|
Na de dood van haar vader in 2013, begon de 27-jarige Siel Verhanneman gedichten te plaatsen op Instagram. Hiermee wou ze zowel haar verdriet uiten als mensen bijstaan tijdens hun donkere tijden. Het onderwerp van haar gedichten zijn rouw en verdriet, dit is iets waar Siel heel hard mee sukkelt. Een maand voor de dood van haar zus had ze een dichtbundel uitgebracht, die meer dan 500 keer werd verkocht. Siel heeft veel moeite met het verdriet dat ze elke dag ervaart, dankzij de dood van haar naasten. Ze voelt zich leeg als ze niet aan het schrijven is, want dit is namelijk hetgene wat haar uitvlucht is voor haar verdriet. Ze wil niet de indruk geven dat ze profiteert van het overlijden van haar vader, sinds dat haar het succes heeft gegeven, maar ze wil haar verdriet delen met haar lezers. Ze woont samen met haar vriendje, die ook momenteel een rouwperiode is aan het beleven. Ze hebben er veel last mee, zo verteld ze bijvoorbeeld dat ze bang zijn van gelukkig te worden. Ondanks het feit dat er onweer is, wordt er veel zon voorspeld, ze zijn van plan om in de toekomst hun kinderwens te vervullen. Ook wil ze in de nabije toekomst een nieuwe dichtbundel uitbrengen, sinds de vorige zo'n succes bleek te zijn.
Dit is de tekst die mij het meest heeft ontroerd, sinds ik mij in de schoenen van Siel kan zetten. Na de dood van mijn grootmoeder in 2010 heb ik samen met mijn familie veel gerouwd. Na de dood van mijn grootvader in 1974 heeft mijn grootmoeder veel geleden, en na 6 jaar kanker had ze tenslotte de strijd helaas opgegeven. Een dierbare verliezen gaat sneller dan verwacht, daarom telt elke dag en elk moment in zijn of haar gezelschap. Elk moment moet gekoesterd worden als een fijne herinnering die doorverteld kan worden.
|
