We hebben er een onvergetelijke 14-daagse opzitten. Gepakt en gezakt met valiezen vol vakantieherinneringen (en ook wat stofjes) begeven we ons vandaag richting Philadelphia. Voor ons wordt het een nachtvlucht, waarbij wij toch hopen enige nachtrust te vinden.
Ons lichaam zal moeten wennen om de klok 6uren vooruit te draaien. Rond 10u30 Europese tijd, hopen we voet op Belgische bodem te zetten. We weten echter niet welke gevolgen de Nationale staking voor ons zal brengen...
We snakken alle vijf om onze liefsten eens dicht tegen onze gilet te trekken. Van wat er zal volgen, onthouden we jullie liever.
Onze respectievelijke ontwenningsverschijnselen zullen we echter niet deze blog toe vertrouwen.
... en wij hebben nog zoveel te doen. We hopen jullie nog te kunnen berichten van hier uit. Toch hebben we daar sterke twijfels over. We doen toch ons best, maar beloven niets. In ieder geval komen volgende week nog enkele berichten. Bedankt om onze uitspattingen op de voet te volgen en voor de vele reacties
Jessies man haar richtlijnen zorgvuldig opvolgt? De katten geeft hij elke dag fris water en om de week een beetje mest. Of was dat voor de kamerplanten???,
Johntje sterk gevorderd is in het gebruik van de computer? Hij vond een knopje waardoor hij een diavoorstelling krijgt van al onze fotos. Hij weet wel niet meer welk knopje!
Danny treurt. Alleen is maar alleen? Tja, verse liefde hé?
West-Vlaanderens radiostem Luc Vanhauwaert bekommerd is om zijn fortuin? De financiële markt in België doet het, naar het schijnt, niet goed.
Stefaan eenzaam is, maar Els de reis meer dan gunt? Els collegaatje voorziet hem op tijd en stond van een telefoontje en samen tellen ze af tot a.s. maandag.
We volgens Nina elke dag door Lampetetter rijden?
Maria ongerust is over kleingeld?
Danny waarschijnlijk een volière zal moeten bijzetten? t Er zal daar waarschijnlijk wat gevogeld worden!
Nina hier al architokken heeft gegeten?
We hier volgens Jessie elke dag door de Amishstraat alias de strontstraat rijden? Voor Jessie hét herkenpunt van de streek!
Er hier een klein tandistje woont? Waarschijnlijk familie van Maria. Zijn naam is Brown en hij woont in een klein huisje.
Er hier per momenten veel zwarte school wordt gehouden? t Schijnt dat dit te wijten is aan geheelonthouding
Volgens Nina de weg naar Italië aan de lichten rechts is?
Els ondertussen waarschijnlijk s nachts beestjes eet? t Is te horen aan GGGrrrrooollllll.
Marina een deel van haar speldenkussens in haar BH zal smokkelen?
We zondag waarschijnlijk zeggen: Brussels, we have a huge problem? Maar dat dit probleem eventueel met de Visakaart kan worden opgelost?
Nina van plan is een Underrrrggggrrroouund Rrraaaiiilrrrrrrooooood quilt te maken. Wij raden haar aan metroquilt te zeggen. Dat duurt minder lang.
Alle vrouwen gezamenlijk door Marcel werden gereden? Hij zat een dag achter het stuur van onze auto.
Carine vroeg of ze de les niet zou storen, tijdens een bezoek aan een Menonietenschooltje. Bah neen, antwoordde de dame. Het zijn puppets (= poppen).
Wij ons hier superslank voelen tussen alle oversized mensen?
Nina 2X een halve yard stof vroeg, for me and mijn vriendin. De verkoopster had haar blijkbaar begrepen, want ze schoof haar inderdaad twee halve yards toe.
Afspraak deze ochtend bij Carine en Marcel. Samen zouden we een uitstapje maken. We werden weer eens een quiltshop binnengezogen.
Marcel liet wijselijk de 6 vrouwen ter plaatse en ging op zijn eentje de omgeving verkennen. Blijkbaar weet hij verdomd goed hoeveel tijd vrouwen in dergelijk shop spenderen, want lang hoefden we op hem niet te wachten.
s Avonds was er een etentje op een Amishfarm geregeld. Op Amish-etensuur (om 17u blijkbaar), stapten we de woonkamer van Rachel en haar gezin binnen. Heerlijke geuren kwamen al uit de dampende potten.
Rachel verwelkomde ons hartelijk. En na een korte tijd verschenen de gerechten op tafel.
Verbazingwekkend hoe goed een Amishgezin georganiseerd is. De oudste van haar 6 kinderen, dochter Mary Sue, hielp haar ma zonder morren met de schalen aan te vullen en de afwas te doen.
Rachel presenteerde ons haar zelf gebakken brood, puree, kip, gehaktbrood, prinsessenboontjes en een maïsbereiding. Alsof dat nog niet genoeg was, zette Rachel achteraf nog twee zelfgemaakte taarten op tafel: de streekgebonden Shoo Fly Pie en een kaastaart, geserveerd met roomijs.
Ondertussen schemerde het in de woonkamer. Rachel bracht licht in de duisternis door de gaslamp aan te steken. Elektriciteit gebruikt een Amishgezin niet.
Na de copieuze maaltijd, werden we op de farm rondgeleid door Susan (6j) en Stephen (3j). In de stallen maakten we kennis met Kathryn (8j). Ze was een van haar dagelijkse taken aan het afwerken: de kalfjes voederen met een gigantische papfles.
David was ondertussen met andere taken bezig terwijl vader Samuel op de bandenloze tractor het erf op en afreed.
Het was pikdonker toen wij dat gastvrij Amishgezin nawuifden.
Fotos van het gezin zelf werden uit respect niet genomen, wel van de gigantische farm.
Bij een glaasje wijn (waar wij miles hebben moeten voor rondtoeren om een wineshop te vinden!) wordt een inventaris gemaakt van de quiltprojecten waarvoor we hier inspiratie opdeden.
Elk om beurt maakt zijn wenslijst projecten kenbaar. We denken dat we nog een paar levens in één of ander computerspel moeten kopen, om al onze projecten te kunnen verwezenlijken!
Een ritje op landelijke wegen bracht ons op de wekelijkse markt in Manheim. Plaatselijke farmers, waaronder ook veel Amish farmers, boden er hun zelf gekweekte, geteelde, gebakken en vervaardigde producten aan.
Wij schaften er ambachtelijk gemaakte kaas en brood aan. Zo was onze menu voor s avonds weer opgesteld: kaasplank!
Wonderbaarlijk mooi met hoeveel smaak de producten er werden uitgesteld. Een echte streling voor het oog!
s Avonds barste hier een onweer van jewelste uit, gepaard met een flitsend lichtspektakel. OverDONDERend!
Met een rondrit die we van internet plukten, namen we de landelijke wegen richting Lititz. Om de pracht die we onderweg zagen te beschrijven, moeten superlatieven nog worden uitgevonden. We zagen de Amish in hun dagelijkse bezigheden. In het plaatse Amishschooltje was het net pauze. De kinderen wuifden enthousiast naar ons. Maar, eens ze het fototoestel zagen, draaiden ze hun hoofdjes. Tegen de middag, reden die kleine knapen met paard en buggy gezwind naar huis. Onvoorstelbaar hoe ze hun paard in het verkeer in bedwang kunnen houden.
Kort na de middag arriveereden we in Lititz; Een pittoresk stadje dat baadde in de zon.
Windowshopping deed ons hier en daar een countrywinkeltje binnenspringen. We waanden ons even bij The Red Hats, een zeer gekende Amerikaanse vereniging voor vrouwen vanaf 50, die alle regels aan hun rode laarzen lappen.
Als volwaardige Belgen konden we het niet laten het chocolademuseum te bezoeken. We werden er figuurlijk ondergedompeld in de chocolade. Heel interessant! Aan de proefpartijen konden we natuurlijk niet weerstaan. Besluit: Belgische chocolade is overheerlijk!!!
Voor de zoveelste keer weer niet voor donker thuis. Gelukkig hadden we nog onze doggy bag van bij de Italiaan
Zoals afgesproken kwamen we met Carine en Marcel samen op de parking van een Outletcentrum. Shopping today!
Je weet daar echt niet waar te beginnen. Na enkele uren hadden we nog maar een ietsiepietsie van de totale Valley gedaan, maar iedereen had er meer dan genoeg van.
We reden richting Ephrata, waar de B&B van Carine en Marcel was. We gingen eerst samen eten. Aan tafelanimatie geen gebrek!
Lydia, de gastvrouw van de B&B ontving ons zeer gastvrij. Ze had voor verjaardagstaart gezorgd. Carine en Marcel voor de wijn. Ook Coco, een Shiwawa in spé, was zottecontent met ons bezoek.
Iedereen had 1 project mee (project = stofjes + patroon / boek). We hielden een korte Show and Tell (quilters weten waarover we het hebben).
Lydia en Ulmer luisterden geboeid en voorzag het gesprek met geanimeerde opmerkingen. Ook een andere dame, die er logeerde, nam deel aan onze Show and Tell.
Op terugweg passeerden we een Wall Markt, een gigantische supermarkt 24u per dag open, 7 dagen op 7 open. Ook patchworkstoffen behoren tot hun assortiment. We wilden eigenlijk eens s nachts fabrics kopen. Maar, door twee ronkende vrouwen op de achterbank, stelden we dit plannetje maar uit.
Slingerend door een adembenemend landschap, trokken we tot aan de rand van Pensylvania Dutch County. Onderweg mooie Amishtaferelen. Alles fotograferen was onmogelijk. We zouden nog niet thuis zijn Bovendien moeten we het nodige respect tonen: Amish people worden niet graag gefotografeerd.
Eindbestemming was Hayloft Fabrics. Het aanbod stofjes, excuseer ons maar voortaan hebben we het over fabrics, was zo overdonderend dat we effen naar adem moesten happen. Het was overduidelijk: de rest van de dag zou tussen de fabrics gespendeerd worden. Stel je voor: in een fabricshop winkel je met een winkelkar zoals in de Delhaize.
Plots gekende stemmen: Carine en Marcel kwamen daar ook binnenvallen. Het werd een hartelijk terugzien. De eerste ervaringen werden verteld, quiltadressen uitgewisseld en definitief afgesproken om s anderendaags de verjaardag van Carine te vieren.
Uitgeput, hongerig en dorstig sleepten we ons een Italiaans restaurant binnen. Na afloop van de maaltijd werden de resten in een doggybag meegegeven. Voor ons erg genant, maar blijkbaar is dat hier de gewoonte. Toen we in de auto de rekening controleerden, stelden we verrast vast dat onze magnumwijnfles niet werd aangerekend. Salute!
