Dag van de berg van de (moderne) windmolens op de Alto del Perdón waar het altijd waait. Ik kom voorbij het eenvoudig kruisje van Frans Koks, een landgenoot die hier gestorven is op de camino, hier gestorven op de Berg van de Vergiffenis, een eenzame plek om te sterven zo ver van huis, maar ook weer niet zo eenzaam want duizenden pelgrims groeten hem. Er staan 2 stenen banken waar we kunnen uitrusten bij hem.
De 1ste echt zonnige dag ( gisteren in Pamplona 21 graden)  De witte windmolens steken schitterend af tegen de blauwe lucht. Boven staat een modern pelgrimsmonument in brons, waar de weg van de wind die van de sterren kruist. Picture time! Ik ontmoet een Amerikaanse Alison. Ze vraagt mij om samen op te trekken maar ik wil eerst plassen. Ik begin "Please go on, I´m looking for a place..." en zij vult aan " to go to the bathroom". Funny! hier in de wildernis!
Bij het begin van de afdaling struikel ik ( knipoog naar Karel! Bedankt voor de verwittiging - ik zal voorzichtiger zijn bij het dalen!)
Keien genoeg hier, voor wie er geen meeheeft van thuis! Alison heeft 2 jaar geleden met haar moeder het stuk afgelegd van León tot Santiago. Nu maakt ze de tocht af alleen.Ze vertelt me dat we de schelp bij de tocht naar Santiago zouden moeten dragen met de binnenkant zichtbaar. Symbolisch om de gaven van Santiago (Sint-Jacob) te kunnen ontvangen. Na Compostela kunnen we hem dan anders draaien. Ze is ontroerd door wat ik over mijn moeder vertel. Ook zij heeft een sterke moeder, die haar heeft willen beschermen door een kruisje mee te geven, ooit gekocht op de Azoren toen haar vliegtuig nog net een noodlanding kon maken. We gaan samen naar het 12-eeuwse romaanse kerkje Santa María de Eunate, dat heel afgelegen ligt te midden van de velden. Een kleine omweg ( het kerkje ligt eigenlijk op de Camino aragonés) voor we aankomen in Puente  la Reina, brug van de koningin, waar de route uit Aragón samenkomt met die uit St-Jean. Zoveel bruggen, zoveel mensen onderweg, al eeuwenlang! De tocht zelf is eigenlijk één brug naar mensen toe!
Er is een mooi kruisbeeld in het kerkje met Jezus' armen schuin omhoog gehangen zoals in een boom, een levensboom. Iemand zingt een vreemd ontroerend ( Keltisch?) lied, het gewelf helemaal vullend. 
Vandaag bij het avondeten Eddy gesproken, de 4de man die hoort bij de 3 stappers uit Kortrijk: Bernard, Dominique en Urbain. Hij heeft jaren geleden de tocht gedaan vanuit Parijs per fiets, maar kreeg een hartaanval in Ponferrada en moest daar 2 weken blijven in het ziekenhuis. Nadien werkt hij elk jaar 2 weken als hospitalero (= vrijwilliger die een refuge openhoudt) in Los Arcos.