|
Dag lieve bloglezers!
Zoals jullie waarschijnlijk al vernomen hebben ga ik voor 10 maanden naar Londen als au pair. Veel mensen vragen zich af waarom, of waarom op dit moment. Wel, dat kan ik enkel omschrijven door een korte beschrijving te geven van mijn leven in de periode 2006-2012...
Toen ik in het 3de middelbaar een B-attest kreeg en van het Sint-Lievenscollege naar Pulhof ging was alles anders. Als ik er nu op terugblik kan ik zeggen dat dat een keerpunt in mijn leven was: mijn zorgeloze leven was voorbij. Er zaten heel toffe mensen op pulhof, begrijp me niet verkeerd, maar dit werd tenietgedaan door de bekrompenheid van de rest. Het heeft me vooral geraakt dat ik na het 3de te dubbelen over mocht gaan naar het 4de maar dat al mijn vrienden een B- of C-attest hadden. Ik zat plots helemaal alleen en met een groot deel van de bekrompen mensen in mijn klas. Vanaf toen is het alleen maar bergaf gegaan. Ik kreeg een hekel aan "naar school gaan" Ik vond het verschrikkelijk, zo erg dat ik het zelfs niet in woorden kan uitdrukken. Ik besloot mijn 5de en 6de jaar Humane op Pius X af te maken. Ondanks dat Pius X echt té zalig voor woorden is en ik een geweldige klas had, bleef ik toch met het vreselijke "ik haat naar school gaan" gevoel zitten. Oorspronkelijk wou ik er na het middelbaar al een jaartje tussenuit als au pair maar mijn ouders hadden liever dat ik eerst mijn diploma hoger onderwijs zou halen. Zo gezegd zo gedaan.
Of toch niet... Ik begon met volle moed aan de opleiding kleuteronderwijs aan de KDG. In het begin ging het goed want er was meer vrijheid dan in het middelbaar (Je moest niet in elke les aanwezig zijn). Helaas overviel dat bekende oude gevoel mij weer. Dat zorgde ervoor dat ik in januari of februari besloot om te stoppen. Als mensen vroegen wat de reden was zei ik dat de richting me niet lag maar om eerlijk te zijn kan ik er nog altijd geen uitleg aan geven want ik werk ONGELOOFLIJK graag met kleuters! Het kwam gewoon door dat vergiftigde tegenstrijdige gevoel in mij.
Het jaar daarop begon ik aan orthopedagogie maar helaas kwam weer het tegenstrijdige gevoel van willen/niet willen naar boven. Ik probeerde het gevoel aan de kant te zetten maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ortho gewoon mijn ding niet was. Het is overigens wél een interessante richting! Ik heb een superfijne stage gehad met bangelijk goede commentaar maar ik zou er nooit mijn job van willen maken, een dikke pluim trouwens voor de mensen die dit wel doen!
Toch nog maar eens kleuteronderwijs proberen, met kinderen werken is mijn ding! Deze keer koos ik voor Artesis en ik moet zeggen de opleiding is hier beter dan die op KDG, je wordt veel beter begeleid! Ook al is de opleiding veel beter het nare gevoel, de strijd in mij is er nog steeds...
Ik heb dus een aantal beslissingen genomen voor mijzelf:
Ik schreef me eind juni in bij een au pair bureau, Childcare international, om een jaartje naar het buitenland te kunnen gaan. Ik wil bewust even weg uit België. Weg van de personen die ik het liefste zie, mijn familie en vrienden. De reden is dat ik tijd nodig heb om voor mijzelf na te denken en beslissingen te maken zonder de invloeden van anderen. Ik studeer voornamelijk omdat dat is wat van mij verwacht wordt want ik heb een ASO diploma en dan moet je verder studeren want met een ASO diploma ben je niets... Veel mensen zijn bezorgd om de keuzes die ik maak. Bang dat ik ongelukkig zal worden. Wel, tegen al die mensen wil ik even zeggen dat ik er wel zal geraken. Op mijn eigen tempo en op mijn eigen manier. Dit is voor jullie enkel en alleen beangstigend omdat het niet de norm is, geen bekend gebied. Maar ik ben ervan overtuigd dat je je eigen geluk kan sturen. Je moet gelukkig willen zijn en leren relativeren. Ik heb er heel lang mee gesukkeld maar het begint me nu aardig te lukken. Dat is mijn filosofie. Ik zal nog vaak vallen en opstaan, dat moet je erbij nemen. Dat is wie ik ben. Ik ben niet perfect.
Om even verder te gaan op het au pair verhaal, half augustus had ik nog steeds niets gehoord van Childcare international. Nadat ik enkele mailtjes had gestuurd waar ik geen reactie op kreeg, ging ik op zoek naar een ander bureau en ik vond er één. De directrice nam meteen contact met mij op om me te interviewen via skype. Dat was een heel fijn gesprek. Ze was zeer tevreden en nam mij op in hun au pair bestand. Niet veel later kreeg ik van een medewerker, profielen doorgestuurd van gezinnen die bij mijn profiel aansluiten. Ik moest zeggen welke mij aanspraken en met welke ik contact wou via skype. Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij een toffe familie, een alleenstaande moeder met 2 kinderen, waar ik het leukste gesprek ooit mee heb gehad. Nadien liet ik aan de directrice weten dat het echt een superfijn gesprek was en dat ik hoopte dat de moeder er ook zo over dacht! Antwoord bleef niet lang uit, ik kreeg een leuke mail:
Hi Anneleen,
***** liked you very much indeed. She had planned to speak to more candidates but she likes you so much that she does not want to speak to anyone else ☺ She would like to invite you to be their au pair! She would still like to skype with you on Monday evening to talk about details and talk about you coming over, but she will not be talking to anyone else. I hope you agree that this is wonderful news. Do you accept the offer ?
Kind regards
Helemaal in de wolken ben ik! :) Natuurlijk ga ik eerst mijn herexamens nog afleggen. Ik weet niet wat de tijd me zal toefluisteren maar als ik mijn opleiding wil verderzetten, kan dat zonder problemen (Je punten blijven 3 jaar behouden).
Je hoort me snel weer met meer informatie. In de volgende blog zal ik wat meer schrijven over de familie, mijn uren, taken, ... Anders wordt deze blog véél te lang!
Dikke kus,
Anneleen
|
Mijn avonturen als au pair!
