29/09/2020:

Ze is in de winter van haar leven en reeds enkele jaren aan het aftellen wanneer ze haar geblutste Ford tientallen keren op- en afrijdt op de parking, in de hoop te parkeren uit de weg van de rest van de wereld en zonder schade te berokkenen aan de buurt. Knokig stapt ze uit, terwijl ze haar eigen leven spiegelt aan de grauwe winterwereld die op haar af is gekomen wanneer ze de deur opende. Ze vraagt zich af of ze heimwee heeft naar de warme zomerdagen die duidelijk achter de rug zijn, doch naar het fleurige leven dat ze zeker en vast gehad heeft. In tegenstelling tot de jaarlijks terugkerende zomermaanden is het afscheid van haar bruisende leven wel definitief.
Vooraleer ze de automatisch geopende deur binnenstapt neemt ze argwanend nog een laatste blik op de maatregelen die binnen gelden, wetende dat ze zich aan geen enkele zal houden. Het interesseert haar niet om te testen hoe lang ze haar leven nog kan rekken en dat is exact de reden waarom ze hier is.
Ze volgt nog net genoeg de klassieke media om van het bestaan van een wereldwijd besmettingsgevaar te weten, maar is te wereldvreemd geworden om te beseffen dat ook zij een zogenaamde superverspreider kan zijn. Het is duidelijk dat in deze fase van het leven de verdraagzaamheid en de zorg voor anderen achteruitgestoken wordt en dat het gebrek aan motivatie om energie te steken in levensrekkende wondermiddeltjes de bovenhand neemt.

Ze beseft niet dat zij gisteren bij een zoen van haar derde kleinkind niet geheel ongewild besmet raakte, noch dat zij de dader is van een toekomstig familiedrama. De onwetende oude drager schuifelt zonder mondmasker en zonder het gebruik van de duidelijk zichtbare handpomp, een net buitengaande,  zwaar ademende corpulente dertiger, die net zijn nieuwe dosis pleisters kwam afhalen om van zijn nicotineverslaving af te geraken, voorbij. De gedachte dat zij nu net het alomtegenwoordige virus heeft ingeademd kan haar weinig schelen, terwijl hij niet nadenkt bij het feit dat een onschuldige kuch van die oude dame, de aansteker is van zijn lange, zuurstofarme doodstrijd.

Met een vervallen voorschrift in de hand discussieert ze tegen de onschuldige stagiair achter het plexiglas. Woord per woord kraakt ze haar rug in de richting van het doorgeefluik, in de veronderstelling dat haar woorden op die manier een grotere indruk nalaten. In haar wereld is het de schuld van de toekomstige apothekeres dat ze verzocht wordt meermaals de grootste smeerlapperij in haar lichaam te laten jagen. Het kan haar geen hol schelen wat het antwoordt is, maar toch vraagt ze naar de drogreden achter de spuit die voorgeschreven staat. Zonder geldig voorschrift krijgt ze geen griepvaccin mee, maar alsnog doet de stagiair wel haar uiterste best om het belang aan te tonen om terug te komen. Met een laatste betoog tegen de moderne wetenschap, tegen griep en alle andere virussen, en zonder afscheid te nemen van de behulpzame jongedame in witte overjas, verlaat ze vaccinatieloos de apotheek. Niet beseffend dat ze geen verhaal meer heeft in de komende harde winter.

23-10-2020 om 14:25 geschreven door Fre blogt