De hele week buiten maandag(de dag van spanning natuurlijk) heb ik het gevoel gehad dat ik hier niet hoor. 

Ik heb leuke momenten beleefd maar die wegen niet op tegen de slechte momenten helaas. 

Ik dacht dat als je voor 5 a 6 jaar hebt nagedacht over je ultieme droom.. Je die droom wel echt zou willen en dat je je over die moeilijk momenten kon zetten omdat je het nu eenmaal echt wilt. 

Blijkbaar is dit niet het geval. 

Het is de moeilijkste stap die ik ooit gezet heb. 

Maar langs de andere kant is het ook moeilijk om iets te blijven doen wat je weet dat je niet wilt.

De eerste dag voelde ik geluk en spanning … maar dat ging er al snel af… Ik slaap bijna niet. 

Ik heb de voorbije dagen geprobeerd om mij hierover te zetten en alles te doen wat mij ook maar een beetje zou kunnen afleiden. Maar niets helpt.

Ik blijf heel heel heel heel weinig slapen.

Ik ben op, geen fut meer of niks.

Dit wil ik niet als mij leven. Dit zie ik niet zitten. ( Dat denk ik elke ochtend ) 

Ook als ik mijn ogen open in de ochtend is mijn 1ste gedachte : shit, dit is geen droom. En dan denk ik .. Nee dit is niet enkel heimwee, maar het heeft er natuurlijk wel veel mee te maken.Maar het is een gevoel dat je hebt. Je wilt er zijn of je wilt er niet zijn… en in mijn geval wil ik er niet zijn. 

Het is ook raar dat ik ongelukkig ben, want de mensen waar ik nu mee samen leef.. Doen er alles maar dan ook alles aan om mij gelukkig te maken. Om mij thuis te laten voelen, om mij een deel van de familie te maken. Maar het probleem is, dat ik gewoon niet gelukkig ben. Ik heb alles wat ik maar wil hier en als ik iets nodig heb moet ik het maar vragen. Ik heb het meest luxeleventje dat je je maar kan voorstellen. Maar materieel en geld maakt niet gelukkig. 

Gelukkig zijn is iets anders. 

Gelukkig ben ik bij mijn vrienden en familie. Gelukkig ben ik thuis. 

En een zeer goeie vriendin heeft mij laatst nog gezegd : DON'T BE AFRAID TO FAIL, BE AFRAID NOT TO TRY.

So I’m coming home.