Na meer dan twinitg jaar de schoolbanken versleten te hebben, zit het erop. De tijd van leren en studeren is officieel voorbij. Vreemd wel... Weten dat er na twee maanden zomervakantie voor de verandering géén nieuw schooljaar komt. Wel een heel nieuw tijdperk natuurlijk. Een tijdperk dat hopelijk zal overvloeien van interessante verhalen. Verhalen van mensen die - omdat ze toevallig on the right time on the right place zijn - mijn micro onder hun neus zullen geschoven krijgen. Want ja, ik word journalist, reporter, redacteur, of whatever die functie nu ook noemt. In elk geval wil ik niets liever doen dan mijn aangeboren nieuwsgierigheid te voeden met interessante verhalen van de gewone mensen. Want het zijn uiteindelijk zij die met de écht interessante verhalen komen aandraven. Een voorbeeldje dat lijkt alsof het rechtstreeks uit "In de Gloria" komt: een man die een kopiëerzaak combineert met foto's maken van mensen die voor eeuwig willen vastgelegd worden met één van de man zijn roofvogels op de arm. Hilariteit alom... Maar nu dus over de zoektocht naar een job. Niet al te makkelijk natuurlijk, maar dat zal elke naar-werk-zoekende mens wel kunnen beamen. In elk geval is het voeren van een sollcitatiegesprek niet bijzonder stresserend - praten is dan ook één van m'n talenten. Daarentegen is het moment - dat meestal langer dan een week duurt - tussen het gesprek en de uiteindelijke beslissing des te stresserend. Je probeert niet al té veel te hopen, maar stiekem doe je dat toch. De kunst bestaat erin om jezelf ervan te overtuigen dat het gesprek zelf wel goed is verlopen en je er verder toch niets aan kan doen. Magere troost... Anyhow... ik wacht vol ongeduld op het verlossende telefoontje "eind volgende week"...
