|
Een goeie twee maand geleden zette ik aan
naar Paray-Le-Monial. Ondertussen is het landschap al stevig veranderd; de
bomen zijn kaal geworden, de temperatuur heeft een duik genomen, de straten
zijn gedecoreerd met kerstversiering; de maand december is aangebroken.
Dringend tijd om nog eens een nieuwtje op mijn blog te posten dacht ik zo.
Gedurende de voorbije twee maanden heb ik al volop kunnen profiteren van het
leven in de evangelisatieschool, dat heel rijk is op verschillende vlakken.
Eerst en vooral op spiritueel niveau is er
een enorm aanbod. Dagelijkse lofprijzing, aanbidding en eucharistie zorgen dat
ik echt tijd kan maken voor mijn relatie met God, en kan groeien in geloof en
vertrouwen. In het begin van het jaar kreeg ieder van ons een schriftje,
bedoeld om Bijbelverzen, gedachten, gebedsintenties te noteren. Het leuke eraan
is dat ik op die manier steeds kan herlezen wat me geraakt heeft sinds het
begin van het jaar. Wekelijks komen we samen met onze maisonnée (Ombeline,
Sandrine, Agnès, Helena en ik) om te delen over welke Bijbelverzen ons
gedurende afgelopen week geraakt hebben, op welke manier God tot ons spreekt en
te bidden voor elkaar. Zo helpen we elkaar echt vooruit en helpen we elkaar
vooruit op de weg van heiligheid, het ultieme doel van iedere christen!
Een belangrijk deel van onze dagindeling
wordt besteed aan de vorming in het katholiek geloof. Lessen over onderwerpen
zoals bijvoorbeeld het Oude Testament, de schepping en de Heilige Drie-eenheid,
helpen me om steeds beter te begrijpen wie God is, welk plan Hij heeft voor de
mensen en in welke zin dit vandaag op mij betrekking heeft.
Ook het gemeenschapsleven is heel rijk; we
leven namelijk samen met 23 jongeren, van alle leeftijden tussen 19 en 30, 7
verschillende nationaliteiten (en 4 verschillende continenten). Aangezien we
met ons 23 echt wel 24/7 samen doorbrengen is het vanzelfsprekend dat iedereen
zich aan enkele afspraken tracht te houden. Een heel belangrijke is een
non-kritische houding, wat inhoudt dat we onze opmerkingen uiten op een
constructieve manier aan de personen die een oplossing kunnen bieden, eerder
dan onder elkaar te konkelfoezen. Een andere is het vermijden van exclusieve
relaties, om een groep te vormen waarin echt iedereen betrokken wordt.
Natuurlijk zijn er mensen met wie we van nature uit makkelijker contact hebben,
maar deze afspraak nodigt iedereen uit om toch een kleine moeite te doen om
echt met iedereen tijd door te brengen. Verder heeft ieder een aantal taakjes,
om op die manier het leven van alledag niet al te ingewikkeld te maken en te
zorgen dat ook het huishoudelijk aspect niet vergeten wordt. Zo ben ik
bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de tuin en bijhorende kippen, de was van
mijn maisonnée en een wekelijkse update van wat er in de wereld gebeurt.
Verder is er ook nog het missionair aspect
van de school. We leren hier getuigen van ons christen-zijn in de verschillende
ontmoetingen die we hebben met mensen op straat, in scholen, parochies
Het is
belangrijk stevig in je schoenen te staan en consequent te zijn in je
handelingen. Eind november zijn we met de hele school vertrokken naar Namen, om
daar de parochie Ste-Julienne te gaan ondersteunen. Heel de week door
organiseerde de parochie onder andere conferenties, avondwakes, gebedsmomenten
en wandelingen samen met ons voor allerlei verschillende doelgroepen. Overdag
ging we de straat op, in scholen, rusthuizen, catechesegroepjes en zo meer om
mensen te ontmoeten, te praten over geloof en uit te nodigen voor de
activiteiten van de parochie. Het was een zeer intense week, vol mooie
ontmoetingen. Het is fantastisch om te zien hoe God kan werken wanneer wij
bereid zijn om de eerste stap te zetten en mensen aan te spreken!
Buiten de drie grote parochiale missies,
hebben we elk onze plaatselijke missie. Ik, samen met Gwladys, heb het geluk
maandelijks Maison St Vincent de Paul, een opvangcentrum voor daklozen, te gaan
bezoeken en er de namiddag door te brengen met de residenten. We bakken vooraf
een taart, zodat we die mee kunnen nemen als aanknopingspunt voor een gesprek.
Waarom moeilijk maken als het ook makkelijk kan, hé? Voorbije woensdag hebben
we er Lasha ontmoet, een Georgiër die enkele woorden Frans en Engels sprak,
maar voor de rest amper iets verstond van wat we zeiden. We stelden hem voor
het centrum van Paray-Le-Monial te gaan bezoeken en via zijn vertaler (die
precies al de gewoonte had om regelmatig opgebeld te worden en te vertalen)
slaagden we er in hem te overtuigen. Uiteindelijk hebben we de hele namiddag
gewandeld in Paray-Le-Monial, en ondanks het feit dat we amper konden
communiceren deed het hem duidelijk deugd dat er mensen echt tijd voor hem
maakten en de moeite deden enkele woordjes Georgisch te leren.
Tot hiertoe de nieuwtjes en ervaringen uit
Paray. Ik zou nog lang kunnen doorgaan, maar de tijd ontbreekt me jammer
genoeg, dus laat ik het hierbij. En ja zeker: na 3 maand nog steeds even enthousiast! Veel liefs, het allerbeste uit Paray!
|
