de mensen met miljÃ¡rden waren! Sommige voor het uitsterven bedreigde diersoorten waren met heel wat meer. Ander zag haar blik en probeerde haar gerust te stellen:
'Door de jaren heen zijn we wel dubbel zo sterk geworden. En 2/3 van ons beheerst de magie. Dus zwak zijn we niet'.
Susan kon alleen maar nadenkend knikken.
De elfen moesten hun leider volgen dus mochten ze Susan niets doen. De meesten accepteerden haar zelfs, waarschijnlijk blij dat ze aan hÃºn kant stond. Maar er waren er toch die boos en vijandig naar haar bleven kijken. Susan dacht dat ze zelfs iemand hoorde grommen.
Toen zowat alle elfen verzamelt waren en Ander net wou beginnen, voelde Susan Kenji in haar geest.
Kenji:âWacht op mij!â
En daarna trok hij zich terug.
Susan nam al haar moed samen en zei luid tegen de elfen:
'Wacht. Mijn partner, een gedaantewisselaar wil erbij zijn'.
Ze voelde zich ongemakkelijk onder al die doordringend scherpe elfenogen, en dat terwijl ze net zo'n blik had.
Na een tijdje hoorden ze zachte pootstappen. En niet alleen dat ze hoorde ook vleugels, hoeven en grote en kleine poten. En na een tijdje verscheen Kenji, samen met een fijftigtal andere gedaantewisselaars.
Via Susan verklaarde hij:
'Ik ben hier met mijn volk gekomen om de vergadering tegen de tegenwoordige crisis bij te wonen. Mijn volk zal tussen de bomen luisteren en ik vertegenwoordig hun'.
Cervo boog zijn hoofd en antwoorde:
'Dus dit is een vergadering tussen de magische volkeren geworden. OkÃ©, dan zal ik de elfen vertegenwoordigen en Susan de engelen'.
Susan, die gerust gesteld was door dat Kenji en de andere gedaantewisselaars er waren, knikte. En toen keek iedereen naar Ander, hij was diegene die de vergadering bijeen geroepen had, de jongste elf.
Hij begon te vertellen over de profetie van de engelen, de vervloeking en ten slotte van het observatorium. Hij hoopte dat de elfen dit serieus zouden nemen, tenslotte had dit alleen maar de engelen kwaad gedaan en da meeste elfen zouden dat maar al te geweldig vinden. Hij zei er ook bij wat hij ervan vond, namelijk dat dit niet alleen de engelen zal bedreigen, maar dat dit een serieus probleem voor iedereen zal worden.
Het was opmerkelijk stil terwijl Ander sprak, maar zodra hij gedaan had en zich terugtrok barstte de open plek in luid geroezemoes uit. De elfen hadden het meeste meningsverschil, wat te verwachten viel.
Kenji trok zich terug om met de andere gedaantewisselaars te overleggen, maar na enkele minuten kwam hij weer tevoorschijn en ging naast Susan zitten. Hij zei nog niets.
Na een tijdje stond Cervo op en vroeg om stilte. Er werd meteen gehoor gegeven aan zijn bevel.
Hij trad naar voren en wendde zich tot vooral Susan en Kenji:
'Voor dat ik mijn mening geef of iets beslis wil ik horen hoe mijn drie voornaamste krijgers erover denken'.
Een vrouwelijke, oud uitziende elf trad naar voren en verkondigde luid: 'Ander heeft gelijk. Dit gaat ons allen aan. Ik vind dat we ons voor de strijd moeten klaar maken, door het protekaat moeten trekken en op zoek moeten gaan naar de bron van het kwaad'.
Ze boog haar hoofd en ging terug op haar plaats zitten.
De volgende elf was een man van middelbare leeftijd. Hij zei:
'Ik geloof ook in wat Ander zegt, en ik ben het ook wel eens met wat zij,' en hij wees naar de oude vrouwelijke elf,' zei. Maar er is een betere optie. Dit is riscant voor onze soort. We zijn nog maar met 54, en Susan. Ik vind dat we ons in de diepste diepen van de bossen moeten verbergen. Anders vrees ik voor ons lot'.
Ook hij boog zijn hoofd en ging terug naast het vuur zitten.
De derde en laatste elf was nog vrij jong. Hij had zijn armen over elkaar geslaan en had een koppige blik: 'Waar maken jullie je druk om? De aanvallers hebben het duidelijk op de engelen gemunt. Dat is toch goed voor ons? Dan krijgen ze eindelijk hun verdiende beloning. Die zijn toch niet meer te redden. Ook die vier van haar niet' en hij wees spottend naar Susan. 'Ik vind dat we ons gewoon bij de aanvallers moeten aansluiten'.
Hij boog zijn hoofd niet maar hij sloeg zijn kin fier in de lucht en marcheerde terug naar zijn plaats.
Cervo boog nu zijn hoofd en keek naar Kenji en Susan. Ze liet hem eerst spreken:
'Namens alle gedaantewisselaars verklaar ik dat wij aan de kant van de engelen, of specifieker gezegd aan de kant van Susan staan. Wij zullen haar mening accepteren en haar volgen. Zelfs als we het niet eens met haar zouden zijn'.
Dankbaarheid overspoelde Susan.
Nu was het haar beurt om te spreken: 'Ik dank je Kenji, en ook de andere gedaantewisselaars.
Ik heb een manier ondekt om de engelen van hun vloek te bevrijden. Ik ga dat morgen doen. Verder denk ik dat de engelen nog wel te redden zijn. Ze zijn waarschijnlijk gevangen genomen. We hoeven ze alleen te bevrijden en dan zullen we het kwaad zeker aankunnen. We moeten ervoor gaan. Ik zal vechten voor mijn volkeren! Ik zal vechten tot ik erbij neerval!'
[15:43 09-02-2016] Anne Albertð: Cervo knikte bedachtzaam en stapte toen naar voren:
'Ik heb besloten Susan en Kenji te volgen. De elfen zullen zich klaarmaken voor de strijd. Ik zou met mijn volk graag een keer in het observatorium kijken. Heb ik daar toestemming voor? En zou ik ook wat rusting en wapens mogen meenemen?'
Voordat Susan de toestemming kon geven klonk er kabaal van de elfen die het oneens waren met deze beslissing.
Cervo's ogen spuwden vuur.
'En of het nu stil is! Ik heb dat zo besloten dus word het zo gedaan! Is dat duidelijk! Ander, ik maak jou de persoonlijke lijfwacht van Susan. Haar wil is bevel voor jou. Jij gaat er bovendien voor zorgen dat niemand haar lastig valt'. Met die laatste zin keek hij naar de kwaade elfen.
Ander boog verheugd zijn hoofd.
'Zoals u wilt. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om haar te beschermen'.
'Goed. Deze vergadering is beÃ«indigd. Ik zie alle elfen met uitzondering van jou, Ander, binnen Ã©Ã©n week bij het portaal naar het observatorium'. En met deze woorden verdween hij samen met zijn vrouw Chiva. Terwijl ze aan Susan voorbijging murmelde Chiva: 'Ik wens jou veel geluk. Je bent zeer moedig, Susan'.
Susan was vereerd en bedankte zich eerbiedig.
Na en na verdwenen alle elfen en gedaantewisselaars behalve Ander en Kenji. Ander liet zich met een zucht op de grond vallen:
'Phoe. Dat ging gelukkig goed. Bedankt Kenji, ik denk dat jij het was die hem helemaal van het goede overtuigd had'.
Kenji antwoorde met een spinnend geluidje. Hij en Susan bleven in de grot overnachten omdat Susan ja zogezegd bij een vriendin aan het slapen was.
Susans gedachten daalden steeds naar morgen af. Dan zou ze eindelijk haar vrienden terug hebben. Ze zou alles met hun kunnen bespreken. Alles zou weer normaal worden. Nou, niet alles, eigenlijk zou niets meer worden zoals het was. Ze hadden een zware taak uit te voeren. Een taak die hun hun leven zou kunnen kosten. Of het leven van een van haar vrienden. Ze dacht aan iedereen van die ze hield, aan iedereen die zou kunnen verliezen. Ander, Kenji, Heidi, Lukas, Ulf, Aquila, haar mensen famillie en vrienden en ze dacht zelfs aan Columba, haar moeder. Wieweet zou ze haar nooit ontmoeten. Verder kon Susan niet denken wan haar ogen vielen dicht en ze sliep.

Susan werd wakker door Kenji die met zijn poot in haar buik porde.
Kenji:âKomaan wakker worden. Je moet de vloek verbreken. Het is tijd voor de talentenshow. Hup hup, Ander is al klaarâ.
Susan schoot omhoog en liep naar buiten. Ze werd vrolijk begroet door Ander:
'Goede morgen. Klaar om je vrienden terug te halen naar de werkelijkheid?'
Susan kon een grijnz niet onderdrukken:
'Jazeker goede morgen! En natuurlijk ben ik klaar. Laten we gaan'.
Hand in hand gingen ze de drukke school binnen. Overal liepen kinderen rond samen met hun ouders. Die van Susan waren er ook. Ze zwaaiden naar haar en zij zwaaide terug. Haar vader plaagde haar natuurlijk omdat ze hand in hand met Ander rondliep. Ze liepen door de lange rijen met stoelen voor de toeschouwers tot ze de plaatsen vonden die gereserveert waren voor diegenen die meededen. De jury bestond uit een oudleerling, de directeur en twee leerkrachten. De prijs voor de winnaar was een heel optreden tijdens de lesuren en twee tickets voor een concert na keuze. Er waren eigelijk niet zoveel deelnemers. Een dertigtal groepjes waren er en repeteerden nog eens hun act.
Dan was het tijd om te beginnen.
Susan en Ander waren als negende aan de beurt. Ze gingen op het podium staan em zochten met hun ogen Heidi, Ulf en Lukas.
Ze vonden hun. Ze staarden. Ze staarden met een blik die zo afwezig was als nooit tevoren.
De muziek begon en Susan en Ander begonnen te zingen. Susan zong uit heel haar hart. Ze zong zoals ze nog nooit gezongen had. Terwijl ze zongen zagen Susan en Ander haar vrienden bleek worden en zweten. Toen liepen ze naar de toiletten. Ook Lilly zag dat. Ander meende even een witte veer te zien en een heel zwak licht. Ook dat zag Lilly. Bijna was ze naar de toiletten gelopen om te zien wat er was. Maar het lied was gedaan en de drie verschenen weer. Ze wachtten aan de rand van het podium. Het viel Susan op dat hun blik veel levendiger was en ze niet wachtten om naar hun toe te gaan. Maar eerst moest ze zich het oneindige applaus van het publiek aanhoren.