Gisterenavond voltrok zich toch nog een wonder! 's Morgens gaf de gsm alleen: “contact service”. 's Avonds eerst weer wat opgeladen en nog eens uit mekaar gehaald. Geprobeerd voor het slapengaan. Alles werkt! Proficiat, Paul!
Vertrokken om 8 u. Onmiddellijk de boerenbuiten in over weiden en kleine weggetjes. 12 °. Vandaag gelukkig geen regen. Via Accous naar de N 134. Nog een beekje over met wankele stapstenen. Zonder de stokken had ik zeker  niet mijn evenwicht kunnen bewaren. Een vlinder fladdert voor me. Met gesloten vleugels heeft hij een zwart-gele tekening. Als hij ze openvouwt, kleurt hij felrood. Tiens, 21 juli, nationale feestdag! Nog wat gezonde boerenlucht  met toebehoren opgesnoven: reserve voor straks!
De topogids raadt stappers aan om de bus te nemen voor het traject over de route nationale. Ze wijzen alle verantwoordelijkheid af. We moeten zo'n 17 km over de drukke weg. Gelukkig is het zaterdag: omzeggens geen vrachtwagens ( 3 in totaal), 1 tractor, wielertoeristen, enkele bussen en campers, vooral auto's. Bij de wegversmallingen stappen we links over de onderbroken witte streep; waar het breder is over de meter pechstrook ernaast. Veiligheid verzekerd. Afsluiting met boomstammen aan het ravijn van de Gave d' Aspe. Wie hier in andere omstandigheden stapt ( weekdag, ander weer) neemt best een reflecterend bandje mee!
“ Saintgarhôpolaraslo” ( St-Jean-Pied-de-Port / Garaybie / Hôpital-St-Blaise / Oloron / Arudy / Asson / Lourdes) tikken de stokken. Het versje blijft maar in mijn hoofd hangen. We wijken even af van de N 134 om het dorpje Borce te bezoeken. In het café kan ik even internetten. Hier stond vroeger ook al een pelgrimshospitaal. We kunnen er picknicken.
Aan het majestueuze Fort du Portalet ( een kasteel hoog op de rots dat de bergengte bewaakt) verjaagt de zon de grijze wolken. 22 °.
Nog een dorpje langs de weg: Urdos. 2 motorrijders scheuren voorbij. Koebellenconcert. En dan opeens: de afslag van de GR 653. Joepie! Een bospad, een holle weg met hoofdzakelijk beuk, ook hulst, buxus, hazelaar. We stappen op een bedje van humus en leistenen door het nationaal park van de Pyreneeën. Aan een beek voor ons springt een hert op. Het observeert ons van achter een boom en loopt dan weer naar boven. Beekjes genoeg om over te steken, ook veel bronnen. Toch een hele opluchting als we in een valleitje belanden vol gele stalkaarsen en walstro. Euforie!
Anticlimax erna: door de bergweiden ofte zomerweiden van de transhumance, de Peyrenère ( pierres noires), waar de beste Pyreneese kaas gemaakt wordt. Veel wegwijzers vinden we hier niet. De beschrijving in de topogids helpt wel een beetje. Ik vraag Paul hoe lang het kan duren voor de wolken aan de top ons kunnen bereiken. Dat kan op 2 minuten in de bergen!!! Lichte paniek, ook wel vermoeidheid: 1300 m gestegen vandaag!
Om 18 u bereiken we de Col du Somport: 1640 m hoog, net voor de mist valt. 's Avonds 7 ° !!!

Oef! We zijn er op tijd geraakt! De refugio Aysa is tegelijkertijd een chalet voor de vele stappers en sportbeoefenaars inde Pyreneeën. Gezellig druk! En ik kan er internetten ook...