Yipie ! Ik kan weer tokkelen. Ik heb de onweerstaanbare drang dingen op te schrijven. Ik kan ze vaak beter verwoorden dan dat ik ze face-to-face moet uitbrengen. Dat wil niet zeggen dat ik hele dagen met een rood-aangeschoten-gezicht van verlegenheid loop. Soms wel eens.... en dan voel ik het warm worden tot in de puntjes van mijn haar. Vroeger had ik er wel vaker last van. Maar met wat rijper en meer belegen te worden ;-) betert dat wel zeker ? De klik kwam er echter toen een hele mooie man tegen me zei, toen ik hem koffie moest brengen op m'n werk,: 'Jufrouw, maak je niet druk. Blozende wangen hebben ook hun charmes.'
Al sedert een paar jaar heb ik een blog. Een privé-blog noem ik het. Ik kan er alles wat op m'n hartje ligt te sudderen kwijt. Niemand weet hoe die noemt. Alleen ik. Soms staan er te persoonlijke dingen in om hier te 'plakken'.
Af en toe zaai ik er hier wel een gesnoeid tekstje tussen ;-)
Eigenlijk zijn we al weer meer dan 10 dagen verder. Neen, het mag niet dat ik zo lang wacht eer hier terug iets verschijnt. Maar we zijn op kamp geweest. Een mega cool kamp. Als kookouders. Het was een heel prettige ervaring. Ik heb het echter wel serieus onderschat. Man, heb ik moeten recuperen..... Niet dat het werk zo zwaar was, de after-drinks, die waren de heftigste. We hadden nog nooit in een tent geslapen en we konden het meteen al uittesten voor 10 dagen. Ik wist al op voorhand dat een tent opzetten een redelijk zweterige bedoening zou zijn. Mijn echtgenoot is niet zo handig met dergelijke technische dingen, maar ..... het wordt toch beter met de jaren. Hij voelt zich, denk ik, te veel een watje als het niet lukt en hij wil zich natuurlijk niet laten kennen. Het is alleen dat tikkeltje geduld dat hem soms ontbreekt.
Maar uiteindelijk kregen we het ding toch de hoogte in en stond die stevig vast, want na een paar regenbuien, wat donder, bliksem en windstoten, had die het nog niet begeven En eigenlijk mis ik mijn tent nu wel, nu wij terug thuis zijn in onze drukke straat. Onze drukke straat, een centrumstraat, waar auto's en vrachtwagens door sjeezen op weg naar hun bestemming. Ik vond het zo heerlijk 'strike' op m'n luchtmatras en het getokkel van de regen op m'n tent.... in een hele grote weide waar alleen rust ademde, buiten het kindergejoel bij momenten Heerlijk ontspannend ! En voor ons, na een jaar van vele veranderingen, deed het ons echt wel deugd, deze onverwachte 'werk'vakantie
Neen, mijn beurt is al voorbij. Ik ben al op kamp geweest. Maar die lieve dochters van ons, die gaan nog maar eens op kamp. Het was echter met een klein hartje dat de jongste vertrok, vier dagen na haar andere kamp. De 'zusterliefde' was weer enorm groot. Het is altijd een emotioneel afscheid tussen de zusjes. Precies alsof ze elkaar in jaren niet meer gaan zien. Het is natuurlijk wel leuk dat ze zo aan elkaar gehecht zijn. Ik had er hen 's morgens op attent gemaakt dat ze thuis hun tranen nog wat de volle loop mochten laten. Maar dat ze bij het officiële afscheid toch maar beter wat op hun tanden beten. Want anders lijkt het erop alsof ze grote 'blèters' zijn. Omdat ze bij elk afscheid staan te huilen... En dan moet ik eigenlijk ook op m'n lip beginnen bijten. Het zit in de familie.... Mijn stoere vader was nooit te vinden als wij destijds op reis vertrokken. En toen wij tussenin eens belden, kwam hij liever niet aan de telefoon, omdat hij dan de krop in de keel kreeg.... Tja.... we hebben soms een grote, stoere mond, maar een klein hartje ;-)
Aangenaam !
