reageer gerust ik heb zeker niet de waarheid in pacht.
17-01-2014
Relaties
Iedereen wordt geconfronteerd met relaties, werkrelatie, vriendschapsrelatie,...maakt niet uit in welke vorm of verhouding, één ding is zeker: relaties zijn broos en niet evident! De moeilijkste van al de relaties vind ik persoonlijk de "liefdesrelatie", twee mensen die verliefd worden en samen een bestaan willen opbouwen. want op dat moment is er niets mooiers om bij hem of haar te zijn. Maar realiteit is soms héél anders.... Het gekke van een relatie die verstoort geraakt is meestal door datgene wat je in de eerste plaats juist aantrok of niet erg vond. Ik zal mijzelf als voorbeeld nemen, want geloof mij van relaties weet ik voldoende, van liefde weet ik niets, noppes. Daar ben ik zeker al achter gekomen, het wilt bij mij echt niet zeggen dat als ik een relatie met iemand opbouw dat ik verliefd ben en het leven door een roze bril zie. Neen, neen, op de één of andere manier zal en kan ik mijzelf niet laten gaan, geen vrijheid voelen. Geen heerlijke vlindergevoelens voor mij. Ik denk praktisch! Maar.....dat wil uiteraard niet zeggen dat wanneer ik in een relatie stap, welke aard dan ook, dat ik mij niet gekwetst kan voelen of jaloers kan zijn of dat ik mij niet inzet! Absoluut wel, mensen die mijn pad kruisen zal ik altijd helpen, bijstaan, mijzelf soms compleet wegcijferen om de andere niets te kort te doen of het gevoel te geven dat ze niet tellen. Ik zal zelden of nooit egoïstisch zijn, maar...dat is dan ook meestal ten koste van mijzelf. Tegenwoordig is voor mij alles vermoeiend, mijn relatie op de eerste plaats is voor mij héél vermoeiend. Ik bloei pas open en ben rustig wanneer mijn partner niet thuis is en dat ik ook weet dat die de eerste uren ook niet thuis gaat komen. Elk woord, elke zin die hij tegen mij uitspreekt is soms teveel....ik wil dan absolute stilte. Alles lijkt ook een strijd te zijn. Komen de kinderen op weekend, bereid ik mijzelf al dagen op voorhand voor om mijn partner en mijn kinderen tegen elkaar te beschermen, de kinderen niet te druk, mogen geen geld kosten, niet te veel snoepen, niet te rumoerig zijn....en mijn partner dat hij hun niet te veel verwijt, niet te streng is, zijn uitspraken wat afzwak (zonder achteraf van hem de wind van voor te krijgen), doen of zij dingen van hem gekregen hebben ipv van mij. Vermoeiend, heel vermoeiend..... Maar je kunt deze dingen niet allemaal uitgepraat krijgen want voor hun is er niets aan de hand, voor hun loopt alles gesmeerd, er is er maar één die er last van heeft en dat ben ikzelf. Waar leg je grenzen, waar loopt het fout? Misschien ben ik naar de kinderen toe te beschermend en te compenserend, maar....het zijn mijn kinderen en kinderen hebben recht op een liefdevolle, warme opvoeding. Mijn kinderen weten wat goed en slecht is, mijn kinderen zijn beleefd....en het is toch ook niet hun schuld dat hun ouders gescheiden zijn? Zij moeten daar toch niet de dupe van zijn, en geloof mij hoe hard je ook je best doet, ergens hebben ze er toch hun ongemakken ervan. Maar hoe dan ook, elke relatie eist zijn tol....iedereen verwacht iets van je, iedereen kan om het minste of geringste kwaad op je zijn, soms zonder dat je er erg in had of dat je iets zonder opzet deed. Neen, relaties zijn mooi, zolang je keihard werkt en je dag in dag uit inzet en lopen fout als het een eenrichtingsverkeer schijnt te zijn. Sommige relaties zijn voor het leven, anderen zijn al gedoemd te mislukken voor ze echt gestart zijn. Relaties kunnen heel vluchtig zijn en soms van geen belang, maar....uit elke relatie kan je leren zolang je maar je ogen openhoudt en blijft openstaan voor anderen!
