|
Dag iedereen,
Ik presenteer u: mijn eerste blogbericht! Het is ondertussen
een kleine twee weken geleden dat ik, na een laatste knuffel van pap, broer en
zus, met een toch wel klein hartje en twee zware valiezen op de trein richting
Parijs stapte, om van daar door te reizen naar Le Creusot en Paray-Le-Monial.
Na een vlotte reis werd ik warm verwelkomd door directeur Jean-Paul, zijn vrouw
Marie-Laure en kinderen. Daarnaast waren er ook al enkele jongeren aangekomen.
We vormden een letterlijk en figuurlijk kleurrijk gezelschap: Wilfried uit
Kameroen, Sofia uit Portugal, Hervé uit Republiek Congo, Madeleine uit China,
Ombeline uit Frankrijk en ik. De rest van de groep zou de dag nadien arriveren.
Vanaf de eerste avond zat de sfeer goed; ondanks de culturele verschillen (die
toch al vrij direct duidelijk werden), voelden we onmiddellijk dat we gekomen
waren met hetzelfde doel, hetzelfde verlangen. Maandag 26 september werd ons
selecte groepje uitgebreid met 15 Fransen (waaronder een meisje uit Martinique,
maar ik heb ondertussen geleerd dat het niet politiek correct is om dat als een
aparte nationaliteit te zien) en twee Duitsers. Nog een dagje later onze
koffers waren nog niet uitgepakt en we konden weer inpakken reden we al met
vier minibusjes à la familie Van Heghe in konvooi richting Lourdes, om daar
onze eerste week door te brengen.
Het werd een week vol lofprijzing en onderricht, waarin ik
iedereen beter leerde kennen (en iedereen mij beter leerde kennen, lees:
presentatie van mezelf in het Frans, ik heb voor minder een uur wakker
gelegen), met een misviering in de bergen tussen de koeien, een eerste
evangelisatie in het heiligdom van Lourdes (Frans, Italiaans, Duits, Spaans,
Engels, Pools
maar Nederlands, ho maar), franse keuken en nog veel meer. Wat
mij van deze week meest zal bijblijven is zaterdagavond, de avond waarop we
ontvangen werden in het Cenacolo van Lourdes. Cenacolo is een gemeenschap die
jongeren helpt met verslavingsproblemen, om hen een ander leven aan te bieden:
een leven van gebed, werk een gemeenschap. Het is indrukwekkend om te zien hoe
God harten raakt, ook van het soort mannen dat je liever niet in een donker
steegje tegen het lijf loopt. Vooral door de getuigenis van een van mijn
ESM-broers, die zelf slechts drie weken geleden uit Cenacolo vertrokken is, heb
ik de kans gehad om kennis te maken met een wereld die voor mij eigenlijk
compleet onbekend is. In Cenacolo doen de mannen hun huishouden volledig zelf;
het was opvallend hoe netjes en onderhouden alles erbij lag. Zaterdagavond is
hun open avond, dan vliegen er 80 pizzas de oven in, wordt er aan tafel
gezellig gepraat met de bezoekers (waaronder soms buitenlanders die heel blij
zijn een keertje te ontsnappen aan de salade en brood met kaas) en is er s
avonds een gebedswake voor de jongeren die die nacht in de discotheek zullen
doorbrengen.
Na deze kennismakingsweek werden we ingedeeld in maisonnées,
groepjes van vier of vijf, met wie we een verdieping delen en eens in de week
samen eten en praten over wat we de voorbije week beleefd en ontvangen hebben.
De kamertjes werden verdeeld, de fameuze kelder werd geopend en iedereen
haastte zich om de mooiste bureaus, stoelen, nachtkastjes en bureaulampjes naar
zijn of haar kamer te transporteren, soms (zoals bijvoorbeeld in mijn geval)
drie verdiepen hoog. Kort samengevat: ik ben eindelijk geïnstalleerd en alles
gaat hier goed!
Vanaf morgen gaan we met de school de periode van de
ruptuur in, waarin internetconnectie in heel uitzonderlijke gevallen mogelijk
wordt en laptops, GSMs en zo meer achter slot en grendel verdwijnen voor een
volledige maand. Wie me graag toch wat nieuws uit België stuurt, mag dat steeds
doen via de post:
Annelore Van Heghe, 21 Rue du 8 mai, 71600 Paray-Le-Monial,
FRANKRIJK
Heel veel dank voor alle financiële en spirituele steun die
ik al ontvangen heb. Ik bid voor jullie, en intenties mogen ook steeds
doorgestuurd worden naar annelorevanheghe@gmail.com.
Tot binnen enkele weken!
|
