Vroeg gewekt door de andere pelgrims. We slapen met 7 per kamer. Plaats voor 8 op 4 ijzeren stapelbedden. Matras OK, maar het krioelt van de vliegen. En als we ons omdraaien piept en kraakt het aan alle kanten.
Dus vroeger vertrokken: om 5 voor 8. 20 °. We dalen af naar de vallei van de Aragón en stappen naar het westen toe. De zon in de rug, we volgen de trouwe schaduwen voor ons. Sierlijke zweefvlucht van zo'n 6 grote roofvogels, vale gieren? 
Aan 2 zijden stoppelvelden. Hier werd al vroeg geoogst. Het weggetje slingert zich naar boven. Een mooi zicht op de vruchtbare vallei met aan de overkant het stadje Berdún. Velden met rode én grijze aarde. Boven nog veel meer stenen op de akker. Hier en daar rogge, tarwe, haver.
Het wordt al snel zeer heet: 28 °. Het grindpad heeft dezelfde kleur als de geërodeerde, kale hellingen. Als er een jeep voorbijrijdt laat hij een gigantische stofwolk achter. Geen schaduw! Ons water warmt op, maar we hebben  er toch genoeg mee: anderhalve liter. Absoluut nodig in dit dal zonder dorpjes! De eerste dag dat we pelgrims voor ons zien: Jozefa ofte Pepa en haar vader Manuel  uit Barcelona ( gisteren had ik haar blaren verzorgd) en ook Juana van Santander. Zij stapt alleen, speelt af en toe spelletjes op haar iphone, maar kort nadien moeten we haar terugroepen. Ze had een afslag gemist ...
De dorpjes Martes en Mianos liggen hoog tegen de bergflank. Eventjes een plekje met steeneiken ( un carrascal). Die hebben kleinere, harde bladeren dan de gewone eiken  en de vruchten zijn erg gegeerd bij kwekers van varkens. Wij gaan naar Artieda, want daar is er een bar!!! 36 ° ondertussen. Pepa kan niet meer, ze doet autostop naar het dorp. Een belegd broodje en vooral een frisse cola!!! In Artieda zie ik een oud vrouwtje op straat. Ze klopt met een hamer de amandels uit pitten. Ik krijg er enkele mee om uit te delen. Overal hangen hier affiches: " Aquí hay vida! Yesa no!!!" Men wil de stuwdam van Yesa uitbreiden, de plaatselijke bewoners zijn ertegen, maar ze vermogen niet veel...
Na Artieda zien we de stuwdam in de verte liggen. Even een bosje. Oef! Licht en schaduw, een opluchting. De Ermita de San Juan Evangelista is heel bouwvallig , maar wordt beschermd door een stalen afdak. We vinden er blauwgeschilderde steentjes ( = symbool van het protest), een barbecueplek, pijlen, steenmannetjes. De mooie muurschilderingen zijn verdwenen, ze zijn te zien in het museum van Jaca. Soms komen hier de protesteerders samen die acties ondernemen tegen de uitbreiding van het stuwmeer. Om 17.15 u zijn we er. Ruesta: een schilderachtige ruïne van een kasteel en 1 moderne albergue op de site zelf, naast een vakbondshuis ( zal wel nodig geweest zijn). That's it! Het stadje raakte ontvolkt toen de stuwdam van Yesa aangelegd werd in de jaren '60. Alle goede grond werd overspoeld. De bewoners trokken weg. Een idyllische omgeving: de ruïnes van de huizen ingepalmd door de oprukkende natuur. Helemaal geen spookstad.
Net wat we nodig hebben: rust, fris water en enkele andere pelgrims. Hé, gek! Juana knoopt haar was aan de waslijn, zo heeft ze geen wasknijpers nodig. Nog wat gewicht minder in de rugzak!  
Avondmaal in groep. We klinken op de feestdag van Sint-Jakob. Spaghetti, tortilla met tomaat en daarna flan caramel. Slaap wel!