Voor de vijfde opeenvolgende dag staart hij energieloos naar het lichtgevende scherm. Het is hem ondertussen wel duidelijk dat zijn voormalige ambitie ruimte maakt voor routine en realiteitszin. Na dertig jaar is hij niets meer dan een bestoft bureauaccessoire gebruikt door anderen om successen te boeken. Terwijl hij zijn pas gekochte leesbril opzet om zijn vermoeide ogen de nodige rust te gunnen, gooit hij een blik op het bedrijfskalendertje dat jaarlijks als vakbondsreclame uitgedeeld wordt. Nog zes weken tot zijn volgende verlofdagen, en nog acht lange jaren tot hij mag gaan uitrusten van een veertig jaar lange overgave.

Zoekend naar de drijfveer die hem door zijn laatste jaren moet loodsen, denkt hij terug aan het leven dat hij had uitgestippeld. Er was geen plaats voor een studentenleven in de meest gekende vorm. In tegenstelling tot zijn buren die streepjes trokken op hun slaapkamermuur telkens een nieuwe volgegoten studente hen bedankte voor geleverde diensten, waren cursussen het enigste wat hij verslond op zijn kamer. Voor hem getuigde het van weinig ambitie om de snelste drinker, de grootste vrouwenversierder of de populairste allemansvriend van het gebouw te willen zijn. Hij had geen getuigschrift van duurst verkochte schacht op zijn muur hangen. Hem interesseerde enkel een stuk papier waarop hopelijk met vulpen ‘grootste onderscheiding’ geschreven stond. Het nachtelijk gelach, gejuich en gekreun die door de dunne Gyprock zijn aandacht trokken, waren voor hem enkel een voorteken van het marginale levenspad waartoe zij gedwongen zouden worden. Zijn heden en zijn toekomst lagen elders en het was dankzij die attitude dat hij al na twee weken stage een contract van onbepaalde duur onder zijn neus geduwd kreeg. Een kans op stabiliteit waar hij de rest van leven op kon verder bouwen.

Het was in de eerste jaren van zijn loopbaan al snel duidelijk dat motivatie, ambitie en jeugdig enthousiasme de sleutelwoorden waren tot succes. Een moderne, succesvolle visie, gecreëerd in een eerbare studentenkamer, konden door collega’s en directie niet genegeerd worden. Zelfbewustzijn en geloof in eigen kunnen maakten van hem de nieuwe, arrogante kapitein van het schip. Met minachting en zonder medelijden legde hij de vastgeroeste oude garde het zwijgen op.
Met enige zelfspot spiegelt hij zichzelf aan de anciens die hij toen met een gouden handdruk bedankte voor hun bewezen diensten. Het is duidelijk dat het spel nog harder gespeeld wordt dan toen. In tegenstelling tot de afgeschreven krachten die hij uit hun lijden verloste, laten deze ambitieuze millennials hem dagelijks beseffen dat hij nutteloos zijn tijd zit vol te maken, wachtend op een biermand vol ongemeende bedankingen dat alles zou moeten goedmaken. Dertig jaar ervaring is in een razendsnel veranderende maatschappij niet meer van tel.

Met dit levensbesef slalomt hij zijn niet veel goedmakende firmawagen uit de parking. Hij salueert een denkbeeldige middenvinger in de richting van de onschuldige, maar door dezelfde werkgever tewerkgestelde, parkeerwachter. De file waarin hij zich begeeft lijkt even uitzichtloos als het professionele leven dat hij vandaag weer voor bekeken hield. Een light versie van de jonge, energierijke hij komt naar boven wanneer hij zijn BMW honderdtachtig graden draait om via een omweg de file te slim af te zijn. Met acht uur lang verzamelde agressie als brandstof duwt hij zijn rechtervoet tegen de bodem van de wagen, snakkend naar de licht ontspannende tweedaagse die er moet voor zorgen dat hij de volgende vijf doorkomt. Als de betere bolide op het racecircuit slingert hij zichzelf een weg naar huis. Een gevoel van vrijheid overheerst wanneer hij de pas geschilderde haaientanden, samen met de overstekende fietser onbewust negeert.