Momenteel zit ik op het werk. De laatste werkdag. Morgen is het zover. De matten komen tegen de omheining . Het zal wel even zwoegen worden, maar het resultaat zal navenant zijn. Dan nog even wachten op het goede weer en we kunnen weer beginnen aanplanten. Haagbeuk in dubbele rij over heel de lengte daartussen een beetje afstand en dan kan ik aanvullen met vaste planten zodat we deze zomer vanop ons terras op een mooie border kunnen zien. Het is natuurlijk een feit, een tuin brengt altijd wel werk mee, 't is eigenlijk nooit helemaal naar je zin. Neem nu met de vijver. We hebben een kleine vijver die verbonden is door een beek met waterval(letje) met een , (wat ik noem een )grote vijver , Verleden jaar hebben we een moerasgedeelte bijgemaakt aan de grote vijver . Eerst hebben we (mijn man) het moerasgedeelte uitgegraven, folie ingelegd en half vol water laten lopen. De kiezelstenen lieten we komen van een bouwbedrijf (kwestie om de kosten wat te drukken). Als ze die 4 big bags afzetten aan je voordeur kan je van mij aannemen dat je bijna achterover valt. Eer die hoeveelheid in je vijver zit heb je het 3 keer warm gehad. Eerst al die zakken spoelen (kiezelzuur) , dan met een vuilblik (want met een spade krijg je die dingen niet opgeschept) uiteraard ieder zijn eigen emmer vullen met de gekuiste kiezels en ongeveer 6 m3 verdelen over het nieuw gegraven moerasgedeelte. Een heel weekend hebben we daar zoet mee geweest. Het weekend daarna hebben we de kleine vijver dieper gemaakt, dwz de kiezel die erin zat er terug uitgehaald, uitgewassen, het vijvertje wat groter en dieper gemaakt (door mijn man) en terug met vuilblik heel die bende stenen er terug ingekieperd. Je kan van mij aannemen dat je na die twee weekends geen kiezels meer kunt zien. Ik denk dat we op die twee weekends 8m3 kiezels in onze handen hebben gehad en dat is geen klein bier, (dat bier kwam er natuurlijk ook bij ) 's avonds waren we gekraakt, dus geen spellekes en geen 3 D. En nu dit jaar is de zijkant aan de beurt. We hebben lang getwijfeld of we die kerstbomen wel zou laten verwijderen, ze stonden er bijna 2O jaar , het waren mooie bomen en het was een prima afscheiding. Maar omdat ze zo enorm groot en breed werden en ,zoals je op de foto kunt zien, de planten daarvoor wegdrukten restte ons eigenlijk geen andere keus. Nu zijn ze dus weg en hebben plaatsgemaakt voor andere beplanting. Als ik nu zo over die kerstbomen lig te leuteren moet ik denken aan verleden jaar, toen we op aanraden van mijn vriendin via een hondensite www.dogincluded.nl een 'reis' met de 2 honden hadden geboekt. Deze reisorganisatie is voornamelijk gespecialiseerd een vakantieverblijf aan te bieden waar honden zijn toegelaten. Het is namelijk zo dat we , vanaf we onze honden hebben, niet meer in verlof zijn geweest. Ik kan het niet opbrengen om ze voor ons plezier een week of veertien dagen naar een hondenkennel te brengen, dus contact gezocht met hiervoor genoemde reisorganisatie. Op internet gezocht naar een geschikte lokatie. We moesten er namelijk rekening mee houden dat Beethoven slecht tegen autorijden kan ( toen we hem in Groningen als pup zijn gaan halen heeft hij, op de ogenblikken dat hij niet in coma lag, gedurende 38O km overgegeven). Onze Choco, wat ze noemen een vuilbakkenras, kan overal tegen. Het was dus zoeken naar een bestemming die niet te ver was. Vermits Beethoven een mastin espagnol is (een spaanse schaapherder) en verondersteld werd in vroeger tijden de schapen te bewaken tegen wolven en andere roofdieren en tevens bescherming te bieden aan de herders die met de kudden trokken, dachten wij direct aan de Ardennen. (Ik hoor jullie denken, een Belg die via een nederlandse reisorganisatie een reis boekt naar de Belgische Ardennen.) In de Ardennen zijn er roofdieren , dus kon hij oefenen, schapen zouden er ook wel rondlopen en wij waren de herders. Hij zou zich volledig in zijn sas voelen. Over de Choco hoefden we niet na te denken, die vind alles goed, als het maar buiten te doen is (dus ook BBQ) Niettegenstaande al die overwegingen hadden wij hierover wel onze bedenkingen. Van een wild beest (bv. de kat van de geburen) had Beethoven bang en als we tijdens onze wandelingen in en rond ons dorp schapen in de wei zagen negeerde hij die volkomen. Het enige dat min of meer overeenkwam met de beschrijving van een Mastin Espagnol, was de bescherming van de herders, op voorwaarde dat je schootzitten bescherming wil noemen. Dat het oorspronkelijk ras een uitstekende waakhond was daar twijfel ik geen moment aan, maar het exemplaar dat wij in huis hebben slaapt zelfs door als de buurman via de achterdeur in de living naast zijn zetel staat. Maar goed, niet getreuzeld en de 'reis' werd voor één week geboekt naar Stavelot. Het was een vakantiehuisje dat ongeveer 2 km van Stavelot lag, een beetje hoger gelegen, heel gezellig ingericht en met achteraan een grote omheinde tuin. De dag van vertrek werden de honden ingeladen in het autootje van mijn man (een Beetmobiel)(de foto volgt nog) .Onze valiezen achteraan, eten en drinken voor de honden voorzien, een dubbele deken in het laadbakje en wij waren weg. Ik zat enkel nog te wachten op de vraag van Beethoven : 'mama , is het nog ver '? Het zou mij niet verwonderd hebben. Choco geeuwde van verveling tot wij er waren en moest zich regelmatig in een hoekje drummen om niet in het braaksel van Beethoven te zitten. Ik denk dat we wel om de 5O km zijn gestopt, en om de honden uit te laten en om het laadbakje op te kuisen. Toen we uiteindelijk (opluchting alom ) in ons vakantiehuisje in Stavelot arriveerden heeft Beethoven de rest van de dag geslapen en was met geen stokken buiten te krijgen. Dus zat er niets anders over dan maar eerst de woning eens te inspekteren en alles uit te pakken. In de living annex keuken stond een sofa, die indien nodig , opengeklapt kon worden om dienst te doen als bed. Een trap met open treden leidde vanuit de living naar de slaapkamers op de eerste tussenverdieping. Een open trap kenden de honden niet, dus die waren schijtensbang. Er zat dus niets anders op dan het opklapbed als onze slaapplaats te maken, want de honden durfden niet alleen beneden blijven. Dat was al een uitstekend begin. Gelukkig had ik mijn voorzorgen genomen en voor de eerste avond eten meegenomen (het was een zondag) want een wandeling naar Stavelot zat er zeker niet in. Gelukkig was er TV in de living. De volgende dag, vol goede moed, (het stortregende ) laarzen aan, regenvesten, leibanden van de honden en wij op weg. Vanuit ons vakantiehuisje liep de weg wat bergop langs een schapenwei (de eerste test) verderdoor naar een dennenbos (wij dachten : roofdieren). Wij moesten Beethoven al langs dat bospaadje naar boven sleuren want de schapen mekkerden en dat vertrouwde hij niet erg. Toen we verderop de rand van het bos passeerden, de honden waren dan al kletsnat (en wij ook) , zagen wij, geloof het of niet, een hert tussen de bomen wegschieten. De twee honden bleven met verschrikte ogen pal staan, toen draaiden zich tegelijkertijd om en ons achter zich aan trekkend renden ze het wandelpad af terug richting vakantiehuis. Toen hielden we het voor bekeken. Terug in het vakantiehuis hebben we de honden afgedroogd, onze natte kleren vervangen door een warme trainer en zijn we met een glas wijn en een goed boek in de zetel gaan zitten. Beethoven en Choco hadden het opklapbed ingepalmd en zijn voor de rest van de dag en de nacht niet meer wakker geweest. Wij vreesden beiden al dat dit de dagindeling zou zijn voor de rest van week maar gelukkig hebben ze zich 's anderendaags herpakt. De daaropvolgende dagen was het uitstekend weer (uiteraard 's avond met BBQ). We hebben er prachtige wandelingen kunnen maken (wel niet tot in Stavelot want dat bergop en bergaf viel bij Beethoven niet in goede aarde) door de bossen en langs kleine watervalletjes.(foto's volgen) De honden genoten zichtbaar, wij trouwens ook. 's Avonds waren we alle vier gezond moe. Het was een plezante en gezellige week. Maar het geluk dat onze honden vertoonden toen we terug bij ons thuis de oprit opreden is met geen pennen te beschrijven. Ze stormden beide door de katteflap (wij hebben dus een katteflap in de deur, (foto hiervan volgt ; mijn man heeft namelijk een halve deur verwijderd , daar een flap ingezet van een bepaald soort PVC, die ook zwiebert zoals een katteflap, zodat ze steeds binnen en buiten kunnen (niet aan te raden voor de kosten van de verwarming ) en nestelden zich in hun respektievelijke slaapplaatsen (voor de Choco zijn hondenbak en voor Beethoven ONZE 3 zit) en vielen alletwee in een gelukzalige coma. Enkele dingen zijn ons wel bijgebleven van dat weekje vakantie. Voor de honden hoeft het schijnbaar niet en wat Beethoven betreft kan hij misschien van ras een Mastin Espagnol zijn, maar wij laten dat 'spaans' en 'schaapherder' er voortaan liever af voor het geval er een heldere ziel een schapendemonstratie vraagt. Dus in de toekomst blijven we gezellig thuis met ons vier en luisteren naar het gekakel van de kippen en het gesnater van de ganzen.
De laatste werkdag. Morgen is het zover. De matten komen tegen de omheining . Het zal wel even zwoegen worden, maar het resultaat zal navenant zijn. Dan nog even wachten op het goede weer en we kunnen weer beginnen aanplanten. Haagbeuk in dubbele rij over heel de lengte daartussen een beetje afstand en dan kan ik aanvullen met vaste planten zodat we deze zomer vanop ons terras op een mooie border kunnen zien. Het is natuurlijk een feit, een tuin brengt altijd wel werk mee. 't is eigenlijk nooit helemaal naar je zin. Verleden jaar hebben we onze kleine vijver vergroot. 2m3 grint uithalen is geen klein bier, (dat bier kwam er natuurlijk ook bij maar dat hadden we wel nodig) 's avonds waren we gekraakt. Nu dit jaar de zijkant weer.
Ik heb ondertussen even (mijn man kijkt naar de voetbal) enkele sites bezocht die mijn blog vereerd hebben met een bezoek . Onvoorstelbaar wat een kunstenaars. Ik ben momenteel al dik tevreden dat ik een foto kan bijvoegen. Dat verkleinen van die foto's heb ik ondertussen al geleerd. Ik wil altijd maar van die vliegende dingen in mijn blog , kikkers die bewegen of zoiets, bloemen die wiegen in de wind, maar ik denk dat dat nog wel enkele jaren zal duren. Ons ma zou zeggen ' blijven oefenen, blijven oefenen".
Na dus een dag van 'noeste' arbeid zitten we nu terug thuis. Nog 3 keer slapen (en dan gaat alles weer ...rap) Iedereen heeft gegeten , Beethoven slaapt (ik weet zeker dat het een hond is maar vraag me niet naar de kleur van zijn ogen) , de Choco in zijn mand en de kippen en de ganzen in hun kot dat ik dit weekend voorzien heb van twee balen hooi (vanwege de kou). Het is trouwens raadzaam hun pootjes in te wrijven met vaseline ter bescherming tegen de vries. (maar dat doet mijn man). Trouwens, voor ik het vergeet, als mijn man naar de veearts belt voor één van de honden zegt hij steeds : 'goeienavond dokter, 't is hier de papa van ...". Die ganzen dat was een huwelijkcadeau (heel origineel maar niet aan te raden). Wij kregen twee ganzekuikens (het bleek uiteindelijk een gent en een dame te zijn, met ....het gepaste gevolg ) Wij waren enige tijd later de trotse ouders van nog 8 ganzenkinderen. Ik begrijp nog steeds niet hoe het komt dat de buren ons niet hebben laten uitdrijven. (waarschijnlijk in de hoop op foie gras) . 6 ganzenkinderen hebben we aan (verre) buren gegeven , (ik bedoel hiermee, buren die ver weg wonen ) , de mama en de papa (niet mijn man) + 2 ganzenkinderen hebben we gehouden. Foto's van die eieren volgen in april.
Vandaag was het dus werkendag, zowel voor mij als voor mijn man. Vanmorgen , toen we vertrokken, waren er dus 4 smoelentrekkers. De honden zitten dus heel de dag alleen. Spijtig dat ge die niet kunt inschakelen (om te stofzuigen, ramen te zemen, misschien wat onkruid te wieden (graven kunnen ze al) of wat strijk (waar ik geen tijd voor heb door mijn 3D)
Toen ik heden avond mijn , hoe noem je dat, blogje ? opendeed schrok ik mij een ongeluk. Ik had niet verwacht dat iemand mijn geleuter zou lezen, laat staan er op reageren, maar 't is wel plezant. Ik kom zeker op bezoek. Gisteren was het rustig. Toen ik mijn man naar beneden hoorde komen ben ik gestopt met mijn blog, (Ik hoop dat ik dat juist zeg) Na een gezellig (rap) ontbijt , (rap) de borden in de afwasmachine , (rap) nog een tas koffie genomen en (rap) ieder naar zijne kant. Ik (rap) naar de veranda, voor mijn 3D, mijn man (rap) naar zijn spelleke, Beethoven (da's de grote) (rap) terug in zijn mand om te slapen en de Choco (da's de kleine) (rap) naar buiten om smoelen te trekken omdat we nog niet buitengaan. Ik denk dat dat in een dagdagelijkse omgeving schitterend is als er van de 4 gezinsleden 's morgens vroeg al 3 gelukkig zijn. (Ik heb niet naar de ganzen en de kippen gezien, maar de kippen leggen veel eieren dus ik veronderstel dat die ook wel gelukkig zijn) Na de middag was het wandeluur en de gemoedsgesteldheid was omgedraaid (3 zaten er in de put en 1 liep al glunderend rond en ......dat was niet mijn man. ) Wij noemen dit wandelen maar voor toeschouwers is het een circusvoorstelling. Bij het vertrek is er één hond van 65 kg die zo rap mogelijk aan het einde van de straat wil zijn en één hond van 85 kg die niet vooruit wil en alleen maar wil slapen. De Choco is kwaad op elke hond die hij tegenkomt (dus zitten wij regelmatig in het (nu afgedane) maisveld dat gelegen is over het raam van onze vrienden ) en de Beethoven kan amper zijn ogen openhouden. Tijdens dat dagelijks wandeluur valt het mijn man en mij op dat er meer buren voor de ramen staan dan op andere tijden van de dag. Er zijn er zelfs bij die lachend hun garage aan het uitmesten zijn (wie doet dat nu lachend ? ) . Ik heb hierover mijn bedenkingen geuit tegen mijn man (wij hebben zo geen humoristische buurt) . Dus (rap) naar huis, pc,3D, slapen en smoelen trekken. Voor het avondeten nog even iets gaan drinken in de dorpsstube (zonder honden) en dan naar huis. Eten, TV kijken en naar bed (Beethoven is al weg van voor het eten) want vanmorgen was het zeer vroeg dag.
Gisteren werd eindelijk de omheining gezet. 2O jaar geleden hadden wij als afscheiding tussen ons perceel en de buren, 26 kleine kerstbomen gezet. Je kan je voorstellen dat die kleine kerstbomen ondertussen waren uitgegroeid tot gigantische bomen. Spijtig genoeg zat er niets anders op dan die bomen te laten verwijderen. Spijtig omdat wij in een zeer bosrijke omgeving wonen en die kerstbomen een toevluchtsoord waren voor eekhoorns, mezen, houtduiven, roodborstjes en allerhande bosleven. Spijtig ook omdat die bomen een natuurlijke haag vormde, uiteraard met een omheining achter voor onze honden en die van de buren. Het was de bedoeling de ene dag de bomen te verwijderen, de volgende dag zwart zand bij te voegen en de dag daarna de omheining te zetten. Maar zoals dat waarschijnlijk bij iedereen is, sloeg de tweede dag al tegen. De zwart zand brenger had zijn vinger verpletterd en kon niet leveren, omdat er geen zwart zand was opgehoogd kon de volgende dag de omheining niet gezet worden en waren wij twee dagen verlof kwijt voor niets. Gelukkig hadden we de bestaande omheining nog niet verwijderd anders hadden we helemaal in de knoei gezeten. Dus afspraak gemaakt voor het voorbije weekend. Zaterdag werd het zwart zand geleverd en door een vriend van ons verdeeld over de gigantisch ontstane oppervlakte. Deze klus was dan al geklaard. Toen we echter de omheiningman opbelden om te vragen of het plaatsen de maandag wel zou doorgaan gezien de grond nogal bevroren was, twijfelde hij sterk of hij wel kon plaatsen maar hij zou wel eens komen proberen of hij in de grond kon. Ondertussen moesten die honden binnenblijven en konden enkel aan de leiband buiten. Als je nu bijgevoegde foto bekijkt heb ik eigenlijk niet de indruk dat mijn kleinste flodder daar rouwig om is. (Straks als mijn echtgenoot zijn spelleke op de pc heeft gespeeld, en ik terug op de pc kan, laat ik mijn grootste flodder terug zien in de periode dat hij binnen moest blijven) Nu verder , wat gedaan , indien de omheiningman niet kan plaatsen. Wij moesten woensdag terug gaan werken en konden die honden niet de hele dag binnenlaten en wij dachten er niet over om hen tijdelijk naar een (hotel)kennel te doen. De vrienden die we hebben konden we het ook niet vragen, want zo'n twee kalven zijn bij onze vrienden wel overal welkom maar niet voor een volle week. Ze zijn verschrikkelijk lief, maar ook heel eigen zodat wij het trouwens ook niet zouden vertrouwen. Want luisteren, daar hebben ze ook niet van thuis en ze draaien er hun poot niet voor om om te ontsnappen om een flinke wandeling te gaan doen (maar dat is een verhaal dat ik later wel eens vertel ) , dus... hopen maar dat, egoistisch zoals ik die moment was, dat de zon boven die reep grond zou schijnen en de bodem zou verhitten tot 3O° zodat de bodem iet of wat bewerkbaar was. En mijn egoistisme heeft eens gewerkt. De omheining staat, de honden kunnen terug buiten en mijn vrienden zijn innerlijk bijzonder opgelucht dat ze zijn ontsnapt aan mijn vraag om ze even bij te houden.
Reeds lang had ik graag een eigen plekje in dit grote heelal maar mijn kennis van websites is zo miniem dat ik van deze mogelijkheid gebruik heb gemaakt om ook eens iets te zeggen. Ik ben niet meer zo piepjong en had, zoals zo velen onder ons ouderlingen, niet de mogelijkheid grootgebracht te worden met een pc. Dit 'fenomeen' heb ik pas in 1999 leren kennen door mijn echtgenoot. Niet dat ik (hij wel) verslaafd ben aan onze pc alhoewel ik wel eens graag een spelletje doe, zoals Indiana Jones of Drakan, maar mijn 'passie' is snijwerken maken in 3D. Het is begonnen met prenten van Anton Pieck en Staf Wesenbeeck, maar is uitgegroeid tot Peter Motz ,en Reint Withaar (prachtige prenten van Sjatin , een drukkerij in Venlo) Aangezien mijn echtgenoot een schat is, was het hem niet te veel om 3OO km heen en 3OO km terug te rijden om deze prenten te bemachtigen. Uiteindelijk bleken deze prenten ook te koop in onze plaatselijke dorpshobbywinkel, en nog veel goedkoper ook.
