Normaal gezien ben ik geen grote fan van science fiction of van verhalen die niet echt kunnen gebeuren. Ik las the hunger games dan ook alleen maar omdat zovele mensen mij gezegd hadden dat het zo'n goed boek was. Dus begon ik te lezen. Tot mijn grote verbazing vond ik het een prachtig boek. Je werd geconfronteerd met onmogelijke liefdes, onwerkelijke avonturen en prachtige beschrijvingen die je helemaal meesleepten in het verhaal. Toen ik het eerste deel uitgelezen had was ik dan ook dolblij dat er nog een tweede en derde deel kwam. Ik heb de drie boeken met veel plezier en in één ruk uitgelezen. Ze werden nooit aan de kant gelegd. Het is dus ook niet verwonderlijk dat ik de film van het boek ook meteen gaan kijken ben toen die uitkwam. En misschien klinkt dit cliché maar zoals altijd was het boek tien keer beter dan de film.
'Stolen' van Lucy Christopher is een prachtig en aangrijpend boek over de ontvoering van een meisje. Wat het boek zo origineel en opmerkelijk maakt, is dat het boek geschreven is vanuit het standpunt van het meisje. Het boek is eigenlijk een brief die ze aan haar ontvoerder schrijft na haar vrijlating. Ze schrijft deze brief om haar eigen gevoelens te begrijpen. Stolen is namelijk geen inhoudsloze thriller met een goed einde. Het gaat voornamelijk over het stockholmsyndroom. Bij dit syndroom ontwikkelt de ontvoerde of de gijzelaar gevoelens voor de ontvoerder of de gijzelnemer. Het boek heeft dus zeker geen happy end. Lucy Christopher heeft het zo geschreven dat wij zelf, als lezer, sympathie krijgen voor de ontvoerder. Het zet aan tot denken over situaties die ons onmogelijk en onmenselijk lijken, maar toch gebeuren.
