Af en toe hoor ik iemand zeggen: "Dat is een sterke vrouw."

Meestal voel ik van alles bij die uitspraak en vanavond, met de kracht van de bijna volle maan die op me inwerkt, zet ik alles eens op een rijtje.

Ik voel me geïnspireerd om het met jou te delen.

"Wat een sterke vrouw", vol bewondering uitgesproken, vaak door een man, zelden over mij. Zo lang heb ik mezelf niet als een sterke vrouw beschouwd, want ik ben (hoog)gevoelig, snel overweldigd, soms uitgeput, emotioneel, met hoogtes en laagtes, zoekend, maar eigenlijk ook veel vindend.

Vandaag wil ik mijn kracht beschrijven, benoemen, zien, erkennen, en met jou delen.

Mijn kracht

Mijn kracht is zacht, traag en doortastend.

Ik ga de confrontatie aan als ik er werkelijk klaar voor ben.

Ik kies zelden voor harde confrontatie. Eigenlijk enkel als ik me in het nauw gedreven voel en zo snel geen andere manier vind om me te beschermen.

Maar in het merendeel van situaties kies ik voor traagheid en reageer ik niet onmiddellijk. Ik laat de zaken bezinken tot ik voel wat mijn ware antwoord op de situatie is.

Ik hou van geweldloze communicatie, van diep begrip, van verbinding.

Ik hou van voelen. Van heel diep voelen en gronden in liefde, en dan vanuit die bron rustig verbinden en proberen echt te begrijpen wat bij iemand anders leeft.

Je zal me zelden op barricades zien, al steun ik anderen wel die deze kracht in zich hebben en opkomen voor zaken die me heel nauw aan het hart liggen.

Ik hou teveel van open communicatie en wederzijds begrip voor het strakke karakter van activisme. Ik heb het vroeger wel geprobeerd om zaken af te dwingen, te forceren, maar ik vind er geen voldoening in, geen rust, geen vrede. 

Mijn kracht ligt elders.

Heling is misschien wel hét kernwoord van mijn leven. 

Daar geloof ik zo sterk in.

Iets dat werkelijk geheeld is, is voorgoed veranderd.
Daar hoef je geen actie meer voor te voeren, geen druk meer op te zetten.

Een hart dat geopend en geheeld is maakt vanzelf liefdevollere keuzes.

Ik kies voor die trage maar duurzame weg van heling,
omdat deze weg ook volledig bij mij past en me helemaal vervult
en mijn energie voluit laat stromen.

Aan alles voel ik dat het klopt.

Maar ben ik dan een sterke vrouw?
Iemand die zoveel bezig is met zachtheid en traagheid wordt niet snel als sterk beschouwd.

Hoe zie ik mezelf?

Hoezeer heb ik mijn zelfbeeld op dit gebied laten bepalen door andermans oordeel?

Het is tijd om het heft weer in eigen handen te nemen!

Want als ik in openheid naar mezelf kijk zie ik veel kracht, maar van een andere soort.

Een heel gevoelige, voortdurend afstemmende kracht, die zoekt naar duurzame oplossingen, naar een liefdevolle blik op de zaak, naar wederzijds begrip, naar heling van de pijn die de oorzaak is van alle moeilijkheden.

En het plaatje is hiermee nog niet volledig, want naast zacht en traag ben ik ook doortastend.

Ik ga de confrontatie aan als ik er klaar voor ben. Dan ga ik mogelijk conflict niet uit de weg. Integendeel, diep gegrond in liefde en begrip, bespreek ik alles wat me op het hart ligt, omdat ik geloof in zo'n confrontaties.

We leren uit feedback krijgen, ook al is het soms moeilijk op het moment zelf. Ik ben dankbaar voor alle confrontaties in mijn leven, omdat ik er zoveel door gegroeid ben.

Ik kies om confrontaties zo zacht en open mogelijk aan te gaan, omdat ik heel goed weet dat ik het verhaal van de ander nog niet volledig ken en mijn kijk op de zaak hoogstwaarschijnlijk zal veranderen door behalve mijn boodschap te delen ook echt te luisteren naar de ander.

Ik ben zeer diep doordrongen van het besef dat we allen ons best doen. Ik geloof niet dat een mens een ander zomaar leed berokkent. Ik zie telkens weer, in mezelf en in iedereen die ik al heb ontmoet, dat je een ander enkel schade toebrengt wanneer je het zelf moeilijk hebt.

Een doodgelukkige mens gaat een ander niet lastigvallen.

Het is een simpel inzicht dat mijn hele mensbeeld veranderd heeft. Ik voel een diepe liefde en zachtheid naar elke mens. We doen allemaal zo ons best, met alles wat we zelf te verduren hebben gekregen en te weer moeten staan.

Het is tijd om te ontspannen en tot rust te komen, en onze wonden te laten helen, zodat we anders in het leven kunnen staan.

Dat is dan ook mijn diepe drijfveer en hoop bij de confrontaties die ik bewust aanga: een veilig en liefdevol veld scheppen waarin inzicht kan ontstaan en ontspanning en heling kan plaatsvinden.

Ik gun een ander de groeikansen die ik zelf zo waardevol vind in mijn eigen leven en ik kom op mijn manier op voor wat belangrijk voor me is. En dat maakt me doortastend. Als er iets gebeurd is dat niet fair voelt, dat niet klopt met mijn rechtvaardigheidsgevoel, dan laat ik het er niet bij. Ik bezin me en als ik genoeg ruimte in mezelf en inzicht in de situatie heb gevonden, ga ik het gesprek aan.

Maakt dit alles me tot een sterke vrouw?

Wie zal het zeggen?

Wie laat ik dit bepalen?

En hoe belangrijk is het om een sterke vrouw te zijn en mezelf zo te zien?

Misschien is het gewoon tijd om kracht te zien als wat ze is, en te zien hoe divers onze sterktes allemaal zijn, vrouwen en mannen.

Voor mij is het niet nodig om de één als sterk en de ander als niet sterk te bestempelen. We zijn allemaal sterk op onze eigen manier en dat is toch net zo mooi.

Ja, daar geloof ik, in de kleurenpracht van alle onze unieke krachten.

Hoe kijk jij naar kracht?

En hoe ziet jouw kracht er uit?

Daar ben ik benieuwd naar!

Warme groeten,
Annemie